ییلاق و قشلاق

بیشتر عشایر سیستان، حتی آن‌‌هایی كه در روستاها یكجانشین شده‌اند، معمولاً به كوچ دست می‌زنند. كوچ در بیشتر بخش‌های شهركی، نارویی، میانكنگی و تعدادی از روستاهای بخش شیب آب رواج دارد. رمه‌داری كه فعالیت عمده تولیدی در این روستاها می‌باشد، متكی به كوچ است. كوچ معمولاً از اوایل اسفند ماه به سمت نیزارهای پیرامون دریاچه هامون یا دامنه‌های كوه تفتان در ناحیه خاش و یا طبس در بیرجند شروع می‌شود و در تیر ماه كه زمان برداشت محصولات زراعی است، به روستاهای محل سكونت خود مراجعت می‌كنند. فاصله بین ییلاق و قشلاق حداكثر در 15 روز طی می‌گردد.
در منطقه سیستان طوایفی هستند كه صرفاً از طریق نگه‌داری و پرورش گوسفند و بز امرار معاش می‌كنند. این طوایف از اوایل بهمن ماه هر سال تا اوایل تیر ماه سال بعد در مناطقی نظیر نهبندان طبس و دامنه‌های كوه تفتان در خاش و پیرامون شیله (آبراه دریاچه هامون) به سر می‌برند. كوچ این گروه به صورت گروهی و تیره‌ای انجام می‌‌گیرد.