اندرو کارنگی

▪ ۱۸۳۵. تولد.
▪ ۱۸۴۸. نقل‌مکان خانواده به منطقه آلگنی در نزدیکی پیتسبورگ در ایالت پنسیلوانیا . کارنگی که در آن زمان ۱۲ سال بیشتر نداشت، در یک کارخانه تولید پنبه مشغول به کار شد.
▪ ۱۸۷۰. ساخت نخستین کوره بلند.
▪ ۱۸۷۴. افتتاح کوره ذوب فلزات در برادوک.
▪ ۱۸۸۰. فعالیت ۲۴ ساعته این کارخانه با سودی ۲ میلیون دلاری.
▪ ۱۸۸۱. ثبت این شرکت به نام شرکت کارنگی براس .
▪ ۱۸۸۲. کارنگی سهام شرکت تولید کُک (زغال‌سنگ) هنری فریک را خرید.
▪ ۱۸۸۶. نگارش کتاب دموکراسی پیروزمندانه.
▪ ۱۸۸۹. نقل‌مکان به نیویورک برای اداره واحد تحقیق و توسعه در فرآیند تولید فولاد. نگارش مقاله «اصول ثروتمندی». تولید فولاد به میزان ۳۳۲۱۱۱ تن.
▪ ۱۸۹۹. تولید فولاد به میزان ۲۶۶۳۴۱۲ تن. خرید کامل شرکت فریک.
▪ ۱۹۰۱. فروش شرکت کارنگی به شرکت فریک و پایرپونت مورگان ، به ارزش ۵۰۰ میلیون دلار.
▪ ۱۹۱۹. درگذشت.
● پیشینه و ظهور
اندرو کارنگی در ۲۵ نوامبر سال ۱۸۳۵ در دانفرملاین متولد شد. در سال ۱۸۴۸، رکود اقتصادی پدر کارنگی را وادار ساخت تا با خانواده به ایالات متحده مهاجرت کند. این خانواده همراه دیگر مهاجران اسکاتلندی، در آلگنی واقع در نزدیکی پیتسبورگ اقامت گزید و اندروی ۱۲ ساله در یک کارخانه تولید پنبه مشغول به کار شد.
چندی بعد، او کار در این کارخانه را رها کرد و به‌عنوان پستچی در دفتر تلگراف پیتسبورگ مشغول به کار شد. توماس اسکات ، رئیس راه‌آهن بخش غربی پنسیلوانیا که از توانمندی‌های کارنگی آگاه بود، او را با حقوق ۵۰ دلار در ماه که در آن زمان حقوقی عالی برای یک مرد جوان بود، به عنوان منشی خود استخدام کرد. در واقع این اسکات بود که با نشان‌دادن درآمد حاصل از سرمایه‌گذاری در شرکت‌های تازه تأسیس، کارنگی را در مسیر پولدار شدن قرار داد. کارنگی با پولی که از مادرش قرض کرده بود و با راهنمایی اسکات سهام شرکت آدامز اکسپرس را خرید.
کمی پس از آن، او مقدار دیگری پول قرض کرد تا در یک شرکت تولیدکننده واگن‌های راه‌آهن سرمایه‌گذاری کند.
در طول جنگ داخلی آمریکا، کارنگی همراه با اسکات به واشنگتن رفت. با شکل‌گیری اتحاد در آمریکا، او جانشین اسکات شد و ریاست بخش غربی راه‌آهن پنسیلوانیا را بر عهده گرفت. اما انگیزه کارآفرینی او در این سمت ارضاء نشد و کارنگی راه‌آهن را رها کرد تا یک شرکت تولید پل‌های فلزی به نام شرکت پل‌های کیستون بنا بگذارد. او در چندین سرمایه‌گذاری مشترک دیگر هم شرکت کرد که همه آن‌ها موفقیت‌آمیز بود.
● لحظات مهم
در حالی که کارنگی با همه توان در ایالات متحده مشغول کار و فعالیت بود، هنری بسمر که یک تاجر و مخترع بود، در انگلستان بر روی فرآیندی تولیدی کار می‌کرد که می‌توانست کل صنایع تولیدی جهان را متحول سازد. فرآیند بسمر، تولید صنعتی فولاد را از آهن امکان‌پذیر می‌ساخت. کارنگی که اغلب از انگلستان بازدید می‌کرد در یکی از همین سفرها با بسمر آشنا شد. این ملاقات بسیار خوش‌یمن بود.
کارنگی پس از بازگشت به ایالات متحده، در سال ۱۸۷۰ شرکت کارنگی و مک‌کندلس را تأسیس کرد که نخستین کوره بلند او بود. کارنگی کوره خود را در برادوک ساخت و این کارخانه تا سال ۱۸۸۰ توانست با فعالیت ۲۴ ساعته، از سودی ۲ میلیون دلاری برخوردار گردد. در سال ۱۸۸۱، این شرکت با نام کارنگی براس به ثبت رسید. در سال ۱۸۸۲، کارنگی شرکت تولید کک هنری فریک را خرید.
۷ سال بعد، کارنگی به نیویورک رفت تا به تحقیقات خود در فرآیند تولید فولاد ادامه دهد. او شش ماه از سال را در کنار خانواده‌اش در اسکاتلند می‌گذراند.
● نتیجه‌گیری
کارنگی نقشی برجسته در صنعتی شدن ایالات متحده داشته است. او از یک پسرک فقیر اسکاتلندی به یکی از ثروتمندترین مردان جهان تبدیل شد که این امر واقعاً بی‌نظیر بوده است. موفقیت‌های کارنگی درحالی به‌دست می‌آمد که اودر معرض انتقادهای زیادی قرار داشت. برخی کارنگی را خودپسند، مستبد و خودرأی می‌دانستند. ولی دیگران او را یک کارآفرین خردمند، خیرخواه و روشنفکر برمی‌شمردند. از میان خصایص کارنگی می‌توان به تیزهوشی او اشاره کرد. او فردی فرصت‌طلب بود که همواره بر اساس استعداد درونی و ذاتی خود عمل می‌کرد. کارنگی از هر فرصتی برای توسعه کسب و کار بهره می‌برد. مثلاً وقتی از «پرنس ولز» برای افتتاح راه‌آهن پنسیلوانیا دعوت کرد، سعی کرد آینده این حرفه را تضمین کند تا موقعیت اجتماعی خویش را.
همواره از کارنگی به‌عنوان یکی از شخصیت‌های تأثیرگذار بر کسب و کار جهان یاد می‌شود. او بخش زیادی از موفقیت‌های خود را مرهون اعتقادات اخلاقی خویش است. کارنگی صندوقی را برای «توسعه بشریت» بنا نهاد. انستیتو کارنگی در پیتسبورگ، انستیتو فن‌آوری کارنگی، انستیتو کارنگی در واشنگتن و سه هزار کتابخانه عمومی که با مساعدت او ساخته شدند، از جمله اقدامات اخلاقی کارنگی محسوب می‌شوند.
وقتی «سلطان فولاد» در سال ۱۹۱۹ دنیا را وداع گفت، ثروتی ۳۵۰ میلیون دلاری از خود بر جای گذاشت.

منبع : نشریه میثاق مدیران