جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا

چشم سرخ - RED EYE


چشم سرخ - RED EYE
سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کریس بندر و ماریان مادالنا
کارگردان : وس کریون
فیلمنامه‌نویس : کارل الزوورت، برمبنای داستانی نوشتهٔ دَن فوس و الزوورت
فیلمبردار : رابرت د. یومن
آهنگساز(موسیقی متن) : مارکو بلترامی
هنرپیشگان : ریچل مک‌آدامز، کیلیان مورفی، برایان کاکس، جیما میز، لورا جانسن، ماکس کاش و جک اسکالیا
نوع فیلم : رنگی، ۸۵ دقیقه


̎لیزا̎ (مک‌آدامز) مدیر هتلی در شهر میامیِ فلوریداست. او به فرودگاه تکزاس آمده و خیال دارد با پروازی معمولی به فلوریدا برگردد. وضعیت بد هوا باعث لغو این پرواز می‌شود. ̎لیزا̎ پس از پرس‌وجو پی می‌برد که پرواز شبانه‌ای نیز به‌سوی فلوریدا وجود دارد. بلیتی می‌خرد و در سالن فرودگاه منتظر می‌ماند تا وقت سوار شدن به هواپیما فرا رسد. ̎لیزا̎ در فرودگاه با ̎جکسن̎ (مورفی) مردی غریبه، آشنا می‌شود. ̎جکسن̎ نیز بلیت همان پرواز شبانه (̎چشم سرخ̎، پروازهای ساعت ۱ تا ۴ بامداد) را خریده و آن دو مدتی بعد یک‌دیگر را در صندلی‌هائی کنار هم در هواپیما می‌یابند. اما آرام‌آرام آشکار می‌شود که ̎جکسن̎ آدم شرور و خطرناکی است و قصد ربودن ̎لیزا̎ را دارد. ̎لیزا̎ نیز متوجه می‌شود که جان پدرش (کاکس) در خطر است و هنگامی که هواپیما بر زمین می‌نشیند، حوادث غیرمترقبه‌ای رخ می‌دهد...
● فیلم بی‌ادعائی که مخمصه‌اش از نوعی است که هالیوود سال‌های اخیر با آن به‌طور مداوم کار کرده است (و اتاقک تلفن، جوئل شوماکر، ۲۰۰۲، از جذاب‌ترین نمونه‌های آن است). کریون تریلر سریع و بدون توقف خود را در ۸۵ دقیقه ساخته است (مثل یک کارگردان کارآمد فیلم‌های ردهٔ ̎ب̎ قدیمی) و مدت زیادی از فیلم در یک پرواز شبانه از دالاس به میامی می‌گذرد. این فرصت جذابی ایجاد می‌کند که قهرمان و ضدقهرمان نشسته روی صندلی‌های کنار هم، یک‌دیگر را خوب بشناسند و محک بزنند و یک معاملهٔ شبه هیچکاک‌ی (از نوع بیگانگان در قطار، ۱۹۵۱) انجام دهند (البته پس از رد و بدل میزانی کافی از کلک و طفره و خشونت). مک‌آدامز و مورفی هر دو برای نقش‌های‌شان ایده‌آل هستند و شخصیت‌ زن‌ مایه‌هائی از انتقام جنسی را نیز با مسئله شرافت حرفه‌ای و انسانی درآمیخته است. مردم عموماً غافل و بدرفتار تصویر شده‌اند و به همین خاطر چشم سرخ به راحتی در ردهٔ فیلم‌های ضدتروریستی معمول قرار نمی‌گیرد. جامعهٔ سرسام گرفته و مدام در حرکت و سرگردانی که فیلم تداعی و مجسم می‌کند، به همان اندازهٔ تروریست‌های وسواسیِ محصول همین بی‌آرامی، مسئله‌دار است.