همه آن چیزها - All That Jazz

سال تولید : ۱۹۷۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کلمبیا / فاکس قرن بیستم
کارگردان : باب فاسی
فیلمنامه‌نویس : رابرت آلن آرتور و فاسی.
فیلمبردار : جوزپه روتونو.
آهنگساز(موسیقی متن) : رالف برنز.
هنرپیشگان : روی شایدر، جسیکا لانگ، رین کینگ، لیلند پالمر، کلیف گورمن، بن ورین، ارژبت فولدی، مایکل تولن، دبورا گِفنر و ماکس رایت.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۳ دقیقه.


«جو گیدیون» (شایدر)، طراح رقص معروف برودوی و کارگردان سینما، در حال کار روی نمایش جدیدش است، در حالی که آخرین فیلمش را نیز درباره یک کمدین تدوین می‌کند. هنگام آزمایش رقصنده‌ها همسر سابقش، «آدری پاریس» (پالمر) و دخترشان، «میشل» (فولدی) نیز حضور دارند؛ در این بین «جو» در حال کلنجار رفتتن با خود برای یکی از سخت‌ترین بخش‌های فیلم، تک‌گفتاری طنزآمیزی درباره مرگ است. بعدتر یکی از رقصنده‌ها، «ویکتوریا پورتر» (گِفنر) که در آرزوی هنرپیشه‌شدن است، با «جو» ارتباط برقرار می‌کند؛ اما محبوبه «جو»، «کیت‌جاگر» (رین‌کینگ) آن دو را غافلگیر می‌کند. شیطنت‌های دائمی «جو» و رابطه عشق / نفرتش با دنیای نمایش، موضوع بحث او با «آنجلیک» / فرشته مرگِ رویائی‌اش (لانگ) است. در اینجا «جو» به خاطر یک آنژین صدری در بیمارستان بستری می‌شود. سرمایه‌گذار نمایش، کار را تا پیدا کردن کارگردانی جدید به تعویق می‌اندازد. و زمانی که «جو» آماده انجام عمل جراحی می‌شود، فیلمش به نمایش درمی‌آید و او از تلویزیون شاهد انتقادهای سخت است. عمل جراحی به خوبی انجام می‌شود (گرچه او در توهماتش اجرای صحنه‌هائی را می‌بیند که در آنها همسر سابقش، دخترشان و محبوبه‌اش با او وداع می‌کنند). به‌زودی دوباره بیماری‌اش بروز می‌کند و حالا او با تصور یک صحنه نهائی پیروزمندانه در انتظار ر«آنجلیک» است.
* هشت و نیم موزیکالِ فاسی، با فیلم‌برداری روتونو، فیلم‌بردار محبوب فدریکو فلینی، آن قدر خشته کننده، آشفته (نه به معنای موفق در انتقال اغتشاش فکری قهرمانش) و سطحی است که به جزء خط قصه هیچ شباهتی با شاهکار استاد ندارد. با اینکه به‌دلیل ناراحتی قلبی خود فاسی و مرگ همکار فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده فیلم، آرتور در خلال ساخت فیلم، این اثر به مسئله ذهنی کارگردان یعنی مرگ و ترس از آن می‌پردازد، اما موفق نمی‌شود تماشاگر را به آن نزدیک کند و در عوض با سیگار کشیدن‌های مکرر شایدر به فیلمی تجاری درباره سیگار کَمِل بدل می‌شود. طراحی رقص فیلم مثل دیگر آثار فاسی از نوآوری‌هائی برخوردار است که کمکی به جذاب‌تر شدن فیلم نمی‌کند. به‌خصوص سردی ذاتی شایدر در نقش اصلی سبب شده که فیلم از هر ملاحتی عاری باشد.