تهدیدات، از هشدار هاشمی تا انکار احمدی‌نژاد

هفته پیش آقای هاشمی رفسنجانی در نماز جمعه به صورت تلویحی از تهدیدهای موجود سخن گفت. اخیرا هم رئیس جمهور سابق جناب آقای خاتمی اظهار کردند که تهدیدهای جدی وجود دارد. در برابر این اظهارات، برخی از چهره‌های دولتی از این اظهارات برآشفتند.
اما فارغ از این اظهارات سه نکته را باید از یکدیگر جدا کرد:
۱ ) برخورد رئیس جمهور با مسأله تهدیدها از زاویه موضعگیری کسی که رئیس اجرایی کشور است، قابل ستایش است. زیرا برای حفظ اوضاع و احوال مملکت هیچ چیز بهتر از این نیست که رئیس جمهور خونسردی خود را حفظ کند و به مردم آرامش بدهد. این اقدامی شجاعانه است و باید از آن ستایش شود.
۲ ) نکته دوم اصل احتمال وجود تهدیدهاست. مهم آن است که باور داشته باشیم با درصد قابل توجهی از تهدیدها روبرو هستیم و گرچه شاید اظهار آنها از طرف مسئولان چه قدیم و چه جدید، چه رئیس جمهور و چه رئیس خبرگان یا مجمع تشخیص مصلحت به این صراحت روا نباشد، اما اگر کسی تصور می‌کند که هیچ تهدیدی وجود ندارد، اصلا قابل پذیرش نیست. برای این که دیوانگی‌های آمریکا چه در تاریخ گذشته و چه حال، تردیدی درباره اصل تهدید باقی نمی‌گذارد. به ویژه که آمریکا خودش نیست که تصمیم می‌گیرد، بلکه لابی صهیونیستی و اسرائیل است که در این باره تحریک می‌کند و البته این لابی بسیار هم نیرومند است.
۳ ) نکته سوم آن است که اگر اظهار نکردن تهدید امری ستودنی باشد و شجاعانه، و اگر وجود اصل تهدید کاملا محتمل است، آنچه اساسی است، برنامه‌ریزی برای جلوگیری از خطر و تهدید است. این دو مرحله دارد:
یکی آمادگی برای این که اگر حمله‌ای صورت گرفت، مملکت آماده باشد تا در شرایط اضطراری با برنامه‌ریزی دقیق به کار خود ادامه دهد
و دوم و نکته مهم دیگر این که با سیاست مناسب دیپلماتیک جلوی این خطر گرفته شده و بی‌توجهی به اوضاع صورت نگیرد. امری که برخی شواهد از آن حکایت می‌کند و شاید هراس و هشدار آقایان رفسنجانی و خاتمی از این نکته است.
بنابراین در شرایط موجود، اولا به نظر می‌رسد نباید این تهدیدها را از کانال‌های رسمی و حکومتی ـ که چه بسا آثار زیانباری در کاهش آرامش روانی جامعه و اقتصاد کشور دارد ـ چندان به زبان آورد.
دوم باید وجود اصل تهدید را پذیرفت و هرگز در این باره تردید نکرد.
سوم که از همه مهمتر است، این که باید برنامه‌ریزی چنان باشد که: اولا با نگاه داشتن زبان و قلم و فراهم کردن شرایط، دشمن نتواند در باره عملی کردن تهدید خود به تصمیم برسد.
ثانیا این که در صورت حمله بتوان با برنامه‌ریزی دقیق دایره خسارت را کمتر کرد و در صورت تصمیم مسئولان خسارت سنگین‌تری به دشمن وارد نمود.

رسول جعفریان