تآتر خون - Theatre Of Blood

سال تولید : ۱۹۷۳
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : سینه‌من
کارگردان : داگلاس هیکاکس
فیلمنامه‌نویس : آنتونی گرویل بل
فیلمبردار : ولفگانگ سوشیتسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : مایکل لوئیس
هنرپیشگان : وینسنت پرایس، دایانا ریگ، ایان هندری، میلو اوشی، هاری اندروز، کورل براون، رابرت کوت، جک هاوکینز، مایکل هوردرن، آرتور لو، رابرت مورلی، دنیس پرایس، دایانا دورس، جون هیکسن، رنه آشرسون و مادلین اسمیت.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۴ دقیقه.


پس از مرگ مرموز دو منتقد تآتر، «جرج» ماکسول (هوردرن) و «هکتور اسنایپ» (د. پرایس). «بازرس بوت» (اوشی) و «پراگراین» (هندری) منتقد به این نتیجه می‌رسند که احتمالاً «ادوارد لاین‌هارت» (و. پرایس) بازیگر «شکسپیری» که همه تصویر می‌کردند. مرده، برای انتقام از انجمن منتقدان تآتر لندن بازگشته است. اعضای این انجمن با دادن جایزه به یک بازیگر دیگر او را تحقیر کرده‌اند. «لاین هارت» قتل‌هایش را بر مبنای نمایش‌نامه‌هائی انجام می‌دهد که بازی‌هاش در آن‌ها مورد انتقاد قرار گرفته است. او «تروِر دیکمن» (اندروز) را خلاص می‌کند و «هوریس اسپروت» (لو) را وقتی در بستر کنار همسرش خوابیده، گردن می‌زند. در حالی که پلیس تلاش جدی برای پیدا کدن «لارین‌هارت» را آغاز کرده و به دقت مراقب دختر او، «ادوینا» (ریگ) است، دیگر منتقدان یکی پس از دیگر قربانی می‌شوند. پس از اینکه «سالومن پسالتری» (هاوکینز) به کشتن همسرش ترغیب می‌شود، تنها خود «دولین» در صحنه باقی می‌ماند. او پس از گریز از یک دوئل با شمشیر می‌فهمد که «لارین هارت» با کمک چند نوش‌خوار بی‌رحم و شرور از مرگ نجات پیدا کرده و اکنون نیز همین افراد به او در قتل‌هایش کمک می‌کنند. او با «ادوینا» به مخفیگاه «لاین‌هارت» در یک تآتر متروکه می‌رود و در آنجا تهدید به کوری می‌شود مگر اینکه با برگزاری دوباره مراسم، جایزه را به «لارین‌هارت» بدهد. «لوئین» خودداری می‌کند اما با ورود به موقع پلیس، از کور شدن نجات پیدا می‌کند. همان‌طور که ساختمان تآتر منهدم می‌شود، «دولین» و پلیس شاهد وداع نمایشی «لارین‌هارت» پس از مرگ هستند.
* وینسنت پرایس در جان بخشیدن به این بازیگر دیوانه شکسپیری فرصت می‌یابد تا سبک ظریف بازیگری تآتری گوتیک خود را به نمایش بگذارد. کارگردانی هیکاکس ماهرانه است. او با استفاده مناسب از مکان‌ها و حرکت‌های دائمی دوربین از تآتری شدن کار جلوگیری می‌کند. در صحنه‌های قتل تنش به قدر کافی وجود دارد که مانع از «سقوط» آن به سطح کمدی می‌شود. در یک‌سوم پایانی، هم فیلم‌نامه و هم کارگردانی رو به ضعف می‌گذارد. در واقع بازی عالی و بی‌هم‌تای پرایس آن‌قدر تآثیرگذارتر از دیگران است که امتناع منتقد از تغییردادن نظر انتقادی اولیه‌اش در صحنه پایانی، بیش از آنکه شجاعانه باشد احمقانه به نظر می‌رسد!