بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را!

می دونی! یکی از دردای بزرگ ما اینه که بعضی از ما نمی تونیم دو کلمه با خدا حرف بزنیم. دیدی وقتی با رفیقت پای تلفن حرف می زنی، آن قدر مطلب به ذهنت می رسه که تازه موقع خداحافظی بقیه حرف ها رو به فردا موکول می کنی. اما موقع حرف زدن با خدا که میشه، یه پای ماجرا می لنگه. اصلا بیشتر تنهایی و بدبختی بشر، ازحرف نزدن با خداشه. از شهیدی نقل می کنند که می گفت؛ «قبلا فکر می کردم خوشا به حال کسانی که خدا دعاشون رو اجابت می کنه. اما حالا می گم خوش به حال کسانی که خدا دعاشون رو قبول نمی کنه چون می ذاره تا به قول معروف، اون طرف آب (روز حساب) دوبله حساب کنه.» شما یه نگاه به موسای پیغمبر بکنید، هر اتفاقی می افتاد می رفت در خونه خدا، یه دل سیر حرف می زد. خداوند می فرمود توی دستت چیه؟ موسای نبی هم کلی حاشیه به حرفاش می زد تا بیشتر با خدا حرف بزنه.
اصلا هم مهم نیست به خدا چی بگی، چه طور بگی، مگه اون چوپان نبود می گفت کجایی تا موهات رو شونه کنم، لباست رو بدوزم و از اینجور حرفا.موسی یک دفعه تا این صحنه رو دید، جلو رفت، گفت چی می گی، این چه طور حرف زدنه؟ مودبانه حرف بزن. چرا کفر می گی؟ خدا که انسان نیست اینجوری حرف می زنی. از درگاه الهی خطاب آمد: «تو برای وصل کردن آمدی.» خدا حرف زدن بنده با خودش رو خیلی دوست داره. حدیثه اگه آدم یه چیزی رو چند بار از خدا بخواد، خدا به فرشته ها می فرماید: «خجالت می کشم جوابش رو ندم، اون غیر من کسی رو نداره.» ببین چه خدای کریمی داریم. اگر هم اصرار کردی و نگرفتی، بدون که به صلاحت نیست یا بعدا باهات حساب می شه. مطمئن باش. با خدا حرف بزن رفیق!
مجتبی عابدی نیا - تهران

منبع : روزنامه رسالت