کودکی، کمال، کوکائین

● آشنائی با بازیکن برتر قرن بیستم
روز ۳۰ اکتبر سال ۱۹۶۰ در ویا فیوریتو، شهری کوچک در جنوب بوینس آیرس، نوزادی دیده به جهان گشود که بعدها به یکی از بزرگترین اسطوره‌های جهان فوتبال تبدیل شد. او نخستین پسر یک خانواده فقیر آرژانتینی بود که بعدها صاحب ۲ برادر نیز شد، اما آنها هیچ‌گاه به محبوبیت و شهرت برادر بزرگ خود نرسیدند!
”دیه‌گو آرماندو مارادونا“ در فوتبال دنیا فردی بسیار شناخته شده است. بسیاری از کارشناسان در سراسر دنیا او را برترین بازیکن تاریخ فوتبال جهان می‌دانند که در عین حال بحث‌برانگیزترین آنها هم بوده است.
مارادونا استیل خاص خود را داشت که بعدها به استیل مارادونائی شهرت یافت! او علی‌رغم کوتاهی قد، جثه محکم و پاهای بسیار قدرتمندی داشت و بسیار چابک بود. دریبل‌های ریز و میلی‌متری و پاس‌های دقیق پشت پای مارادونا هنوز هم زبانزد خاص و عام است.
او از موقعیت‌های مرده برای گلزنی استفاده می‌کرد و از سوی دیگر با سانترهای دقیق خود، سایر بازیکنان را هم در موقعیت گل قرار می‌داد. این فوق‌ستاره آرژانتینی یک ضربه آزادزن قهار و یک شوتزن بالفطره بود که می‌توانست از هر نقطه زمین دروازه حریفان را روی پاشنه بچرخاند!
دیه‌گو، فوتبال را از ۱۰ سالگی و از تیم نوجوانان باشگاه ”استرلا روخا“ شروع کرد. او در همین زمان در بازی‌های خانگی تیم آرژانتینیوس جونیورز به‌عنوان توپ جمع کن هم فعالیت می‌کرد! مارادونای نوجوان در بین ۲ نیمه، هنر خود در کار با توپ را به رخ تماشاگران حاضر در ورزشگاه می‌کشید و تحسین آنها را برمی‌انگیخت.
او در ۱۵ سالگی نخستین قرارداد زندگی خود را با آرژانتینیوس جونیورز منعقد کرد و ۵ سال در این تیم توپ زد. مارادونا به تیم ملی فوتبال جوانان این کشور هم دعوت شد و در مسابقات جام جهانی جوانان حضور یافت. او ضمن کسب عنوان قهرمانی در این رقابت‌ها به‌عنوان بهترین بازیکن جام نیز انتخاب شد. او بعدها به تیم ملی بزرگسالان آرژانتین هم دعوت شد، اما در فهرست نفرات این تیم برای جام جهانی ۱۹۷۸ جای نگرفت!
وی سپس راهی بوکا جونیورز شد و طی سال‌های حضور در این تیم به قهرمانی لیگ این کشور نیز دست یافت. دیه‌گو در فهرست ملی‌پوشان آرژانتینی برای حضور در جام جهانی ۱۹۸۲ نیز قرار گرفت تا اولین حضور خود در این رقابت‌ها را تجربه کند. آرژانتین در این مسابقات تا مرحله دوم پیش رفت، اما در این مرحله با ۲ شکست متوالی مقابل تیم‌های برزیل و ایتالیا از دور مسابقات کنار رفت تا مارادونای جوان وداعی تلخ با این رقابت‌ها داشته باشد!
او سپس راهی اسپانیا شد تا بازی در لالیگا و باشگاه سرشناسی چون بارسلونا را نیز تجربه کند، اما این حضور چندان برای وی خوش‌یمن نبود؛ چرا که مصدومیت‌های شدید و طولانی در کنار برخی مشکلات حاشیه‌ای با هواداران و سران باشگاه، در نهایت منجر به جدائی وی از این تیم شد.
مارادونا پس از ترک بارسلونا به ایتالیا رفت تا هنر خود را در آنجا به معرض نمایش بگذارد. او به تیم ناپولی پیوست که تا آن زمان به هیچ عنوان قهرمانی در لیگ این کشور دست نیافته بود. از همین‌جا بود که این بازیکن به ستاره‌ای تابناک و به یادماندنی در فوتبال دنیا تبدیل شد.
مارادونا با بازی‌های درخشان خود تیم شهر ناپل را که سال‌ها در سایه بزرگانی چون یوونتوس، میلان و اینتر محو شده بود از انزوا خارج و تبدیل به حریفی قابل احترام و پرتماشاگر در این کشور کرد. او با این تیم به ۲ قهرمانی و ۲ نایب قهرمانی در لیگ ایتالیا، یک قهرمانی در مسابقات جام یوفا و یک قهرمانی در سوپر جام باشگاه‌های ایتالیا دست یافت تا کلکسیون افتخارات خود را کامل‌تر از قبل نماید.
