رژیم صهیونیستی و بحران رهبری

رژیم صهیونیستی اکنون با بحران رهبری حقیقی روبرو است و ما اکنون در آستانه انتخابات سراسری در دهم ماه فوریه هستیم و در افق چهره رهبری که از توانائی مدیریتی و احترام عمومی و مقبولیت همگانی برخودار باشد، نمی‌بینیم.
رژیم صهیونیستی اکنون با بحران رهبری حقیقی روبرو است و ما اکنون در آستانه انتخابات سراسری در دهم ماه فوریه هستیم و در افق چهره رهبری که از توانائی مدیریتی و احترام عمومی و مقبولیت همگانی برخودار باشد، نمی‌بینیم. با وجود اینکه اسرائیل امروز با چالش‌های داخلی و خارجی و بین‌المللی بسیار مهمی همانند خطر هسته‌ای ایران روبرو است، در لیست هیچ یک از احزاب ما چهره‌های موجه و قابل احترام نمی‌بینم.
ایهود اوبمرت نخست‌وزیر کنونی که اکنون به انجام وظیفه خود مشغول است از سال ۲۰۰۶ تا کنون نتوانسته چهره خوبی از خود بر جای بگذارد. وی در این مدت بارها گذرش به دادگاه رسید و بارها به پرونده‌های فساد متنوعی متهم شد.
ایهود باراک و بنیامین نتانیاهو رهبران دو حزب تاریخی اسرائیل، حزب کار و لیکود نیز روز به روز از اعتبار و آبرویشان به طور مستمر کاسته شده است. این ایراد بر ایهود باراک گرفته شده که در برخورد با فلسطینی‌ها از سال ۲۰۰۰ تاکنون امتیازهای بسیاری را از دست داده و عقب‌نشینی‌های زیادی کرده، ولی عملا به هیچ نتیجه‌ای نرسیده و خشونت نیز عملا در این سرزمین‌ها روز به روز افزایش یافته است. اما نتانیاهو در مدتی که در سال‌های ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ در پست نخست‌وزیری بود، نتوانست هیچ یک از ادعاهای خود را عملی ساخته و چرخ صلح در منطقه را یک قدم هم به حرکت وا نداشت. سیوی لیونی وزیر خارجه نیز که ریاست حزب کادیما را بر عهده دارد در مسائل امنیتی بدون تجربه بوده و محبوبیت مردمی هم ندارد.
حزب کار که یکی از دو حزب اساسی اسرائیل از زمان تاسیس آن است و رهبران آن از سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۷۷ کشور را اداره می‌کردند اکنون تمام محبوبیت خود را از دست داده است و در انتخابات اخیر توقع می‌رود که از ۱۲۰ کرسی کنیست فقط بتوانند در حدود ۱۲ کرسی بدست بیاورند؛ در حالی که در انتخابات سال ۲۰۰۶ توانسته بودند ۱۹ کرسی را بدست بیاورند. حزب کار در سال ۱۹۶۹ در حدود ۴۵ نماینده در کنیست داشت که مهم‌ترین شخصیت‌های اسرائیل همانند شیمون پرز و یوسی بیلین از رهبران این حزب به حساب می‌آیند. در مقابل، حزب لیکود هنوز شخصیت‌هایی مانند موشه یعلون و بینی بیگن و دان مریدور رادر میان خود دارد.
متاسفانه برخی افراد تندرو افراطی همانند موشه فیگلین و هم‌فکرانش توانستند در لیست داخلی حزب موفقیت‌هایی را کسب کنند که می‌تواند مانعی بر سر آزادی عمل نتانیاهو باشد و علاوه بر این حزب لیکود هیچ برنامه سیاسی مشخصی نداشته و حتی برنامه‌ای جایگزین که در صورت ائتلاف با سایر احزاب بتواند آن را دنبال کند هم ندارد.
حزب چپی میرتس توانسته است اخیرا با جذب برخی شخصیت‌های فرهنگی محبوب مانند عاموس اوز رونقی به خود بدهد، ولی علیرغم این تلاش‌ها بر اساس نظرسنجی‌ها تنها می‌تواند ۶ تا ۷% رای دهندگان را به خود جذب کند.
اصولا جریان صهیونیسم بیش از صد سال است که ادامه دارد و همگان بر اساس ایدیولوژی واضحی گرد آن جمع شده‌اند و این صد سال نشان می‌دهد که رونق این جریان هم‌زمان با وجود رهبران درخشان در آن است.
در بحران اول اسرائیل بن گورین نخست‌وزیر وقت توانست سکان این کشتی را به دست گرفته و آن را به ساحل نجات برساند، ولی هنگامی که همین شخصیت در یکی از کیبوتس‌ها جان داد هیچ ثروتی را برای خود جمع نکرده بود.
موشه شاریت و لیوی اشکول و گلدا مائیر و مناخیم بگین همه از شخصیت‌های مهم آن دوره پر رونق اسرائیل بودند که هنگامی که مردند هیچ ثروتی را جمع نکرده بودند و در شرایط سختی جان دادند.
اما وقتی آن سری از رهبران اسرائیل و شخصیت‌ها و سیاستمداران را با شخصیت‌های کنونی مقایسه می‌کنیم فرق بسیار زیادی را می‌بینیم. شخصیت‌هایی مانند اولمرت، نتانیاهو و باراک با این رهبران تاریخی اختلاف بسیاری زیادی در عملکرد و در پاکدامنی دارند همه آنها تمام عمر خود را در کنار شغل سیاستمداری به مال‌اندوزی و ثروت‌سازی گذرانده‌اند. البته شاید سیوی لیونی در این مورد استثنا باشد زیرا وی از افرادی است که کارنامه مالی تمییزی دارد.
در حقیقت این طبقه سیاستمدار نمی‌توانند به چیزی جز ثروت‌اندزوی فکر کنند. شاید شکست در جنگ سال ۲۰۰۶ دلیل قاطعی برای این موضوع باشد.

نویسنده: بنی موریس
منبع: لس آنجلس تایمز

منبع : خبرگزاری فارس