رؤیاهای آمریکائی - AMERICAN DREAMZ

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : اندرو میانو و رادنی م. لیبر
کارگردان : پل وایتس
فیلمنامه‌نویس : پل وایتس
فیلمبردار : رابرت الزویت
آهنگساز(موسیقی متن) : استیون تراسک
هنرپیشگان : هیو گرانت، دنیس کوائید، مندی مور، ویلم دافو، جنیفر کولیج، سام گلزاری، مارشا گی هاردن، کریس کلاین و ست مایزر
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۷ دقیقه


رئیس جمهور ایالات متحد (کوائید) که چهار سالی چشمش به یک روزنامه نیفتاده، ظاهراً تا روزنامه‌ای دستش می‌گیرد، روانش به‌هم می‌ریزد؛ و وقتی رئیس تشریفاتش (دافو) تصمیم می‌گیرد فرماندهٔ قوا را راضی کند که پیژامه‌اش را از تن به درآورد و بالاخره خودی نشان دهد، صحنه برای یک مسابقهٔ تلویزیونی آماده می‌شود که ملت هرگز فراموش نخواهد کرد. از دیدگاه ̎پرزیدنت استیتن̎، دنیا از خیر و شر، از آدم‌های بد و خوب تشکیل شده ولی نیم‌نگاهی به تیتر روزنامه‌ها، آن‌هم در فردای انتخاب مجددش به ریاست جمهوری، پایه‌های وجودی قدرتمندترین مرد روی زمین را تکان داده است. ̎پرزیدنت استیتن̎ که حالا تصمیم گرفته بیشتر و بیشتر بخواند تا بهتر بتواند دربارهٔ افکار عمومی قضاوت کند، در به روی خود می‌بندد و تا حدی که امکان دارد، اطلاعات کسب می‌کند. در حالی‌که مقولهٔ سلامت روح و روان پرزیدنت به دغدغهٔ ذهنی کارکنان کاخ سفید تبدیل شده، رئیس تشریفات عصبی‌اش سعی می‌کند با شرکت دادن او به‌عنوان داور در مسابقهٔ تلویزیونی ̎رؤیاهای آمریکائی̎، فرمانده قوا را دوباره با مردم کشورش آشتی دهد. ̎رؤیاهای آمریکائی̎ برنامه‌ای است به شدت محبوب و با مخاطبان فراوان، که ̎مارتین تویید̎ (گرانت) آن را اجرا می‌کند. راز محبوبیت این برنامه آن است که روی ̎فرهنگ شهرت̎ سرمایه‌گذاری کرده و این فرصت را در اختیار آمریکائی‌های معمولی می‌گذارد که یک‌شبه به شهرت و محبوبیت دست یابند. در عین حالی که برندگان بالقوه برنامه، ̎سلی̎ (مور) و ̎عمر̎ (گلزاری) به مرحلهٔ نهائی نزدیک می‌شوند و پرزیدنت نیز در جایگاه داوران نشسته، یک افشاگری دربارهٔ یکی از فینالیست‌ها این فصل آخر را بدل به پُر مخاطب‌ترین برنامهٔ تاریخ تلویزیون می‌کند.
● نمونهٔ بارز فیلمی که هجویه‌اش بر ضد نیّت‌های خیرش عمل کرده و کل کار را خراب کرده است. رؤیاهای آمریکائی جزو همان فیلم‌هائی است که با حساب و کتاب‌های نادرست، در واکنش به معضلات پس از حوادث یازده سپتامبر و پدیدهٔ فرهنگ توده‌ای، ساخته شده و تعدادی سوژه از جمله پرزیدنت بوش، جنگ عراق یا اسیر کردن ملتی با رؤیاهای دروغین را هدف قرار داده ولی بلندپروازی‌هایش براثر اصرار بر نگرش کارتونی و بی‌سلیقگی و بی‌استعدادی کمیک، نقش برآب شده‌اند. شاید اگر فیلم بر دو قهرمان اصلی هالیوودی و ̎کاخ سفیدی̎اش تمرکز می‌کرد، لحن کمیک منسجم‌تری به‌دست می‌آمد؛ ولی وایتس خواسته طیف گسترده‌ای از زندگی‌های آمریکائی را به بازی بگیرد و توجهش را از جمله شامل حال ̎سلی̎، دخترکی با جاه‌طلبی‌های بازیگری و ̎عمر̎، تروریستی علاقه‌مند به برنامه‌های مسابقات تلویزیونی کرده است. از این‌رو رؤیاهای آمریکائی رفته‌رفته به چهار فیلم متفاوت تبدیل شده که هر چهار تا در رقابت‌اند تا توجه تماشاگر را به خود جلب کنند. شاید اگر بیلی وایلدر با چنین مصالحی سروکار داشت، می‌توانست از دل این پی‌رنگ‌ها فیلم جذابی بیرون بکشد؛ ولی چالش به شوخی گرفتن مشکلاتی مثل تروریسم داخلی و در همان حال بازی و تردستی با تعداد زیادی از شخصیت‌های متفاوت، در توان وایتس نبوده است.