او در عرصه ملی هم روزهای بسیار خوب و خوشی داشت. مارادونا در جام جهانی ۱۹۸۶ آنچنان عالی ظاهر شد که هیچ تردیدی برای مسئولان برگزاری این رقابت‌ها در مورد انتخاب او به‌عنوان برترین بازیکن جام باقی نگذاشت. مارادونا در تمام دیدارهای آرژانتین در این مسابقات به میدان رفت و علاوه بر به ثمر رساندن ۵ گل، ۵ پاس زیبای گل هم داد. یکی از گل‌هائی که او مقابل تیم انگلستان به ثمر رساند مدت‌ها مورد بحث مردم و کارشناسان بود! همه می‌گفتند که این گل با ضربه دست وی زده شده، اما او با زیرکی خاص منکر این قضیه می‌شد! (البته او در نهایت پذیرفت که توپ را با دست خود لمس کرده، اما در عین حال آن را هدیه‌ای از جانب خداوند دانست).
گل دوم او به انگلستان نیز حکایتی داشت! او برای به ثمر رساندن این گل مجبور شد ۵ بازیکن انگلیسی و دروازه‌بان مشهور آنها، پیتر شیلتون را دریبل کند تا گلی به یادماندنی در تاریخ فوتبال جهان ثبت شود... گلی که بعدها از سوی فیفا به‌عنوان برترین گل قرن انتخاب شد.
آرژانتین در نهایت به فینال رقابت‌ها رسید و در این بازی نیز درخشش بی‌چون و چرای مارادونا باعث پیروزی آنها مقابل تیم قدرتمند آلمان‌غربی سابق شد تا عنوان قهرمانی جهان نصیب مارادونا و یاران او شود.
او در طی سال‌های حضور در تیم ناپولی در اوج فوتبال خود قرار داشت، اما در همین زمان در خارج از زمین فوتبال با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کرد! هر روز اخباری مبنی بر ارتباط او با مافیا و اعتیاد به کوکائین منتشر می‌شد که حواشی زیادی برای او ایجاد کرد. این دومی حتی باعث یک محرومیت طولانی مدت ۱۵ ماهه نیز برای او شد!
جام جهانی ۱۹۹۰ فرا رسید و مارادونا این‌بار با بازوبند کاپیتانی آرژانتین در این مسابقات حاضر شد. هر چند که او پیش از آغاز رقابت‌ها دچار مصدومیت شده بود، اما همین مارادونای آسیب‌دیده هم توانست آرژانتین را به فینال مسابقات بود! این بار نیز ۲ تیم آلمان و آرژانتین در بازی پایانی به‌هم رسیدند، اما دیگر نوبت آلمان بود که به قهرمانی برسد! این دیدار در نهایت با یک ضربه پنالتی دیرهنگام به سود ژرمن‌ها خاتمه یافت.
مارادونا پس از رقابت‌های جام جهانی در ایتالیا باقی ماند، اما حواشی پیراون او آنقدر زیاد شده بود که بالاخره مجبور شد قید بازی در ایتالیا را بزند و بار دیگر به اسپانیا برگردد تا شاید در آنجا به دور از حاشیه‌ها به فوتبال خود ادامه دهد. به همین منظور با باشگاه سویای این کشور قرارداد امضاء کرد، اما تنها یک فصل در این کشور دوام آورد و در پایان فصل این تیم را نیز ترک کرد و به آرژانتین بازگشت. او یک فصل را در تیم نواولد بویز و ۲ فصلرا در تمام سابق خود بوکا جونیورز سپری کرد، اما دیگر آن بازیکن همیشگی نبود.
این جادوگر آرژانتینی در جام جهانی ۱۹۹۴ هم حضور یافت، اما تنها در ۲ بازی به میدان رفت و پس از اعلام مثبت بودن نتیجه آزمایش دوپینگ، با محرومیت مواجه شد و با کشور خود بازگشت. او بعدها مدعی شد که به دستور سرمربی تیم از یک نوشیدنی قوی استفاده کرده است! به هر حال آرژانتین بدون مارادونا حرف زیادی برای گفتن نداشت و با شکست در دور دوم از ادامه رقابت‌ها کنار رفت. این آخرین جام جهانی با حضور مارادونا بود.
او پس از آن مدتی را به‌عنوان بازیکن و مربی در تیم‌های ماندیو کورینتیانس و ریسینگ کلاب آرژانتین گذراند، اما به موفقیتی دست نیافت و در نهایت در سی و هفتمین سالگرد تولد خود برای همیشه از دنیای توپ گرد خداحافظی کرد. او در مجموع ۹۱ بازی ملی انجام داد و ۳۴ گل نیز برای آرژانتین به ثمر رساند.
مارادونا در سال ۲۰۰۰ از سوی فیفا به‌عنوان برترین فوتبالیست قرن بیستم و زننده برترین گل این قرن برگزیده شد. هر چند که اعتیاد او به کوکائین تا حد زیادی محبوبیت او را از بین برد زیرا مقامات فدراسیون فوتبال آرژانتین سال بعد از فیفا خواستند به آنها اجازه دهد شماره ۱۰ تیم ملی فوتبال این کشور را به احترام مارادونا بری همیشه از فهرست شماره‌های این تیم خارج کنند، اما فیفا زیر بار نرفت!
این اعجوبه آرژانتینی به نوشتن خاطرات نیز علاقه زیادی دارد و کتاب او با عنوان ”من دیه‌گو هستم!“ که به بیان خاطرات او می‌پردازد بارها تجدید چاپ شده و حتی به چند زبان دنیا ترجمه و منتشر شده است.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی