بازی چگونه ساخته می‌شود؟

برای بیش‌تر مردم، تجربه بازی‌های کامپیوتری با خرید چند بازی از فروشگاه‌های کامپیوتری شروع می‌شود و با جاگرفتن آن بازی‌ها در کمد اتاق‌شان به پایان می‌رسد. فقط عده کمی هستند که تشخیص می‌دهند ساخت یک بازی به پیچیدگی ساخت یک فیلم پرهزینه هالیوودی است.
ماه‌ها برنامه‌ریزی و آماده‌سازی، نوشتن داستن بازی، شخصیت پردازی، استفاده از فناوری‌های پیشرفته و قدرت بالای کامپیوتری از جمله عوامل مهم برای ساخت یک بازی است. برای اینکه نشان دهیم یک بازی به طور خلاصه چه مراحلی را تا عرضه طی می‌کند، نگاهی به مراحل ساخت بازی Dungeon Siege۲ از شرکت Gas powered می‌اندازیم.
● شروع: پیش تولید
هر بازی با یک داستان شروع می‌شود. ایده اولیه داستان‌ها معمولا یا از طرف خود سازندگان و یا از طرف افراد خارج از شرکت سازنده گرفته می‌شود. بسیاری از بازی‌ها هم به طور روزافزون براساس فیلم‌های پرطرفدار و معروف ساخته می‌شوند.
دسته دیگر بازی‌ها هم یا مانند Hitman ادامه نسخه اول بازی هستند و یا شبیه‌سازی ورزش‌ها یا حوادث و موضوعات دنیای واقعی هستند.
زمانی که مفهوم اولیه بازی تثبیت می‌شود، نویسندگان و طراحان روی زمینه داستانی و جزییات آن کار می‌کنند. زمینه داستانی عبارت است از طرح کلی بازی و جزییات فنی مربوط به هر صحنه از بازی. طراحی بازی، درست مانند یک فیلم، نمایشی گرافیکی از داستان و مرجعی برای نویسندگان، طراحان و خالقان بازی است.
ولی در حالی که هر فیلم از یک داستان کلی و نهایتا چند داستان فرعی تشکیل می‌شود، یک بازی کامپیوتری می‌تواند پر از داستان‌ها وجنبه‌های گوناگون باشد. بنابراین مراحل و یا به اصطلاح "جهان‌ها"ی مختلف بازی باید ترسیم شود.
● طراحی شخصیت‌ها
به موازات طراحی داستان بازی، طراحان هم شروع به طراحی و خلق شخصیت‌ها می‌کنند. خطوط کلی مربوط به شخصیت‌های اصلی آنقدر بررسی می‌شود تا به بهترین شکل خود برسد. مساله مهم در طراحی شخصیت‌ها این است که آنها را به بهترین شکل طراحی کنند، چون در غیر این صورت تغییر مجدد شخصیت‌ها در مراحل پایانی ساخت بازی، پرهزینه خواهد بود.
به محض اینکه طراحی شخصیت‌ها پایان می‌یابد، خطوط کلی به شخصیت‌های سه بعدی و ملموس تبدیل می‌شوند. بنا بر گفته‌های استیو تامپسون (Steve Thompson) کارگردان هنری شرکت Powened Games، طراحی و برنامه‌ریزی یک شخصیت کامپیوتری پنج روز طول می‌کشد.
طرح کلی شخصیت‌ها ابتدا در کامپیوتر اسکن می‌شود و سپس یک اسکلت واره دیجیتالی برای تعریف شکل شخصیت و کنترل و به حرکت درآوردن آن ترسیم می‌شود. هرچه جزییات این اسکلت بیش‌تر باشد، حرکت شخصیت شکل واقعی‌تر و طبیعی‌تری به خود می‌گیرد. در ادامه لایه پوست به آن اضافه می‌شود و سپس رنگ‌ها و تکسچر (Texture) طراحی می‌شود.
● ایجاد حرکت
در این مرحله، شخصیت بازی مثل یک عروسک خیمه‌ شب‌بازی دیجیتال است. طراحان بازی به یک جسم دیجیتالی جان می‌بخشند. باتوجه به سبک بازی و نحوه حرکت مورد نظر از تکنیک‌های مختلفی استفاده می‌شود. در بعضی از بازی‌ها (به جز Dungeon Siege۲) حرکات یک بازیگر انسانی به وسیله یک بازیگر انسانی به وسیله یک لباس مخصوص و چند حسگر که به نقاط مختلف بدن وصل می‌شود، ضبط شده و سپس آن را با یک شخصیت دیجیتالی تطبیق می‌دهند. بدین ترتیب شخصیت بازی بیش از پیش به حرکات ظریف یک انسان شبیه می‌شود.
● دنیای بازی
یکی از مهم‌ترین جنبه‌های بازی‌های مدرن امروزی، محیط بازی است. جلوه‌های گرافیکی تاثیرگذاری چون بازتاب سطوح روشن و الگوهای گوناگون ابرها از طریف بازیکنان معمولا نادیده گرفته می‌شود. گاهی اوقات چنین جلوه‌های به ظاهر کم‌اهمیتی، مثل خش‌خش شاخ و برگ درختان به عنوان علامت خطر می‌تواند در داستان بازی تاثیرگذار باشد. باتوجه به افزایش روزافزون کامپیوترهای خانگی، شرکت‌های بازی‌سازی می‌توانند محیط واقع گرایانه و پیچیده‌تری را طراحی کنند. سطحی از جزییات که تا چند سال پیش غیرقابل تصور بود، امروزه جز تفکیک ناپذیر بازی‌های کامپیوتری شده است.
