هتل میلیون دلاری - the million dollar hotel

سال تولید : ۲۰۰۰
کشور تولیدکننده : آلمان، انگلستان و آمریکا
محصول : نیکلاس کلاین، دیپاک نایار، بونو، بروس دیوی و ویم وندرس
کارگردان : وندرس
فیلمنامه‌نویس : بونو و کلاین، برمبنای داستانی نوشتهٔ خودشان
فیلمبردار : فیدون پاپامایکل
آهنگساز(موسیقی متن) : بونو، برایان انو، جان هاسل و دانیل لانویس
هنرپیشگان : جرمی دیویس، جان مالکوویچ، مل گیبسن، جیمی اسمیتس، آماندا پلامر، گلوریا استوارت، میلا یووویچ، تیم رات و پیتر استورمار.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۲ دقیقه.


سال ۲۰۰۱. ̎تام تام̎ (دیویس) از پشت بام ̎هتل میلیون دلاری̎ ـ اسمی بی‌مسما برای مکانی بدنام در قسمتی پرت و فقیرنشین در لس‌آنجلس ـ خود را به پائین پرت می‌کند. او در رجعت به گذشته‌ای طولانی، حکایت تحقیقات پلیس را در باب قتل ̎ایزی گلدکیس̎ (رات)، نقاشی آسمان جل و پسر صاحب نشری میلیونر را تعریف می‌کند که او نیز از بالای سقف همان هتل به پائین سقوط کرده است. ̎اسکینر̎ (گیبسن)، مأمور ویژهٔ FBI در جریان تحقیقاتش، هتلی را کشف می‌کند که پر از آدم‌هائی عجیب و غیر متعارف و ناموفق است: ̎ویوین̎ (پلامر) که ادعا می‌کند محبوبهٔ یک ستارهٔ راک بوده؛ ̎جرانیمو̎ (اسمیتس)، فروشنده‌ای دوره‌گرد که سعی دارد با فروختن نقاشی آبسترهٔ ̎ایزی̎، پولی به جیب بزند و ̎الوییز̎ (یووویچ) که خود را به زمین و زمان می‌زند تا ثابت کند پنجمین عضو گروه بیتل‌ها بوده است. آرام‌آرام معلوم می‌شود ̎اسکینر̎ نیز در زمینهٔ غیرعادی بودن، دست کمی از ساکنان آن هتل ندارد ـ او موقع تولد سه دست داشته که بعداً طی یک جراحی، از بدنش جدا کرده‌اند...
● هتل میلیون دلاری بازگشت وندرس به فضاهای مورد علاقه‌اش است. فیلم فضای خاصی دارد. این از همان فصل خودکشی ابتدای کار آغاز می‌شود و چه در شخصیت‌پردازی و چه در خلق فضاها در ادامهٔ کار به چشم می‌آید. با این همه، فیلم اتکای بیش از حدی به بازیگرانش دارد. چهره‌هائی که سعی می‌کنند با آشنائی‌زدائی، وجوهی تازه به شخصیت‌ها ببخشند. در این راه وندرس نهایت همکاری را با بازیگرانش انجام می‌دهد. نگاه کنید به فصل نخستین خلوت ̎تام‌تام̎ و ̎الوییز̎ که چگونه وندرس بی‌هیچ دخالتی، صحنه را به دو بازیگرش می‌سپارد. در این راه، هم دیویس و هم یووویچ با تغییرات متعدد حتی در ظاهر فوق‌العاده‌اند. ستارهٔ فیلم هم گیبسن است که گوئی از دنیائی دیگر به میان آدم‌های هتل پرتاب شده و با درک این موضوع توسط گیبسن، او کاملاً این خصیصه را حفظ می‌کند. جز این موارد، فیلم در وجوه فنی به ویژه فیلم‌برداری و طراحی صحنه (رابرت د. فرید) موفق است؛ هرچند کلیت کار باز هم فاصله‌ای آشکارا زیاد با وندرس سال‌های اوج دارد.