آویشن

گیاهی است علفی شبه درختچه ای چند ساله كه تاریخ گل آوری آن از اردیبهشت تا شهریور می باشد. پراكنش آن بفراوانی در نقاط كوهپایه ای, مراتع, خاكهای شنی, سنگلاخی, در جنگلهای آزاد و در مناطق كم درخت پست تا مرتفع رشد می كند. توزیع جغرافیایی آن در مناطق معتدل اروپا و آسیا و همچنین گرینلند, ایسلند و مناطق اطراف رودخانه ینی سئی سیبری می باشد. محل استقرار آن در آمریكای شمالی می باشد. قسمت های هوایی آن قبل از مرحله گل آوری جمع آوری می گردد. قسمت های فوقانی بهمراه گل چیده شده و در سایه و یا درون اطاقك های خشك كن با حرارت مصنوعی تحت شرایط ۴۰ درجه سانتی گراد خشك می شود. دارو دارای عطر و قدری طعم تلخ, مزه ادویه ای می باشد. این دارو حاوی ۳/۰ درصد اسانس است كه تركیبات آن بستگی به منشا جغرافیایی و سایر فاكتورها دارد. همچنین دارو دارای فلاون ها, تانن ها و تركیبات تلخ می باشد.
اثرات مفیدی در درمان بیماریهای مجاری تنفسی فوقانی و نیز ناراحتی های جهاز هاضمه دارد و این بعلت كاهش اسپاسم وجلوگیری از نفخ می باشد. بصورت مصرف داخلی بفرم دم كرده قطره یا شربت برای سرفه های محرك زكام و آبریزش مجاری تنفسی فوقانی و هم چنین ناراحتی های جهاز هاضمه بكار می رود. به عنوان استعمال خارجی در درمان زخم های چركی و روماتیسم كاربرد دارد. اسانس این گیاه دارای خاصیت ضد عفونی كننده است و برای تهیه برخی غرغره و دهان شویه ها و خمیردندان بكار می رود ولی ازطرف دیگر شبیه روغن آویشن است. دارو منحصرا بصورت وحشی جمع آوری شده و بنابراین شامل گونه های مختلفی از آویشن می باشد.

منبع : سایت کشاورزی