کار با دیتا به کمک ADO.NET

دسترسی به بانک اطلاعات همیشه بخش مهمی از فرآیند توسعه نرم‌افزار بود است. این کار سابقاً بسیار دشوار بود و اغلب به APIهای خاص نیاز بود. بعد ازیک دوره تاریکی، ODBC به میدان آمد که به تولیدکنندگان امکان می‌داد API های خود را به صورت استاندارد شده تولید و عرضه کنند. به این ترتیب مردم می‌توانستند با درنظر گرفتن یک « واسطه » برنامه خود را بنویسند و بعداً بدون تغییر دادن تمام کد، بین بانک‌های اطلاعات مختلف سوئیچ کنند. ولی واسطه ODBC پیچیده بود و یادگیری آن دشوار. راه‌حل مایکروسافت ADO بود، مجموعه‌ای از اشیاء اولیه که دسترسی به داده‌ها را آسانتر می‌کرد. درست است که ADO یک پیشرفت محسوب می شد ولی مشکلات خاص خودش را داشت و درضمن چیز کاملی هم نبود. بالاخره ADO بیرون آمد و واقعاً انقلابی به پا کرد. این فناوری زود رواج پیدا کرد و مورد استفادهٔ اکثیرت قرار گرفت.
با پیدایش اینترنت و برنامه‌های پیچیده مبتنی بر وب که نیاز به کار با بانک اطلاعات داشتند، ADO خوب جواب می‌داد. اگر می‌خواستیم یک دسترسی ثابت و مستقیم به بانک اطلاعات داشته باشیم. ADO از قابلیت‌های اساسی « غیر اتصالی » برخوردار بود ولی ارصال داده‌ها از طریق یک اتصال HTTP با ADO بسیار مشکل بود. مایکروسافت با ساخت ADO.NET این مشکل را نیز حل کرد؛ یک ADO جدید که اینترنت را می شناسد و می‌تواند با چارچوب جدید NET . همکاری کند . این دو فناوری تفاوت های زیادی با هم دلرند ، ولی من فقط به دو مورد اشاره می کنم که از بقیه مهم تر هستند . اولاً ، ADO.NET بصورت یک DATA SYSTEM غیر اتصالی کار می‌کند . این به آن معنی است که داده ها ابتدا از بانک اطلاعات به داخل Container ریخته شده و سپس بدست برنامه ای سپرده می شوند که به آنها نیاز دارد . اتصال به بانک اطلاعات فقط در هنگام ضرورت برقرار می شود و پس از رفع نیاز بلافاصله قطع خواهد شد تا سایر برنامه ها هم بتوانند از منابع بهره برداری کنند . در محیطی مثل اینترنت ، که درخواست های زیادی بطور همزمان در آن صورت می گیرند ، منابعی چون اتصالات بانک اطلاعات ارزش زیادی دارند ، راحت بدست نمی آیند . توانایی ADO.NET در استفاده از اتصال بانک اطلاعات برای مدت کوتاه و سپس آزاد کردن آن ، امتیازی است که برای برنامه های اینترنتی بسیار مفید است . دومین اختلاف مهم این است که داده ها در Data Set های ADO.NET در قالب XML ذخیره می شوند ، که یک فرمت استاندارد مورد پذیرش صنایع است . این در حالی است که Record Set های ADO با فرمت درونی خودشان نگهداری می شوند . این فرمت برای برنامه ای که اصلاً چیزی از Record Set نمی داند هیچ فایده ای ندارد . Record Set های مزبور نمی توانند مثلاً برای ارسال داده ها به یک « جاوااپلت » در صفحه ای از وب مورد استفاده قرار بگیرند . ولی ماهیت ایکس ام الیِ Data Set های ADO.NET در هر کلاینتی که زبان XML را بفهمد قابل استفاده است . ADO.NET اشیاء و کامپوننت های بسیار مفید دارد .

منبع : جنوبی ها