سیدمحمودبن سیدعلی‌‌نقی طباطبایی بروجردی

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۱۲۲۱ -۱۳۰۰) قمری
محل تولد: ایران - لرستان - بروجرد
شهرت علمی و فرهنگی: فقیه ، اصولی ، محدث و متکلم
وی نوۀ برادر علامۀ بحرالعلوم طباطبایی و عموی آیت‌‌الله بروجردی بود. در بروجرد به‌‌ دنیا آمد و در همان‌‌جا مقدمات را تحصیل کرد. پس از استفاده از محضر پدر او به‌‌ عتبات مشرف شد و در نجف از محضر شیخ محمدحسن نجفی ، صاحب "جواهر" ، و حاج‌‌ابراهیم کرباسی بهره‌‌های فراوان برد و هنوز به بیست‌‌سالگی نرسیده بود که به‌‌ مقام اجتهاد دست یافت. نزدیک پنجاه سال در غرب ایران ریاست و مرجعیت داشت. او حدود الهی را اجراء و احکام حق را زنده می‌‌کرد و در امر به معروف و نهی از منکر بسیار نیرومند بود. وی معاصر ناصرالدین‌‌شاه بود و شاه به‌‌ دنبال سعایتی او را تحت‌‌الحفظ به تهران آورد اما استقبال بی‌‌نظیر و باشکوه آیت‌‌الله ملاعلی کنی و آیت‌‌الله سیدمحمد سنگلجی و قاطبه مردم از وی و تعطیل تهران به‌‌ دستور آیت‌‌الله کنی ، شاه را چنان به ‌‌هراس انداخت که فرمان بازگشت وی ، همراه با تجلیل و تکریم ، را صادر کرد. برخی از شاگردان وی عبارت‌‌ بودند از: آخوند ملامحمدعلی محلاتی و سیدابوطالب بروجردی و شیخ شریف ، نوۀ صاحب "جواهر" ، و شیخ محمدباقر بهاری همدانی و آخوند ملاعبدالله بروجردی و میرزا محمدحجت همدانی. او در بروجرد از دنیا رفت. جنازه‌‌اش در محلۀ صوفیان به ‌‌خاک سپرده شد و قبر او هم‌‌اکنون مزار مورد احترام خاص و عام است. از آثار او: "المواهب‌‌السنیهٔ" ، در شرح "الدرهٔ‌‌الغرویهٔ" علامه بحرالعلوم ، شرحی استدلالی بر منظومۀ فقهی ، که چند جلد از آن چاپ شده است؛ "مسلی‌‌المصابین فی تسلیهٔ‌‌الحزین" ، نظیر "مسکن‌‌الفؤاد" شهید ، به‌‌ فارسی ، که به‌‌نام بهمن‌‌میرزا فرزند فتحعلی‌‌شاه نگاشته است.

منبع : مطالب ارسالی