لژیون دونور برای صلح طلبی

كلینت ایستوود را ما ایرانی‌ها خوب می‌شناسیم.حالا یا به لطف سی‌دی‌های كپی شده فیلم‌هایش و یا به خاطر دیدن اصل فیلم‌ها. او برای ما اتفاقا خاطره خاصی را زنده نمی‌كند اما همیشه می‌تواند یادمان بیاورد كه وقتی در اسفند دو سال قبل جایزه اسكار را برای فیلم دختر میلیون دلاری گرفت؛ ما در كجای شهر بودیم و چه می‌كردیم؟ یك جورهایی این آدم‌ها با انواع و اقسام جایزه‌هایشان برای ما حس و حال روزهایی دیگر را زنده می‌كنند. پس به تمام خاطراتی كه خوب یا بد از ایستوود؛ بازیگر و كارگردان هالیوودی دارید؛ بالاترین نشان فرهنگی فرانسه؛ نشان لژیون دو نور را هم اضافه كنید. ایستوود در این هفته به سراغ ژاك شیراك رفت و این نشان فرهنگی را از او گرفت.
شیراك درباره ایستوود گفت: «در این سوی اقیانوس، ما كمتر به فیلم‌های هالیوودی اعتنا می‌كنیم و همیشه سعی ما بر این بوده كه فرهنگ همراه این موج عظیم، در ملت فرانسه بی‌رویه و مهار نفوذ نكند. اما فیلم‌های ایستوود كیفیتی دارد كه آنها را از سایر محصولات هالیوود ممتاز می‌كند. این كیفیت توجه ویژه او به معنا و مقام والای انسان است.» این چیزی كه شیراك درباره‌اش حرف می‌زند، همان تهدیدات فرهنگی است كه خودمان هم درباره‌اش صحبت می‌كنیم اما دلیل شیراك هم دلیل قابل توجهی است. حداقل ایستوود در این دو، سه فیلم آخرش كه بازگشتی به روزهای اوج حساب می‌شود؛ توانسته همین قدر انسانی به مسائل دور و برش نگاه كند و آنها را جلوی دوربین ببرد. بهانه اهدای نشان فرهنگی فرانسه به ایستوود، ساخت فیلم «نامه‌هایی از ایووجیما» است. فیلمی درباره جنگ بین آمریكایی‌ها و ژاپنی‌ها در جنگ جهانی دوم. ایستوود این فیلم را از زاویه نگاه ژاپنی‌ها به جنگ ساخته است. نسخه دیگری از این فیلم نیز وجود دارد. نسخه‌ای با نام پرچم‌های پدرانمان كه همین جنگ را از نگاه آمریكایی‌ها روایت می‌كند. كارگردان این فیلم هم ایستوود است. كارگردان۷۶ ساله، بدون آنكه اهل ریا و تظاهر باشد، در دنیای واقعی هم با جنگ مقابله می‌كند. او یكی از چند چهره معروف هالیوودی است كه در روزهای گذشته با سیاست‌های جنگ‌طلبانه بوش مخالفت كرده. مثلا درباره بوش گفته است: «با تصمیم دولت آمریكا برای جنگ با عراق به شدت مخالفم ولی سرسختی بوش را ستایش می‌كنم!» آنچه او می‌گوید اعتقاد قلبی‌اش است: «هدف آمریكا از تلاش برای اعمال دموكراسی در عراق آن هم با استفاده از خشونت اشتباه محض است. دموكراسی چیزی نیست كه بشود آن را یك شبه به وجود آورد. فكر نمی‌كنم كه آمریكا هم دموكراسی را یك شبه به دست آورده باشد.
دموكراسی چیزی است كه باید برای آن جنگید و به آن اعتقاد قلبی داشت. اینطور كه از بین گفته‌های بازیگر و كارگردان برمی‌آید؛ جنگ به او احساس ترس می‌دهد. خودش در كنفرانس مطبوعاتی فیلمش در جشنواره برلین به خبرنگارها گفته است: «نامه‌هایی از ایووجیما» سعی در به تصویر كشیدن بیهودگی و عبث بودن جنگ دارد. اگرچه جنگ آمریكا در عراق عامل ساخت این فیلم نبوده است، اما این جنگ‌ها همیشه نوعی احساس ترس را در من به وجود آورده‌اند.» كارگردان دل‌نازك این روزها، همان كارگردانی است كه بی‌محابا به صورت دختر بازیگر ضربه می‌زند تا بوكس را نشانه‌ای از زندگی تلقی كنیم. او همین آدم است. كسی كه از جنگ و انسانیت برای ما صحبت می‌كند و به همین خاطر می‌تواند نشان فرهنگی فرانسه را دریافت كند. ایستوود در همین نشست فیلمش در جشنواره برلین گفت: «احساس مادرانی كه پسران خود را در جنگ از دست می‌دهند یا زنانی كه همسران‌شان كشته می‌شوند، بین همه كشورها مشترك است و این همان احساسی است كه من می‌خواستم نشان دهم. من تنها می‌خواستم انسان‌های خوب و بد را به تصویر بكشم و در این میان، مشكلات زبانی نتوانست مانعی برای ساخت این فیلم باشد.» از طرف دیگر هر دو فیلم كارگردان آمریكایی در بخش رقابتی اسكار حضور دارند و شانس خوبی هم برای دریافت مجسمه رویایی. اگر سال ۲۰۰۷ را هم به سال‌های رویایی ایستوود اضافه كنیم، او برای سومین بار مجسمه اسكار را به دست می‌آورد. یك بار برای «نابخشوده» كه فیلمی وسترن بود و یك بار برای «دختر میلیون دلاری». او احتمالا برای سومین بار به خاطر همین صلح طلبی كه می‌گوییم، جایزه ویژه آكادمی اسكار را دریافت خواهد كرد.

منبع : روزنامه تهران امروز