پیتر پری و بقایای مذهبی روح پایان قرن

«پترپری» متولد ۱۹۷۱ در لندن است هرچند اگر به حافظه تاریخی خود مراجعه كنیم هنرمند دیگری نیز با نام «پیترپری» وجود دارد. كه متولد بوداپست است و البته بعدها به لندن و سپس برلین نقل‌ مكان می‌كند؛ كنتراكتیویستی كه بیشتر تحت تأثیر زیبایی‌شناسی با هاوس كار می‌كرد.
در یك پس رفتٍ بورخسی نوه او فارغ‌التحصیل كالج چلسی در سال ۲۰۰۳- كه قبل از آن ۸ سال را به قول خودش در برهوت سیر كرده بود به میزان زیادی تحت تأثیر پدربزرگ است. به هرحال، دغدغه واقعیات را كنار می‌گذاریم: طراحی‌های پیتر پری جوان‌ شاید در بردارنده انعكاسی قوی از یك مدرنیست است. اما مسیری كه او آن‌ها را گسترش می‌دهد، اقیانوسی از ابهام را در خود دارد.
پری گفت‌ گویی دوباره با فرم‌های هلالی دارد تعاملاتی كه گاهی ملموس و زمانی آبستره است. فرم‌هایی كه با هاشورهایی فوق‌العاده یا لكه‌هایی متراكم زیروبم‌ پر می‌شوند. گاهی این ضربات بر روی لبه فرم سرگردان می‌شود، شبیه به پوششی از انرژی كه نمی‌تواند خودش را دربر گیرد. خط مشیی كه در نوعی تردید ساختاری و مفهومی شكل می‌گیرد.
در این‌جا كیفیتی شوخ نسبت به طراحی می‌توان تشخیص داد، مثل این‌كه پری جایگاه خطوط راهنما را در پوششی از جلوه‌گری تعیْن می‌بخشد. اما از طرفی یك احساس اضطرار قوی فضایی تیره را در شكلی از یك موضوع مقدس سهیم می‌كند. چنان‌چه درندگی سوراخ‌ چشم‌ها در تصویری انرژیك- در اثر «Hare» ۲۰۰۳- بر یك تصویر یك بار چاپ شده، پی‌ریخته شده است.
آن‌جا كه كنتراكتیویسم پدربزرگ «پری» ظاهر می‌شود- چنان‌چه در طراحی تنك «مطالعه» ۲۰۰۴ كه یك خط به صورتی اریب در فضا قوس بر می‌دارد فضا مانند شاخه لختی پر می‌شود- این‌گونه به نظر می‌رسد كه جریان این كش‌وقوس مانند زوالی انتروپیك است.
خطوط زیبا كه در فرم مركزی به هم می‌رسند شبیه تار عنكبوت است. غبار اندوده مانند آن چیزی كه در اثر اكتاو نیز تأثیرش به چشم می‌خورد. مثل این‌كه چیزهایی از اشیاء بدوی یا بقایای مذهبی در این اشیا به نمایش در آمده است. برای مثال اثر Headrest ۲۰۰۳ به نظر به شكل ویژه‌ای روحانی می‌آید. از طرفی چیزهایی با مدل قدیمی و نوستالژیك وجود دارد، چیزهایی كه احساس می‌كنی روزی مفید بوده‌اند. شاید چیزهای آئینی كه از توجه خارج شده‌اند. یك احساس‌گذرا كه به وسیله استفاده پری از كاغذی كهنه و زمینه متقالی مضاعف می‌شود.
آن دسته كارهای «پری» كه به ویژه به اروپای شرقی بر می‌گردد با وضوح به منابع تاریخی دست می‌یازد و هم‌زمان از آن دور می‌شود، مانند اثر Lenin Menument‌۲۰۰۳ كه در آن لكه گواش روی داس غول پیكری كه دور یك ساختمان با فرم چكش پیچیده است سرازیر می‌شود. این ساختمان به طور قطع هرگز زنده نشد و از شكل آرزو بالاتر نرفت و پشتیبانی نشد، این اثر هم جشن لنین با جاه طلبی‌های آرمان‌شهرش و هم سوگواری سیاست زور كه با گرسنگی میلیون‌ها روس در طول برنامه‌های ۵ ساله‌اش روبه‌رو شد را در بر دارد.
Poin Block ۲۰۰۳ كه به نظر جایگاه مخصوص یك تمثال از دست رفته را تصویر می‌كند به طور هم‌زمان ابهامی یادبودی را ارائه می‌دهد. در واقع آن‌چه پری از مدرن‌های اخیر به شكل قابل بحث گرفته است یك حركت تركیب بنداند شبیه پین بال است كه در آن امتیاز نقاط انرژیك را بیشتر از یك تصویر مجرد می‌توان دید.
در یكی از متون پل‌كله به نام «The Grey Point»۱۹۵۹ در قسمتی می‌خوانیم: «نقطه خاكستری هم‌زمان وظیفه بی‌نظمی و ریتم را بر عهده دارد تا جایی كه به مانند پرشی دینامیك روی خودش محسوب می‌شود» اولین نمایش «پری» با عنوان «نقطه خاكستری» اشاره‌ای گذرا به همین نكته دارد كه بیشتر از دنبال كردن پیام‌های مخفی احتمالی در احساس فیگورهای جمیزی(۱) هنرش به چشم می‌خورد. بدین‌ معنی كه جدای از لذتی كه از نمایش ابهامش به دست می‌دهد بازی كنایه‌وارش (با نقل مضمون از یك گفته معروف‌تر كله) به پری اجازه می‌دهد ذهن مخاطب را برای قدم زدن در اختیار بگیرد.

نویسنده : مارتین هربرت
مترجم : وحید شریفیان
پی‌نوشت:
۱- ویلیام جمیز: فیلسوف و روانشناس امریكایی- رهبر جنبش فلسفی پراگماتیسم روانشناس كاركرد گرا: (۱۹۱۰-۱۸۴۲)
Peter Peri نویسنده: مارتین هربرت

منبع : دوهفته‌نامه هنرهای تجسمی تندیس