چرا زیدان را دوست داریم

دوست داشتن از آن چیزهاست كه گرچه ساده اتفاق می افتد، اما تحلیلش به همین سادگی ها نیست و نیازمند قدری نشستن و در خود فرورفتن و حواس را مرور كردن است.
به فوتبال كه می رسیم و علاقه مندی به تیم و بازیكن، باید اقرار كنیم كه علقه های ما گرچه به ظاهر بند به توپی است كه از سر میدان تا ته زمین گز می كند، اما خلاصه این زمین چمن نیست و تا فرهنگ و زندگی ما هم امتداد می یابد. اگر این توپ فوتبال را نمادی از زمین و زمان بگیریم و كرویت ارض آن قدرها بی راه نرفته ایم، همه چیز به فوتبال ربط دارد، مگر خلافش ثابت شود. این مقدمه را تعویض كنیم و بیاییم به وسط زمین و از زیدان بگوییم. بازیكن ۳۵ساله فرانسوی كه بازی با ایتالیا در فینال جامی كه گذشت، خداحافظی اش با فوتبال بود پس از تقریباً یك دهه حضورش. چرا زیدان را دوست داریم. حال عمر بازی زین الدین هم به سرآمده و شاید بشود برای یك دهه بازیگری اش نتیجه ای به دست داد و كارنامه ای.
قبل از اینكه وارد مبحث شیرین دوست داشتن شویم به خودمان انذار بدهیم تا یادمان باشد كه ما یعنی این من و شمای ایرانی در این چهارگوشه سرزمینی كه خراسان و آذربایجان و خوزستان و سیستان است حتماً شباهتی و اشتراكی و شاید آرزو و امیدی دیده ایم كه زیدان را دوست داریم و این دوست داشتن با آن فرانسوی ای كه در بندر مارسی نشسته و نگاهش را دوخته به ساق پای «زیزو» و پرچم فرانسه را به دوش می كشد بسیار فرق دارد، آن قدر كه ربطی ندارد. از اینجا گفته ها را كمی شخصی كنیم بهتر است، به هر حال آدمیزاده در تحلیل دوست داشتن اول باید سراغ خودش برود و درون خود را بكاود. «من» در خودم زندگی می كنم و نه در شما، پس باید سخنگوی خودم باشم.
زیدان را دوست دارم یكی به این دلیل كه مسلمان است. مسلمانی زیدان البته به این گونه نیست كه دائم الوضو باشد و هر چه واجب و مستحب است به جا آورد. مسلمانی زیدان خطی از حریر سبز است، گرچه به عمق تار مویی كه از این دنیای من در قلب خاورمیانه به آفریقا و الجزایر موطن دیروزش و تا پاریس میهن هنوزش رفته و مرا و او را به هم وصل می كند.
مسلمانی زیدان در همان حد و اندازه دست های افراشته به آسمان و شكرانه گلی به ایتالیا است اما همین نشانه های كوچك كه در این ده سال بازیگری اش كم بوده، باز مسلمانان را بس است. مسلمانی زیدان البته به چشم ایدئولوژیك نیست، ای بسا بازیكنان مسلمانی كه محبوبیت «زیزو» را ندارند. مهارت بازی زین الدین در وهله اول بوده. هر چه هست او بازیكن فوتبال است و نه مبلغ مذهبی. درباره بازی زیدان چه می توان گفت: سبكی منحصر به فرد، بازی متمركز و آرام، آن چنان كه مقابل برزیل دیدیم و یك نكته عجیب كه نمی توانیم در چارچوب زمین فوتبال قرار بدهیم. فوتبال برای زیدان فقط بازی است و از آن حرص و ولعی كه در چهره برخی دیگر می بینیم در صورت زیدان خبری نیست. تمام چشم زین الدین را توپ پر نكرده و هنوز جایی برای دیدن دارد. خونسردی اش وقتی گل می زند و پاس گل می دهد، گرچه شور فوتبال را به سرگیجه می اندازد، اما نشانه ای از این است كه فوتبال در زمین فوتبال هم همه چیز نیست.
بی خیالی زین الدین در بازی آخر خداحافظی از همین استغنا ورزیدن به فوتبال بود، فقط آن كسی كه از فوتبال بزرگتر است می توانست قید همه چیز را بزند و به استقبال كارت قرمز برود. زیدان را آن قدر دوست داریم كه عیبش را نمی گوییم. این هم از عوارض دوست داشتن است، اگر كمی صبر كرده بود و خشمش را فرومی خورد و... اما هنوز دوستش داریم.

محمد رهبر

منبع : روزنامه شرق