چرا باید ویروس نوشتن را به بچه ها یاد داد؟

بیكاری دلیل بسیاری از خلافكاری ها و مزاحمت های اجتماعی است. این مطلب درباره نفوذگرها (Hacker) و ویروس نویسان كاملاً صدق می كند. این افراد نه به دلیل نظرات سوء، بلكه غالباً بدلیل بیكاری وسررفتن حوصله شان اقدام به نوشتن برنامه های مخرب و یا اعمال خرابكارانه كامپیوتری می كنند. اگر شخصیت منزوی این افراد را به كنار بگذاریم، اغلب این افراد در ابتدا با فكر و نظر مثبت بدنبال یافتن پاسخ به سئوالات كنجكاوانه خود در زمینه كامپیوتر و اینترنت بوده اند كه متاسفانه امكاناتی برای برآوردن نیازهای خود نیافته اند.در اینجا منظور، دفاع از همه افراد نفوذگر نیست، همچنین نوجوانان و جوانان غیر خلاق نیز كه فقط كوركورانه از ابزارهای خرابكارانه (كه متاسفانه امروزه در دسترس همه قرار دارد) استفاده می كنند، شایسته حمایت نیستند، ولی باور كنیم كه بسیاری از اعمال خرابكارانه و نفوذی كه امروزه شاهد آنها هستیم، توسط افراد با فكر، خلاق و كنجكاو صورت می گیرد كه فقط می خواهند مهارت و تخصص خود را آزموده و ببینند تا كجا می توانند پیش بروند.درست مانند نوزادی كه ناخواسته این طرف و آن طرف می رود وهمه چیز را بهم ریخته و می شكند. این نوجوانان و جوانان نیز كه در حال یادگیری و آموزش خود هستند، كارهای خرابكارانه را از روی سوء نیت انجام نمی دهند. در زمان مناسب و با كمی سعی و توجه می توان براحتی این نوآموزان را در مسیر صحیح و سودمند (برای خود و جامعه) قرارداد. این بحث از جایی شروع شد كه اخیراً دانشگاه Calgary در كانادا، واحد درسی جدیدی برای آموزش ویروس نویسی برای دانشجویان بر پا كرد. این واحد درسی تحت عنوان Computer Viruses and Malware به دانشجویان شیوه های نوشتن ویروس و دیگر برنامه های مخرب و جاسوسی را یاد داده و دانشجویان برای گذراندن این واحد درسی باید ویروس هایی نوشته و خلق كنند كه البته فقط در یك شبكه كاملاً بسته آزمایش و بررسی خواهند شد. این اقدام دانشگاه Calgary باعث اعتراض بسیاری از كارشناسان ایمنی و امنیتی شده و شركت های ضد ویروس نیز اعلام كرده اند كه هیچیك از دانشجویانی كه این واحد درسی را گذرانده باشند، در هیچ مقطعی استخدام نخواهند كرد. البته چنین اظهار نظر خشك و شاید نسنجیده ای از سوی این شركت ها چندان پسندیده نیست. به صراحت می توان ادعا كرد كه اغلب فن آوری ها و نرم افزارهای ضد ویروس توان مقابله با ویروس های امروزی را ندارند. تنها معدود شركت های ضد ویروس نویسی هستند كه به اتكای توان مالی و نیروی انسانی متخصص خود، قادر بوده اند همپا با روند ویروس نویسی پیشرفت كنند. به روز رسانی فایل های اطلاعاتی (كه مشخصات ویروس ها در آن نگهداری می شوند) شاید در دهه گذشته شیوه مناسبی برای یك نرم افزار ضد ویروس بود، ولی امروزه این كافی نیست.برای مبارزه با ویروس هایی كه ظرف چند ساعت می توانند در كل شبكه اینترنت انتشار یابند، یا با ویروس هایی كه فقط در حافظه فعال هستند، فن آوری های نوین تری لازم است. آموزش هایی نظیر واحد درسی دانشگاه Calgary می تواند ایده و تفكرات جدیدی درباره ویروس های كامپیوتری پدید آورد كه نتیجه مستقیم آن نیز ابداع شیوه های جدیدی برای مقابله و مبارزه با ویروس ها خواهد بود. بیاییم قبول كنیم كه وقتی صحبت از كامپیوتر می شود جوان ها استعداد و خلاقیت های بیشتری دارند. دید و نظر یك نوجوان ۱۵ ساله درباره اینترنت با نظر و باورهای افرادی كه كامپیوتر را به صورت آكادمیك در دو یا سه دهه یاد گرفته اند متفاوت و یقیناً جدیدتر خواهد بود. اگر هم قرار است این نوجوان ایده و نظرات خود را آزمایش كند (كه حتماً آزمایش خواهد كرد) پس چه بهتر كه فضا و امكانات مناسب و كنترل شده راخود ما برای آنها مهیا كنیم. در یك رویداد مشابه (و شاید در ظاهر بدتر) كه از چشم رسانه های جمعی بدور مانده است: مسئولان یك مدرسه متوسطه در آمریكا به شاگردانی كه سطح نمرات آنها در اغلب درسها پایین است ولی علاقه زیادی به كامپیوتر نشان داده اند، اجازه می دهند كه در یك محیط كنترل شده، سعی در نفوذ به كامپیوتری كه سئوالات امتحانی بر روی آن نگه داری می شود، نمایند. هدف از این اقدام بیدار كردن استعدادهای نهفته این شاگردان در زمینه امنیت كامپیوتر و شبكه های اطلاع رسانی به عنوان یك شغل برای آنها در آینده است. بی گمان این اقدامات، شایسته پشتیبانی و یا حداقل توجه و بررسی بیشتر است. با این روش به این نوع جوانان و نوجوانان كه شاید در آینده به راههای خطا در دنیای كامپیوتر كشیده شوند، ثابت شده و نشان داده می شود كه مهارت و استعدادهای آنها در زمینه كامپیوتر مورد نیاز است و می تواند برای آنها سود و درآ»مد واقعی داشته باشد. همه قبول داریم كه بسیاری از نفوذگرها و ویروس نویس ها، افراد خرابكاری هستند كه بدنبال مقاصد خلاف قانون می باشند. ولی در عین حال، گروهی از این افراد، فقط به دنبال راهی برای ابراز نیازهای درونی و به حق خود هستند و این گروه می تواند منبع سرشاری از استعدادها و خلاقیت ها در آینده باشد. اگر ما محیط مناسب و سالمی برای این گروه از افراد (كه شاید در آینده تبدیل به یكی از همین افراد خرابكار امروزی شوند) فراهم آوریم، تمام جامعه انفورماتیك از آن سود خواهند برد. شاید وقت آن رسیده كه فعالان در حیطه امنیت و ایمنی انفورماتیك و كامپیوتر، نقش فعال تری در این زمینه داشته باشند، بلكه روزی بتوانیم، ویروس های كامپیوتری را قبل از نوشته شدن متوقف كنیم.

مترجم: اشكان آقایی

منبع : ماهنامه نفت پارس