۱۵ درس از سینما و زندگی

۱) جاودانگی زمانی است که مرگ را نادیده می گیریم. تنها از این راه به جاودانگی می رسیم و نه با ۳۰۰ سال زندگی و مکیدن خون باکره ها.
۲) اگر والت دیزنی «هزارتوی پن» را می ساخت ، آنوقت موفقیت افلیا در انتهای هر آزمون به معنی واقعی کلمه اهمیت دو چندانی پیدا می کرد و او بی برو برگرد می بایست در هر سه آزمایش پیروز می شد. اما این آزمون ها ذهن ما را از موضوع اصلی دور می کنند. اینجا مساله موفقیت و شکست در میان نیست. این ، نگاه و چگونگی برخورد افلیا با آزمون ها ست که شخصیت حقیقی او را شکل می دهند.
۳) برای من ، زندگی چیزی است در حد کارهای روزمره؛ دل سپردن، لباس شستن، واکس زدن کفش ، ازدواج کردن ، بچه دار شدن . و یکی از همان کارهایی هم که «قرار است» انجام دهیم مردن است. قبول دارید؟ مثل یک فرهنگ رایج و جا افتاده ، دوست داریم که برای مرگ اهمیت ویژه یی قائل شویم. فکر نمی کنم که مرگ مساله چندان بزرگی باشد. زندگی مساله بزرگی است، اما مرگ نه.
۴) بعضی وقت ها به مصالحه تن نمی دهید. برای « هزار توی پن » سرمایه گذار های زیادی را پیدا کردیم. هر کدامشان در مقطعی ترس و نگرانی شان را از شروع ، پایان و زبان فیلم اعلام کردند. یکی از آنها به من گفت؛ «سرمایه فیلم ات را تامین می کنم، تازه اگر آن را به زبان انگلیسی بسازی ، حاضرم دو برابر به تو بدهم.» بعضی وقت ها حضور هنرپیشه های امریکایی در فیلم های اروپایی نتیجه خوبی به همراه نداشته است.
۵) فرهنگ ما به شدت شیفته جوانی دائمی و رفاهً بدون زوال است. این چه معنایی دارد؟ من سر در نمی آورم. فکر می کنم ما باید همگی شیفته پلشتی ، معیوب و مزخرف بودن، آشفتگی و بی سر و سامانی و فوق العاده بودن زندگی باشیم.
۶) وقتی بالاخره در سایت Rotten Tomatoes اولین یادداشت منفی «هزار توی پن» را خواندم، واقعاً احساس آسودگی کردم. ۳۱ یادداشت قبلی همگی از فیلم تعریف کرده بودند و وقتی یادداشت سی و دوم با آن نگاه منفی روی سایت قرار گرفت با خودم گفتم «چه عجب». امید داشتم که فیلم هر کسی را به نوعی تحت تاثیر قرار دهد. فیلم مثل تست روانشناسی لکه است. برخی بعد از تماشایش می گفتند؛ «خیلی غم انگیز و تلخ بود» و گروهی دیگر هم گفتند؛ «فیلم شاعرانه و امیدوار کننده یی بود.»
۷) همیشه از گوناگونی دیدگاه ها استقبال می کنم. مثلاً برای من عجیب است که خیلی ها فیلم «فرزندان بشریت» را خیلی تلخ و یاس آور می دانند. من فیلم را یک جور غریبی در حس و حال و برآمده از کتاب مقدس می بینم. چیزی مثل بهترین حکایات قدیمی کتاب مقدس درباره امید. لحظه اثیری شاعرانه فیلم همان جایی است که نوزاد با گریه اش جنگ را متوقف می کند. با وجود این صحنه، واقعاً چطور کسی می تواند حرف از تلخی و یاس آوری فیلم بزند؟
۸) همه ما دست به خلق دنیا هایی فانتزی می زنیم. «من وکیلم »، «من دکترم »، «من جمهوریخواهم» ، «من دموکراتم»، اینها همه محسناتی موهوم و ساختگی اند. به دنبال این القاب، دست به سرکوب شخصی ترین و درونی ترین مقولاتی می زنیم که در قلبمان جای دارند. همان مقولاتی که با هیولا ها ، جن ها و پریان اشباع شده اند وبا ژرفترین مسائل حیات و هستی مرتبطند.
۹) یک مخترع انگلیسی به نام جفری پاک، درباره تربیت و بزرگ کردن بچه ها، گفته بی نظیری دارد؛ « ما باید با بچه ها مثل سفیر فرهیخته یک کشور با فرهنگ برخورد کنیم و به جای آموزش مدام ایشان (این فرض نحیف و احمقانه فرهنگمان) بکوشیم از آنها بیشتر و بیشتر یاد بگیریم.» من از ته قلب به این حرف ایمان دارم.
۱۰) اگر عاقل بودیم هیچ وقت پول را اختراع نمی کردیم ، مرزها را به وجود نمی آوردیم. آلفونسو کوآرون خیلی قشنگ گفته «وقتی از بالا به کره زمین نگاه می کنم، نمی بینم خطی کشور ها را از هم جدا کرده باشد.»
۱۱) تماشاگران بیش از اندازه مشتاق حضور روایت در فیلم ها هستند. تعدادی از فیلم های محبوب زندگی ام، در مقام یک سینما دوست حرفه یی، هیچ خط داستانی منسجمی ندارند. من عاشق آثار ژرژ فرانژو ، داریو آرجنتو و دیوید کراننبرگ هستم. تصاویر برخی از آثار ایشان از قصه فیلم هایشان ماندگارتر است.
۱۲) به طرزی وسواسی دفترچه یادداشت جمع می کنم. این قضیه از آنجایی شروع شد که فهمیدم بن هکت فیلمنامه نویس و گزارشگر همیشه همراهش یک دفترچه داشته است. سعی می کنم که هر روز بنویسم. روزی با آقایی برخوردم که اسمش «بند انگشت » (Knuckles) بود.پیش خودم گفتم چه اسم جالبی و بلافاصله آنرا در دفترم یادداشت کردم.
۱۳) یکی از مزخرف ترین و فجیع ترین جملاتی که می شنوید و من هم آن را به زبان آورده ام این است که؛ «من قانونی وضع نمی کنم ، ولی از آن پیروی می کنم.» این جمله واقعاً مشمئز کننده است. شما فقط باید از قوانینی پیروی کنید که با طبیعت تان سر سازگاری دارد.
۱۴) تربیت فرزندان دشوارترین کار زندگی است. در حال حاضر دخترانم ۵ و ۱۰ سال دارند. می دانم هر وقت ۱۶ساله شان شد به من می گویند که برو پی کارت .این قضیه برای شما هم پیش خواهد آمد.
۱۵) وقتی «هزارتوی پن» را تماشا می کنم، احساس می کنم به تماشای بهترین ساخته عمرم نشسته ام. احساس خوشایندی است وقتی که این فیلم آخرین ساخته تان هم باشد.

گی یرمو دل تورو
ترجمه: حامد صرافی زاده

منبع : روزنامه اعتماد