تاثیر تریامسینولون تزریقی زیرتنونی خلفی بر ماکولوپاتی دیابتی شدید

● هدف:
تعیین اثر تزریق زیرتنونی خلفی تریامسینولون استوناید بر وضعیت بینایی و آناتومیک چشم در مبتلایان به ماکولوپاتی دیابتی شدید که مناسب لیزردرمانی نیستند.
● روش پژوهش:
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار دوسوکور بر روی ۶۴ چشم از ۳۸ بیمار در دو گروه شاهد و درمان، هر دو گروه شامل ۳۲ چشم انجام شد. در گروه شاهد، ۰.۱ میلی متر لیدوکایین ۲ درصد به صورت زیرملتحمه و در گروه درمان، ۴۰ میلی گرم تریامسینولون استوناید به صورت زیرتنونی خلفی، دوبار به فاصله دو ماه تزریق گردید و بیماران به مدت ۴ ماه بعد از تزریق اول پی گیری شدند. دید اصلاح شده، تغییرات عکس رنگی ته چشم، آنژیوگرافی با فلورسین وOCT ، در مراحل قبل و ۴ ماه بعد از تزریق اول در همه چشم ها کنترل گردید.
● یافته ها:
بهترین دید اصلاح شده قبل از مداخله، در گروه شاهد ۰.۳۹±۰.۹۳ لاگمار و در گروه درمان ۰.۳۸±۰.۷۵ لاگمار بود که در ۴ ماه پس از مداخله، به ترتیب به ۰.۴۸±۰.۸۸ و ۰.۴۲±۰.۷۱ لاگمار رسید. تفاوت دو گروه از نظر بهترین دید اصلاح شده قبل و بعد از مداخله، معنی دار نبود. میزان ضخامت مرکزی ماکولا قبل از مداخله، در گروه شاهد ۱۱۹.۱±۳۸۸.۲ میکرون و در گروه درمان ۱۵۳.۶±۳۹۲.۲ میکرون (P=۰.۹) و در پایان مطالعه، به ترتیب ۳۷۵.۴±۱۵۴.۶۶ و ۱۸۰.۰۴±۳۷۷.۳۷ میکرون (P=۰.۶) بود. هم چنین هیچ تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر اگزودای سخت، اندازه ناحیه بدون رگ فووآ و تغییرات نشتی وجود نداشت. در ۲ چشم از گروه درمان، فشار داخل چشم به بالای ۲ میلی متر جیوه رسید که به وسیله دارو کنترل گردید.
● نتیجه گیری:
تزریق زیرتنونی خلفی تریامسینولون استوناید در موارد CSME شدید که مناسب لیزردرمانی نمی باشند، موجب بهتر شدن وضعیت بینایی و آناتومیک چشم نمی شود.

سیدمرتضی انتظاری
علیرضا رمضانی
حمید احمدیه
محمدحسین دهقان
نادر بصیرنیا
آرش انیسیان

منبع : پایگاه اطلاعات علمی