راه رشد

باید اذعان داشت فعالیت كارگزاری ها جزء سودآورترین فعالیتهای اقتصادی در كشور محسوب می شود. زیرا این شركتها با سرمایه در اختیار،كه بخش اعظم آن سرمایه در گردش بوده ، پیوسته سودی مناسب بدست می آورند و می توانند به راحتی خود را با الگوهای مدرن جهان سازگار سازند ولی متأسفانه چنین اتفاقی هنوز به وقوع نپیوسته است.بر همگان واضح است كه انحصارگر، پیوسته به دنبال افزایش یا ثبات قدرت انحصاری خود است. اینكه شركتهای كارگزاری خصوصی نمی توانند بازارگردانی شركتهای بزرگ بورسی را به دلیل نداشتن سرمایه ای مكفی در دست گیرند، خللی در سوددهی این شركتها ایجاد نمی كند زیرا این عمل صرفا از حداكثر سود شركتها می كاهد نه اینكه موجبات ضرر و زیان شركتها شود. به تعبیری ساده تر می توان گفت: «شركتهای كارگزاری نگران ضرر از بدست نیاوردن سود خود هستند نه زیان ده شدن شركت» .البته نباید سازوكار بازار به گونه ای پیش رود كه برخی كارگزاری ها در همه ابعاد خصوصی و یا وابسته به بانكها، از سرمایه هایی رانت مآبانه استفاده كنند كه این خود، مفسده ای در بازار محسوب می شود و مضر برای ادامه روند معقول بازار.با یك محاسبه سرانگشتی صحت كلام بالا قابل اثبات است. در ایران در حدود ۷۰ كارگزاری وجود دارد كه بایستی سرمایه ای معادل حداقل ۵۰۰ میلیون تومان داشته باشند. با فرض سرمایه ای یك میلیارد تومانی(در شرایط آرمانی) برای هر كارگزاری، مجموع سرمایه این شركتها بالغ بر ۷۰ میلیارد تومان می شود. از دیگر سو، اگر سود فعالیتهایی چون بازارگردانی را برای كارگزاری ها با هزینه های مالیات و... برابر بدانیم كه شاید بیشتر نیز باشد، لذا كارمزد گرفته شده توسط كارگزاری ها صرفا جزء سود شركت محسوب می شود. در نگاهی بدبینانه و با در نظر گرفتن ارزش روزانه معاملات ۱۵ میلیارد تومان به طور متوسط برای همه سال، در هر روز مبلغی برابر با ۳۰۰ میلیون تومان سود به كل كارگزاری ها خواهد رسید، كه در كل سال برابر با ۶۰ میلیارد تومان خواهد شد. یعنی سودی حول و حوش ۹۰ درصد كه سودی بسیاری ایده آل برای یك شركت محسوب می شود كه می توان از محل این سود، فعالیتهایی برای افزایش بهره وری به منظور افزایش قدرت رقابتی به كار برد.

منبع : مجله پرواز