گوهر وجود

قلب جایی برای انباشتن تمام مهر و محبت ها و کینه هاست.
کسی که بتواند سرزمین قلبش را با مهر و محبت سرسبز نگه دارد، همیشه سرچشمه خوبی ها خواهد بود و دیگران از این که در جوار این سرچشمه مهر و سرسبزی هستند، احساس خوشایندی خواهند داشت.
قلبی که پر از کینه می شود و به جای رأفت و مهربانی پر از خشونت و سختی می شود، مثل صخره ای به نظر می رسد که هیچکس نمی تواند راهی به سوی آن باز کند.
اما فکر می کنم که قلب های سنگی و سخت نیز امکان این را دارند که راهی در آن بتوان گشود و این گونه قلب ها نیز هنوز همان نعمت بزرگی را که خداوند هنگام آفرینش به ودیعه گذاشته، با تمام سرسختی ها دارد.
دل های سرسخت اگر شکسته شوند، می توان رویش تمام زیبایی ها را در آنها شاهد بود و به لحظه هایی در زندگی امید بست که امکان تغییر بخشیدن در تنگنا ها را برایمان ممکن می کند،لحظه هایی که پس از آن می توان به تمام بن بست ها سلام کرد و با جادوی عشق در دل سنگ، گل عطوفت کاشت.

[فاطمه فیضی]

منبع : روزنامه ایران