طرح پول در برابر زمین فلسطینی!

آنهایی که با سیاست اسرائیل آشنایی دارند، از این امر شگفت زده نشدند که نخست وزیر اسرائیل، ایهود اولمرت در سخنرانی هایش در کنفرانس آناپولیس ، حاضر به اقرار در باره اشغال فلسطین نشد ولی چیزی که مایه شگفت زدگی آنها شد این بود که اولمرت پذیرفت مشکلی به نام پناهندگان فلسطینی وجود دارد. او خطاب به فلسطینی ها گفت : «شما هم سالها رنج برده اید و هستند کسانی که هنوز هم دچار رنج و بدبختی اند. بسیاری از فلسطینی ها ده ها سال است که در اردوگاه ها به سر می برند، از محیطی که در آن رشد یافته بودند جدا شده اند و در فقر، فراموش شدگی، تنهایی و احساس تحقیر، غوطه ورند».
تنها بخشی از توصیف اولمرت از پناهندگان، واقعیت را بیان می کند. مواردی که او برشمرد، تنها یک عنصر از تجربه این پناهندگان است. عناصر دیگری هم هستند، نظیر وحدت، غرور، بلند نظری و پایدارای. همین توصیف یک بعدی از وضعیت پناهندگان است که با راه حل پیشنهادی اولمرت نسبت دارد راه حلی که می گوید پناهندگان کسانی هستند که می شود در مورد سرنوشت شان به هر ترتیبی معامله کرد، نه کسانی که باید در یافتن راه حل مشکل شان شرکت داشته باشند.
اخیراً در روزنامه اسرائیلی ها آرتص اظهار نظر شده است که : « مشکل بیت المقدس و پناهندگان با پول قابل حل است». همین اظهار نظر می تواند توضیحی باشد بر پیشنهاد نخست وزیر اسرائیل. آنچه این اظهار نظر آشکار می کند چکیده سناریوی معامله ای است که می خواهند برای خرید پناهندگان انجام دهند.
علاوه بر گواهی هایی که به وسیله پناهندگان فلسطینی ارائه شده است بسیاری از مدارک رسمی، اثبات کننده سیاست های خشونت آمیزی است که سال ۱۹۴۸ به وسیله شبه نظامیان یهودی در مورد فلسطینی ها و برای اخراج آنها از جایی که امروز اسرائیل نامیده می شود انجام شد.طبق گفته بنی موریس ، مورخ، «در ماه های آوریل و می ۱۹۴۸ به واحدهای هاگانا ( نیروهایی که بعدها ارتش اسرائیل را تشکیل دادند) برای اخراج فلسطینی ها و تخریب خانه ها و روستاهای آنها، مجوز داده می شد».
ولی اولمرت با گفتن این که «اسرائیل به عنوان بخشی از یک مکانیزم جهانی، برای کمک به یافتن راه حل مشکل آوارگان فلسطین در چارچوبی مناسب شرکت خواهد کرد»، موضوع فلسطینی ها را به صورت مشکلی مطرح می کند که بی شباهت به یک فاجعه طبیعی نیست. او می گوید: «من به اینجا نیامده ام تا مسائل تاریخی را بین خودمان حل و فصل کنم» و با این گفته روشن ساخته است که مسئولیت اسرائیل را در مورد پناهندگان نمی پذیرد.
چکیده این پیشنهاد این است که پناهندگان حق بازگشت به سرزمین هایی را ندارند که از آن اخراج شده اند بلکه باید «برگردند» به یک سرزمین فلسطینی آینده. این پیشنهاد مغایر قوانین انسانی و بین المللی است و همچنین با قطعنامه ۱۹۴ سازمان ملل که تصویب کرده است « به پناهندگانی که مایل به بازگشت به خانه های شان و زندگی در صلح و آرامش با همسایگان خود هستند، باید اجازه داده شود در نخستین تاریخ مناسب به آنجا برگردند». به رغم این قطعنامه جورج بوش در نامه ای به تاریخ ۱۴ آوریل ۲۰۰۴به آریل شارون قول داده است که در چارچوبی واقع گرایانه برای حل مسأله پناهندگان به عنوان بخشی از توافق نهایی، یک کشور فلسطینی تأسیس شود تا پناهندگان به جای اسرائیل در آنجا اسکان داده شوند. با وجود غیر قانونی بودن چنین تعهدهایی در ۲۳ ژوئن ۲۰۰۴ هم مجلس نمایندگان و هم سنای آمریکا آن را تصویب کردند.اولمرت به این نامه به عنوان نقطه عطف مذاکرات اشاره دارد.
