مرکز زمین - THE CORE

سال تولید : ۲۰۰۳
کشور تولیدکننده : انگلستان و آمریکا
محصول : شان بیلی، دیوید فاستر و کوپر لین
کارگردان : جان آمیل
فیلمنامه‌نویس : جان راجرز و لین
فیلمبردار : جان لیندلی
آهنگساز(موسیقی متن) : کریستوفر یانگ
هنرپیشگان : آرون اکهارت، هیلاری سوانک، دلروی لیندو، استنلی توتچی، دی‌جی کوالز، ریچارد جنکینز، چکی کاریو، آلفره وودارد و بروس گرین‌وود
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۵ دقیقه


به دلایلی ناشناخته، هستهٔ مرکزی زمین از چرخش باز ایستاده و باعث شده تا میدان الکترومغناطیسی سیارهٔ زمین به سرعت عامل تعیین‌کنندهٔ خود را از دست بدهد و فجایعی بسیار به‌بار آورد. دولت و مقامات نظامی که به تکاپو افتاده‌اند تا این بحران را فیصله دهند، از ̎دکتر جاش کیز̎ (اکهارت) متخصص ژئوفیزیک و گروهی از بزرگ‌ترین دانشمندان دنیا می‌خواهند تا به کمک سفینه‌ای زیرزمینی به ̎خلبانی سرگرد ربکا چایلدز̎ (سوانک) و ̎فرمانده رابرت آیورسن̎ (گرین‌وود) به مرکز زمین سفر کنند. مأموریت آنان منفجر کردن بمبی اتمی است که دوباره هسته را فعال کند و دنیا را از نابودی حتمی نجات دهد. ̎دکتر اد براز̎ (لیندو) که در منطقه‌ای دورافتاده در صحرای یوتا زندگی می‌کند، سفینهٔ آزمایش‌نشده‌ای برای سفرهای زیرزمینی اختراع کرده که گروه دانشمندان امیدوارانه بتواند حتی تا هستهٔ کرهٔ زمین پیش رود.
● در ژانر ̎نجات دادن دنیا از نابودی قریب‌الوقوع̎، مرکز زمین در جایگاه ضد آرماگدون (مایکل بی، ۱۹۹۸) قرار می‌گیرد: گروه جسور نجات، به‌جای آن‌که از زمین دور شوند، باید به داخلش رخنه کنند و به‌خصوص، برخلاف آن‌یکی، مرکز زمین به‌جای آن‌که با دیدگاهی از خودمتشکرانه و متکلفانه، اهمیتش را به رخ بکشد، تصویری گستاخانه و تمسخرآمیز از خود بروز می‌دهد. اما این درام خوش‌ظاهر دربارهٔ خطرِ گداختِ هستهٔ کرهٔ زمین، در نهایت، مثل همان پاپ‌کورنی که موقع نمایش‌اش مصرف می‌شود، دورریختنی است و با این وجود، بیش از تمامی فیلم‌های از قماش خود، به مسخره‌ بودنش آگاه است و این حس از سوی بازیگرانش نیز به خوبی منتقل می‌شود. تماشای یک فیلم فاجعه‌ای، دیگر آن لذتی را نمی‌دهد که در گذشته می‌داد: دشوار است صحنه‌های فاجعه‌آمیزی ابداع کرد که به نوعی این حس ناجور را در تماشاگر ایجاد نکند که امکان دارد همان مصیبت‌ها واقعاً اتفاق بیفتند. صحنه‌های نابودی پل گلدن‌گیت یا کلوسیوم به‌جای سرگرم کردن، آزار می‌دهند و در این زمینه، صحنهٔ ̎شاتل̎ای که به فضا می‌رود و بعد با کله به زمین سقوط می‌کند، مشتی است نمونهٔ خروار از این حس آزار دهنده...