اکثر شکل‌های سه بعدی کامپیوتری که در بازی‌ها استفاده می‌شود از طرح‌های چندوجهی تشکیل می‌شوند. یک چندوجهی، محیطی است که به وسیله خطوط تعریف می‌‌شود. هر چند وجهی از مجموعه‌ راس‌ها تشکیل می‌شود که به طور کلی شکل پدیده مورد نظر را تعریف می‌کند. علاوه بر این در یک چندوجهی برای رسیدن به شکل و طرح نهایی به اطلاعات دیگری نیاز است. رایج‌ترین روش انتقال این اطلاعات Texture Mapping است که شبیه بسته‌بندی و کادو کردن یک هدیه است. هرگوشه از جعبه کادو که کادوپیچ می‌شود یک چندوجهی توخالی است و کاغذ کادو مانند تصویری است که روی چندوجهی قرار می‌گیرد. بیش‌تر کنسول‌های بازی و کامپیوترها از یک تراشه مخصوص و یک حافظه اختصاصی تشکیل می‌شود که می‌تواند تصویرهایی مخصوص برای Texture Mapping ذخیره کند و هر تصویر را با چندوجهی مربوط به آن هماهنگ کند. این فناوری امکان می‌دهد تا محیط بازی به جهان واقعی بسیار شباهت پیدا کند.
● کدگذاری
کدگذاری مرحله‌ای است که تمامی اجزای تشکیل‌دهنده بازی را به یکدیگر پیوند می‌دهد، ولی خود در بازی دیده نمی‌شود و آن به صورت مجموعه‌ای از ساختارهای زبانی است که تمامی جنبه‌های بازی را کنترل می‌کند. بیش‌تر بازی‌ها با کد مخصوص به خود براساس زبان برنامه‌نویسی C نوشته می‌شوند. یک موتور کدگذاری سه بعدی اکثرا برای برنامه‌نویسی‌های بسیار پیچده در چندوجهی‌ها، سایه‌ها و تکسچرها استفاده می‌شود.
جنبه مهم دیگر کدگذاری، هوش مصنوعی است. هوش مصنوعی حکم منطق بازی را دارد و همچنین فیزیک دنیای بازی را تشکیل می‌دهد که می‌توان با آن ارتباط و کنش و واکنش داشت.
● مرحله پس از تولید
زمانی که ساخت بازی تکمیل می‌شود وارد فاز پس از تولید می‌شویم. در این مرحله، بازی مورد نظر از جنبه‌های گوناگون آزمایش می‌شود، مورد نقد قرار می‌گیرد، به وجه بازاریابی آن توجه شده و در نهایت عرضه می‌شود. آزمایشگر، بازی مورد نظر را بارها بازی می‌کند تا تمامی عیب و ایرادها را درآورد. این عیب و ایرادها شاید اشکالات فاحش باشد که باید به سرعت برطرف شود و یا چند نقص کوچک که در زمان عرضه، بازی را با مشکل مواجه نمی‌کند. اگر مشکلی در بازی پیدا شود، یک گزارش مشروح برای سازندگان بازی فرستاده می‌شود تا آن را برطرف کنند. اولین نسخه آزمایشی یک بازی که در اختیار آزمایشگرها قرار می‌گیرد نسخه "آلفا" نام دارد. با استفاده از این نسخه، ایرادهای کلی بازی شناسایی و برطرف می‌شود. در ادامه نسخه "بتا" عرضه می‌شود. این نسخه اغلب در اختیار گروه بزرگ‌تری از آزمایشگرها و حتی گاهی اوقات مردم قرار می‌گیرد.
نسخه بتا تمام و کمال و همه‌جانبه مورد آزمایش قرار می‌گیرد و روی مشکلات جزیی بازی کار می‌شود تا اینکه سازندگان اصلی بازی از نسخه اصلاح شده بازی خود رضایت پیدا کنند و آن را آماده عرضه کنند.
● بازاریابی
بازی کامپیوتری به تجارت بزرگی تبدیل شده است. باتوجه به اعلام موسسه سرگرمی‌های نرم‌افزاری، ساخت یک بازی پرفروش مثل GTA: San Andreas حدود ۳ تا ۵ میلیون دلار هزینه دارد، ضمن آنکه هزینه ۱۰ میلیون دلاری تبلیغات و بازاریابی را هم باید به آن اضافه کرد. تبلیغات و ایجاد یک جو مثبت برای یک بازی معمولا در مراحل طراحی و ساخت بازی شروع می‌شود. شرکت‌های بازی‌ساز، طراحان و مدیران روابط عمومی خود را به نمایشگاه‌های تجاری سرتاسر دنیا می‌فرستند تا آخرین بازی‌های‌شان را تبلیغ کنند.
معمولا نسخه‌های نمایشی یا دموی بازی در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌گیرد و برای جلب نظر بازیکنان، تصاویر هیجان‌انگیز بازی، شبیه فیلم‌های هالیوودی منتشر می‌شود. همه این سرمایه‌گذاری‌ها صورت می‌گیرد تا بازیکنان بازی‌های مختلف را –از ۱۵دلار گرفته تا بالای ۶۰ دلار- بخرند و وارد دنیای مجازی‌ای شوند که طراحان بازی‌های کامپیوتری ماه‌ها و سال‌ها روی آنها کار کرده‌اند.

ترجمه: علی ارسلان شهلا

منبع : روزنامه فناوران