گروهی به نام آیکس Aix که یک سازمان نیمه رسمی سیاسی- اقتصادی است در حال تهیه طرحی برای پناهندگان فلسطینی است.افراد این گروه که شامل کارشناسان اسرائیلی و بین المللی، کارشناسان سازمان های جهانی از جمله بانک جهانی، صندوق بین المللی پول و اتحادیه اروپاست که به دلیل داشتن تجارب شخصی در این گروه شرکت دارند، طرحی تهیه کرده اند که با بیان این اصل آغاز می شود که هر گونه توافق و راه حل برای مشکل پناهندگان باید قطعنامه ۱۹۴سازمان ملل در این مورد را در نظر بگیرد.ولی خود این طرح که اجرای دقیق این قطعنامه را به دلیل «تغییرات اساسی و بنیادینی» که پیش آمده است امکان ناپذیر می داند، بیان فوق را بی اعتبار می سازد.
اشاره به « تغییرات اساسی در منطقه»، به عنوان مانعی برای بازگشت پناهندگان تداوم این افسانه است که موانع فیزیکی و مادی بازگشت آنها را غیر ممکن می سازد. ولی به گفته سلمان ابو سیتا، کارشناس مسأله پناهندگان فلسطینی، ۹۰ درصد زمینها و روستاهای فلسطینی ها هنوز بدون سکنه هستند، در ۷ درصد آنها جا به جا چیزهایی ساخته اند و تنها ۳ درصد آنها در تل آویو و بیت المقدس غربی به طور کامل ساخته شده است . این گروه پیشنهاد می کند که یک کمیته بین المللی از کارشناسان تصمیم بگیرند چه مبلغی برای جبران خسارت اموال و داراییهای ادعایی پناهندگان «منصفانه و کامل» است. آنها خود برآورد می کنند که این خسارت بین ۱۵میلیارد تا ۳۰ میلیارد دلار باشد. این گروه روشن کرده است، در مواردی که جبران «منصفانه و کامل» صورت گیرد، دیگر «بازگشت» مطرح نخواهد بود.
چنین تنظیم و تدوینی مغایر اصلی از اصول سازمان ملل است در مورد بازگرداندن خانه و اموال پناهندگان به آنها و سرانجام موجب آوارگی دوباره این افراد می شود. اصول سازمان ملل به روشنی مشخص می کند که بازگشت، ابتدایی ترین راه چاره است و جبران خسارت وقتی مطرح است که پناهندگان، خود، خسارت را انتخاب کنند یا اگر بازگشت واقعاً ممکن نباشد و به وسیله یک هیأت حل اختلاف مستقل تأیید شود، از پناهندگان خواسته خواهد شد که محل سکونت دائمی خود را انتخاب کنند.
بر اساس حقوق بشر جهانی، حق پناهندگان برای بازگشت به سرزمین شان غیر قابل واگذاری است و نظیر همه حقوق دیگر بشری قابل معامله و خرید نیست. با این «راه حل» بوش و اسرائیل، خانواده های فلسطینی که از سرزمینی که اکنون اسرائیل نامیده می شوند اخراج شده بودند، نه به وطن خود بلکه به یک بخش غیر پیوسته کمتر از ۲۲ در صد سرزمین اصلی شان و یا به سرزمینهای دیگر فرستاده می شوند.ولی یهودیان در هر جای جهان که باشند آزادند که «برگردند» به بیش از ۷۸ در صد فلسطین تاریخی تا در سرزمین هایی که با زور از همین پناهندگان گرفته شده است زندگی کنند.چنین تبعیض آشکاری علیه پناهندگان و دادن امتیاز به یهودیان در هر جای جهان که هستند به روشنی بیانگر این است که این پیشنهادها راه حل هایی تجریدی و نابرابر است که نه تنها به صلح نمی انجامد که صلح را در پای منافع یک گروه از سیاستمداران ذبح می کند.

نتا گولان‎/ ترجمه : پوراندخت مجلسی
*نتا گولان یک فعال سیاسی است که در رام الله ساکن است و درزمینه صلح و عدالت فعالیت می کند. او بنیانگذار جنبش همبستگیSolidarity Movement است

منبع : روزنامه ایران