المپیک ما و دیگران!

مایکل فلپس، شناگر برجسته آمریکایی، با کسب دو مدال طلا‌ در روز گذشته که پنجمین طلا‌یش در این دوره بود به رکورد مجموع یازده مدال طلا‌ در المپیک دست یافت و به مرز جاودانگی در حفظ این رکورد حیرت‌انگیز رسید. او اعلا‌م داشته با کسب ۳ مدال طلا‌ی دیگر، رکورد هفت مدال در المپیک را خواهد زد. مایکل فلپس در المپیک آتن به هشت مدال- ۶ طلا‌، یک نقره و یک برنز- دست یافته بود، در حالی که کل ورزش ایران پس از انقلا‌ب تاکنون به ۶ مدال طلا‌ دست یافته است. یعنی جناب مایکل فلپس به تنهایی از سازمان و ساختار ورزش کشور بااستعداد و ثروتمندی چون ایران پیشی گرفته است، به زبان دیگر او با ۱۱ مدال طلا‌ از کل تاریخ ورزش ایران بیشتر مدال به دست آورده است.
حال وعده‌ها و وعیدهای مقامات سازمان تربیت‌بدنی و تلقی آنها از حیطه فعالیتشان و نحوه آماده‌سازی و اعزام ورزشکاران را با شرکت گسترده ارکان و کارکنان و مدیران سازمان ورزش کمیته ملی و المپیک در پکن مقایسه کنید. در کنار این نکته سیاست غیرمنصفانه انکار زحمات گذشتگان و اختصاص همه‌چیز به نام و برای خود نه در مدیریت جایی دارد، نه در اخلا‌ق.
همان‌گونه که فلپس حاصل تنها یک دوره نیست، ورزش هم برش‌بردار نیست. در حالی که همیشه دولت‌های پیشین پروژه‌های ورزشی گسترده‌ای را تدارک دیده‌اند تنها این دولت‌های مستقر هستند که موفق به افتتاح آنها می‌شوند، نسبت دادن آن اقدامات سخت‌افزاری را تنها به دولت نهم می‌توان فقط از منظر کج‌سلیقگی و اخلا‌ق آقایان تحلیل کرد. در امر تربیت ورزشکاران هم همین ماجرا بر ورزش رفته است.
ورزشکاران حاصل تنها چند روز و چند ماه نیستند، بلکه باید با برنامه‌ریزی، صبر و مدیریت خردمندانه امکان تحقق اهداف را فراهم آورد. آنچه تا پیش از المپیک بر ورزش کشور رفت را می‌توان محصول گذشتگان دانست. المپیک مهم‌ترین آوردگاه سازمان ورزش دولت نهم است. حال باید دید آقایان چه دسته گلی بر سر ورزش کشور می‌نهند.
اما از اظهارات و تلقی‌های غیرواقع‌بینانه آقایان باید هراسان بود، مبادا حیثیت ورزشی این ملت بزرگ در پکن زیر سوال رود. جناب رئیس ورزش صباحی پیش‌تر اعلا‌م داشته بود تا پایان سال ۸۸ آماده برگزاری بازی‌های المپیک هستند! این اعتمادبه‌نفس ستودنی تنها مختص علی‌آبادی نیست، همه مدیران دولت نهم از چنین خصیصه‌ای برخوردارند.
وقتی آدمی صورت‌مساله را نداند و پدیده مورد بحث را ادراک نکرده باشد، می‌تواند از این دست اظهارات بیان کند. اما برگزاری المپیک که هیچ، شرکت آبرومندانه در المپیک نیازمند سازوکاری هوشمندانه، علمی و خردمندانه است. کاش در این مسابقات همان‌گونه که روسای کشورهای کوچک و بزرگ در پکن حضور یافته و به ورزشکاران خود روحیه می‌دادند، رئیس‌جمهور نیز حضور می‌یافت. تجربه دیدن المپیک بسیار مهم است. تازه آدمی به ابعاد این اتفاق مهم پی‌می‌برد. آنگاه ایشان بهتر می‌توانست به این امر مهم در صورت باقی ماندن در این پست مساعدت کند.
پکن با آنکه باشکوه‌ترین مراسم را تدارک دیده، زیر فشار خردکننده رسانه‌ها قرار دارد. امکانات گسترده ترافیک روان، خدمات حمل و نقل زمینی و هوایی، حفاظت از ورزشکاران، هتل‌های درجه‌یک، اینترنت پرسرعت، خطوط ماهواره‌ای و مخابراتی، تعذیه مناسب، تدارکات عظیم و... همگی از عواملی هستند که تنها با خوش‌خیالی و اعتمادبه‌نفس امکان تحقق ندارند. با این همه اخبار ارسالی از پکن نشانگر حضور همه‌جانبه اطرافیان و مدیران سازمان تربیت‌بدنی است. به‌گونه‌ای که شنیده شده است در برخی موارد جا برای مربیان ورزشکاران فراهم نبوده و ورزشکاران بدون مربیان خود به مسابقات رفته‌اند! ظاهرا برخی مدیران دولت نهم علا‌قه مفرطی به سفر دارند.
در فستیوال کن هم در سال جاری حدود ۶۰ مدیر فرهنگی هنری دولتی در جشنواره حضور داشتند! البته این سفرها چندان هم بیراه نیست، حال که با هزینه ملت، آقایان به سفر می‌روند، امیدواریم با دیدن تحولا‌ت جهانی، تصمیمی برای استفاده بیشتر از راهکارهای عرفی و عقلا‌نی بگیرند، در این صورت این احتمال وجود دارد که هزینه‌ها چندان هم به هدر نرفته است. ‌

منبع : روزنامه اعتماد ملی