درباره سوپراستارهای مجری - بازیگر

از آغاز و سپس شیوع پدیده مجری - بازیگری در سینمای ایران چند سالی می‌گذرد. بعد از بده‌وبستان‌های مختلف میان سینما و تلویزیون و حضور چهره‌ها و ستاره‌های سینما در مجموعه‌ها و فیلم‌های تلویزیونی، تلویزیون نیز پای برخی پدیده‌ها و شومن‌های خود را به فیلم‌های سینمایی باز کرد که البته کارکرد مشابه صادرات سینما به تلویزیون را نیافت و در سطح ماند و بعضا به فراموشی سپرده شد. در اینکه تلویزیون از ذخایر و مولودهای تئاتر و سینما استفاده می‌کند و اگر مجموعه‌هایش به اقبال می‌رسند و آثاری را به عنوان آثار ماندگار و تاریخی تولید می‌کند، از صدقه سر حضور کارگردان‌مان و طراحان صحنه و بازیگران پرورش یافته در تئاتر و سینماست تردیدی نیست اما درخصوص اینکه سینما نیز متقابلا‌ از پدیده‌های تلویزیون استفاده و حظ مشابهی ببرد جای تردید است. باید دید آیا مجری - بازیگران این مخلوقات محبوب تلویزیون قابلیت تطبیق و تاثیرگذاری در شاخه‌های دیگر چون سینما و مطبوعات را نیز دارند. اگر بازیگرانی چون جواد رضویان، رضا شفیعی‌جم، رضا عطاران و سایر برکشیدگان تلویزیون را فاکتور بگیریم و حساب آنان را از مجریان خوشنام و خوش‌سخن سیما جدا کنیم باید بگوییم مختصر حضور چهره‌هایی چون جواد یحیوی و فرزاد حسنی و حالا‌ رضا رشیدپور را روی پرده نقره‌ای (در فیلم سوپراستار) باید به عنوان یک شکل استفاده از سوپراستارهای غیربازیگر تلقی کنیم که شاید بتوان آن را با حضور ستاره‌های ورزشی چون عابدزاده، پروین و... در سینما یکی دانست و هر دو را واجد یک کارکرد قلمداد کرد. نه مجریان بازیگرند و نه ورزشکاران به‌طور حرفه‌ای سینما را دنبال می‌کنند. آنان در جایی غیر از سینما و در رسانه‌های جمعی صاحب شهرت و محبوبیتی می‌شوند و غالبا مطابق یک فرمول واحد می‌توانند وارد سینما شوند و قاعدتا مطابق یک الگوی تکرار شونده نیز از آن خارج می‌شوند.
مجری - بازیگر بیش از هر چیز بر آن ویژگی‌اش (صدا یا تصویر) تکیه دارد که در رسانه متبوع خود با آن معروف شده است. او حتی در صورت اجرای برنامه‌های جنجالی و پرسروصدا و در اختیار گرفتن تریبون‌های جذاب و حساسیت‌برانگیز تلویزیون قادر است ره صدساله را یک‌شبه بپیماید و از رهگذر فتوحات خود، عرصه‌های دیگر را نیز مزمزه کند. درواقع آنان مصداق ستاره‌های غیرسینمایی هستند که در روندی عوام‌گرایانه و به واسطه عملکرد رسانه‌ای پاپ ستاره می‌شوند و بعد می‌توانند از کالا‌ و داشته خود در رشته‌ها و وادی‌های دیگر استفاده کنند و در حوزه‌های متفاوتی چون تجارت، سینما و... از شهرت و محبوبیت خود بهره ببرند. هنر بازیگری برای مجری - بازیگر از بیرون به دست آمده و اصلا‌ گویی یکباره به دست وی رسیده است. به بیان دیگر آنها قرص بازیگری را خورده‌اند و آن را در گذر زمان به دست نیاورده‌اند. بازیگری برای آنها در امتدا مسیر گذشته و معادل ستاره‌بودگی و چهره شدن است و چه‌بسا حضور و ظهورشان در روزنامه‌نگاری نیز ادامه همین مسیر باشد. ترقی مجری - بازیگر در بازیگری تعریف نمی‌شود و فرمولی در همان رسته تلویزیونی و عوام‌سالا‌رانه دارد. آنها اغلب از ویژگی‌هایی بهره می‌برند که در سینما و تئاتر به دست نیاورده‌اند و برای همین، قدرت ایفای نقش‌های متفاوت و منعطف و پیچیده را ندارند و اغلب به عنوان چهره‌ای آشنا و محبوب در جلوی دوربین قرار می‌گیرند. چنین پدیده‌هایی که هر از چندگاه در سینمای ستاره‌پسند و عوام‌گرای ما سر بر می‌آورند، در صورتی که بخواهند ریسک پذیرش نقش‌های بلند و جدی را قبول کنند یا وظیفه نوشتن درباره اصول روشنفکری و هنرمندی و قضاوت درباره بزرگان وادی‌های دیگر را در ستون‌های جراید برعهده گیرند، ملغمه‌ای تازه ایجاد می‌شود که پیش‌بینی حاصل و نتیجه آن ممکن نیست و باید آن را نیز همچون حضور یکباره و مقطعی‌شان در سینما به زمان واگذار کرد.

جواد ماه‌زاده

منبع : روزنامه اعتمادملی