به من محبت کن!

کانون خانواده برای استحکام و ادامه حیات پربار خود نیاز به عشق و محبت دارد. یک خانواده با محبت، می‌تواند فرزندانی با اعتماد عاطفی بالا پرورش دهد. فرزندانی که اعتماد عاطفی قوی دارند، می‌توانند در هر شرایطی احساس خود را بیان کنند. احساس شایستگی کنند، ذهنیت مثبت از خود و اطرافیانشان داشته باشند و افرادی مثبت و پرانرژی برای جامعه خود به حساب آیند. محبت برای انسان، یک نیاز طبیعی است. چنانچه انسان به آب و غذا نیاز دارد به محبت نیز نیاز دارد. انسان نفس خویش را طبعاً دوست دارد و دلش می‌خواهد که محبوب دیگران نیز باشد.
کودک بیش از بزرگترها به این آب حیات نیاز دارد. محبت چون یک نیاز طبیعی است. وجود و عدم آن در تعادل و عدم تعادل روح تاثیر فراوان دارد. کودکی که در محیط گرم محبت پرورش می‌یابد، روانی شاد و دلی آرام و با نشاط دارد. به زندگی امیدوار و دلگرم است. خود را در این جهان پرآشوب تنها نمی‌داند تا تعادل و آرامش نفسانی خویش را از دست بدهد. در پرتو محبت، صفات عالی انسانی و عواطف و احساسات کودک به خوبی پرورش می‌یابد.
احساس محبوبیت در آرامش نفس تاثیر دارد و آرامش نفس نیز بدون شک در سلامت اعصاب تاثیر فراوانی خواهد داشت. جسم و جان کودکی که از محبت‌های گرم پدر و مادر اشباه می‌شود و از آرامش نفسانی و اعتماد برخوردار است، بهتر از کودکی که فاقد چنین نعمت بزرگی است رشد و پرورش می‌یابد. کودک در خانواده پر عاطفه اظهار محبت را از پدر و مادر یاد می‌گیرد. خوش قلب، خیرخواه و انسان دوست بار می‌آید. چون طعم شیرین محبت را چشیده است، در بزرگسالی دیگران را از این آب حیات سیراب می‌کند. چنین انسانی وقتی بزرگ شد، محبت خود را نسبت به همسر، فرزندان، دوستان، معاشران و همه انسانها ابراز خواهد کرد. با محبت‌های گرم خود، همه را شاداب می‌کند و در مقابل از محبت‌های متقابل دیگران نیز برخوردار می‌شود.
وقتی کودک مورد محبت پدر و مادر قرار گرفت، متقابلاً به آنان علاقه‌مند می‌شود.
پدر و مادر را افرادی قدرشناس، خیرخواه و قابل اعتماد می‌شناسد و به حرف آنان بهتر گوش می‌دهد.
چنین پدر و مادری بدون شک، بهتر می‌توانند در تربیت صحیح فرزندان خویش موفق باشند.
اظهار محبت، کودک را از ابتلا به عقده نفسانی و احساس حقارت مصون می‌دارد. برعکس، کودکی که از محبت‌های گرم پدر و مادر محروم بوده یا نیاز او درست اشباع نشده، در نفس خویش احساس محرومیت می‌کند. نسبت به پدر و مادر و دیگران، عقده نفسانی پیدا می‌کند. چنین انسانی در معرض هرگونه انحراف و فسادی خواهد بود.
به عقیده بسیاری از دانشمندان، اکثر تندخویی‌ها، خشونتها، لجبازی‌ها، زورگویی‌ها، بدبینی‌ها، اعتیادها، افسردگی‌ها، گوشه‌گیری‌ها، ناامیدی‌ها و ناسازگاری‌های افراد، معلول عقده حقارتی است که در اثر محرومیت از محبت به وجود آمده است. در اثر این عقده حقارت، فرد ممکن است دست به دزدی، قتل نفس یا طغیان بزند تا از پدر و مادر و مردمی که او را دوست ندارند، انتقام بگیرد.
پس یکی از بهترین هدایایی که می‌توان به فرزندان اعطاء کرد، مهرورزی است.
وجود محبت در خانواده، باعث کسب موفقیت، تقویت روحیه، عزت نفس و استقلال فردی کودک می‌شود.
برای این که کودک منظور شما را درک کند از نشان دادن عشق، بیان محبت و نوازش کردن او غافل نشوید.

منبع : روزنامه اطلاعات