مارتین پالرمو: آینده برایم تصمیم گیری می کند

در دنیای فوتبال مهاجمان انگشت شماری وجود دارند که با بردن نامشان لرزه بر اندام حریفان می افتد و قطعا یکی از اینها مارتین پالرمو کاپیتان ۳۴ ساله بوکاجونیورز است که مسوولیت خطیر گلزنی را نیز بر عهده دارد. وی که اخیرا رکورد ۱۸۰ گل را در باشگاهش ثبت کرده، قرار است به عنوان رکورددار گلزنی تمام تاریخ باشگاهش معرفی شود. هت تریک او در مرحله یک چهارم نهایی رقابت های لیبرتادورس مقابل اطلس را هیچ کس از یاد نمی برد. به وی ماشین گلزنی لاپلاتا نیز لقب داده اند. مارتین در گفت وگو با خبرنگار فیفا به نکاتی در خصوص بازی هایش، گلزنی در تیم و آینده احتمالی اش به عنوان سرمربی صحبت کرده است.
▪ مارتین، صد و هشتادمین گل خودت برای بوکاجونیورز را در دیدار مقابل خیمناسیا در تاریخ ۲ مارس به ثمر رساندی. از زمان ثبت این رکورد درخواست حضور در چند مصاحبه را داشته ای؟
ـ آنقدر درخواست داشته ام که نمی توانم همه آنها را بشمارم. آن گل از جهات زیادی اهمیت داشت و در خصوص آن مصاحبه های زیادی انجام داده ام نه تنها توسط روزنامه های ورزشی بلکه روزنامه های غیرورزشی نیز در این میان مرا یک قهرمان قلمداد کرده اند.
▪ آیا این همه توجه و تحسینی که متوجه توست، آزارت نمی دهد و یا این که به تمام این مسایل عادت داری؟
ـ ابدا تحت فشار نیستم و یا از این که اینقدر مرا تحسین می کنند، اذیت نمی شوم. البته برخورد با اطرافیان که سلایق گوناگون دارند ابدا کار آسانی نیست. موظف هستم که به خواست هواداران پاسخ دهم و هر آنچه که در توان دارم برای رضایت آنها انجام دهم. سعی می کنم در تمام دیدارها آمادگی کامل داشته باشم و بهترین ها را برای تیم به ارمغان بیاورم.
▪ با این همه لقب و عنوانی که درو کرده ای، چه اهدافی را برای آینده ات مدنظر داری؟ چگونه می توانی در تمام مدتی که پا به توپ هستی با انگیزه عمل کنی؟
ـ البته پاسخ به این سوال قدری دشوار است. هنوز نمی دانم که برای هر فصل چه تعداد گل باید به ثمر برسانم. تنها چیزی که به آن فکر می کنم قهرمانی تیم در لیگ فوتبال آرژانتین است و یا این که جام کوپا لیبرتادورس را بالای سر ببریم و یک بار دیگر راهی ژاپن شویم. دوست دارم بار دیگر این تجربه برایم تکرار شود. سهم آن است که به اهداف از پیش تعیین شده برسیم و آنها را عملی سازیم.
▪ بهترین گل تو از میان این ۱۸۰ تا با لباس بوکا کدام یک بوده است؟
ـ گلی که از میانه زمین مقابل ایندیپندنت و در سال ۲۰۰۷ ثبت کردم. البته یکی دو گل دیگرم را نیز دوست دارم. مهم ترین گل هایم را می توان همان هایی نام برد که در ژاپن مقابل رئال مادرید به ثمر رساندم. احساس برانگیزترین آنها همانی بود که در سال ۲۰۰۰ و در مرحله یک چهارم نهایی جام لیبرتادورس مقابل ریور مهر و موم کردم. به تازگی از مصدومیت برگشته بودم. چند دقیقه ای بیش نبود که وارد زمین شده بودم و در کمال ناباوری توانستم با گل هایم تیم را پیروز کنم.
▪ ضربه های سرت نیز شهرت خاصی دارند. آیا می دانستی که بازدیدکنندگان اسپانیایی زبان وب سایت فیفا تو را بهترین زننده گل با ضربات سر می دانند؟
ـ بله، چیزهایی در این رابطه شنیده ام و از این بابت خوشحالم. ضربه سر یکی از مهارت های انکارناپذیر من بوده است و این بدان خاطر است که من والیبال هم کار می کردم. یاد گرفته ام که فاصله ها را به دقت بررسی کنم ودر زمان مناسب توپ را با سر راهی هدف کنم. در تمرینات هم روی ضربات سرم کار می کنم.
▪ هنوز چه رویاها و آرزوهایی در دنیای فوتبال داری؟
ـ مادامی که بازی می کنید آرزوهای زیادی در سر دارید. مثلا نمی توانم از حالا بگویم که به خارج می روم یا این که در کشور خودم از فوتبال لذت می برم. هیچ کس از آینده اش خبر ندارد قرار دادم با بوکاتا ۳۰ ژوئن اعتبار دارد و امیدوارم تا یک سال آینده نیز در خدمت این باشگاه باشم.
همیشه باید منتظر همه اتفاقات عجیب و غریب بود اما من دوست دارم بمانم.
▪ از نظر تو بهترین مهاجم دنیای فوتبال کیست؟ جدای این مساله خودتو در این میان جزو بزرگان و چهره های مشهور هستی؟
ـ رونالدو از نظر من بهترین است. برخی ها می گویند او نمی تواند ضربه سر موفق بزند یا این که اضافه وزن دارد اما او بی بدیل است. امیدوارم این پدیده به زودی خودش را بازیابد.
▪ گاهی اوقات هواداران از حد و حدودشان خارج شده و قهرمانان خود را مورد مواخذه و انتقاد قرار می دهند. آیا این قضیه تو را آزار می دهد؟
ـ نه، من به این گونه مسایل عادت دارم. برخی هم تیمی هایم از این حرکت هواداران ناراحت می شوند. اما من شخصا سعی می کنم روی بازی هایم متمرکز شوم و گلی را به ثمر برسانم تا مشکلی را حل کنم.
▪ برای ارتقای سطح استاندارد فوتبال آرژانتین چه می توان کرد؟
ـ باید چهره های جوانتر را که استعداد زیادی دارند، در کشور حفظ کرد و اجازه نداد که باسن کم فوتبال کشورشان را تنها گذاشته و مهاجرت کنند. آنها می توانند تا ۲۵ سالگی در لیگ فوتبال کشور خودشان باقی بمانند که چرا آینده روشنی خواهند داشت چه در امریکا چه در اروپا و سایر نقاط جهان اما امروزه می بینیم که بازیکنان بومی مان در سن ۲۰ سالگی ما را ترک می کنند و راهی باشگاه های بزرگ اروپایی می شوند.

حورا شکیبی ممتاز

منبع : روزنامه جوان