تباهی نسل دیگر

نویسنده مقاله که خود از نیروهای شرکت کننده در جنگ ویتنام بوده است، معتقد است که دولت آمریکا باید هر چه سریعتر بابت جنگ بی حاصل عراق از مردم عذر خواهی کرده و نیروهای خود را از آمریکا فرا بخواند.
دولتمردان آمریکایی در جنگ ویتنام با توسل به ادعاهایی خود ساخته، نسلی را درگیر جنگی نمودند که هم‌اکنون به پدر و مادران نسلی جوان تبدیل شده‌اند که فرزندانشان رهسپار جنگی باطل در عراق شده‌اند. شکل دادن به افسانه‌هایی دروغین در قبال حکومت عراق و ادعای ایجاد دموکراسی در این کشور، بهانه‌ای شد تا دولتمردان غربی بار دیگر نسلی دیگر را در جنگی گرفتار نمایند که چیزی جز شکست و تباهی برای مردم آمریکا و به ویژه نسل جوان آن ندارد.
نویسنده مقاله که خود از نیروهای شرکت کننده در جنگ ویتنام بوده است، معتقد است که دولت آمریکا باید هر چه سریعتر بابت جنگ بی حاصل عراق از مردم عذر خواهی کرده و نیروهای خود را از آمریکا فرا بخواند.
پیش از اعزام به مأموریت در اوایل سال ۱۹۶۷، چند روزی به ملاقات خانواده‌ام در نیویورک رفتم. هنگام رفتن به فرودگاه، با آنها درباره همه‌چیز صحبت کردم، جز موضوع مأموریتم یعنی سفر به ویتنام. بالاخره هنگامی که مسافران برای سوار شدن فراخوانده شدند، آنها به من گفتند که باید از من پوزش بخواهند. آنها پدر و مادری خوب و دلسوز بودند. با خود فکر کردم که به راستی آنها باید از چه چیزی عذرخواهی کنند؟
آنها گفتند که به رغم تجربه دلخراش جنگ جهانی دوم، نسل‌شان نتوانسته از بروز جنگی دیگر ممانعت به عمل آورد. کمتر از ده سال از جنگ پیشین می‌گذشت که با قلب‌هایی شکسته شاهد عزیمت فرزندشان به ویتنام بودند تا در جنگی حاضر شود که برخلاف جنگ جهانی دوم، غیرضروری و اجتناب‌ناپذیر می‌نمود.
در اواخر سال ۱۹۶۸، گیج و آشفته به کشور بازگشتم. اگرچه جان سالم به در بردم، اما بی‌شک پیروز این میدان نبودیم. پس از بازگشت دریافتم که این نظر اکثر مردم کشورمان هم می‌باشد. نسل آن روز در مقابل این بی‌توجهی دولت که تنها بر پایه افسانه‌ای خود ساخته دست به این جنگ زد، واکنش نشان دادند و منطق سیاسی دولتمردان را به زیر سؤال بردند. در آن زمان شاهد بودیم که مردم با مخالفت‌های مدنی، رهبران خود را به وادار کردند که سیاست داخلی خود را تغییر دهند و همین مخالفت‌ها به پایان ریاست جمهوری رئیس‌جمهور وقت انجامید.
آری، در این زمان نیز با اشتباه خود، نسلی دیگر از سربازان آمریکایی را قربانی افسانه‌ای جعلی یعنی تسلیحات کشتار جمعی و منطق باطل یعنی شکل‌دادن به دموکراسی غربی با توسل به اسلحه نموده‌ایم. به راستی تا کجا باید خود را فریب دهیم تا در این جنگ مأیوس کننده شرکت جوییم؟
اساساً پاسخی برای این پرسش ندارم و حتی از فکر کردن درباره آن هم متنفرم و تنها باید شاهد حماقت بوش در شکل دادن فضایی برای حرکت به سوی جنگی باشیم که در آن پسران و دختران دیگران گرفتار می‌شوند.
بی‌شک آسیب ناشی از حادثه یازدهم سپتامبر عاملی برای ناتوانی ما در مقابله با این جنگ بود، چرا که فضایی شکل گرفت که جامعه به سرعت پذیرای گفته‌های دولتمردان خود شد. شاید هم بخشی از این مسأله ناشی از بی‌توجهی ما به مسایل سیاسی باشد؛ بی‌توجهی‌ای که ناشی از اعتقاد به حاکمیت منافع خاص، اجتناب‌ناپذیر بودن رسوایی‌ها و عادی بودن عدم صلاحیت‌ها و ناتوانی‌هاست.
این بی‌توجهی ما به هر دلیلی که باشد، ما به عنوان نسل جنگ ویتنام باید به این واقعیت توجه نماییم که در حال از دست دادن فرزندانمان هستیم. چرا که به آنها اجازه داده‌ایم تا به جنگی فرستاده شوند که هیچ پیروزی‌ای برای آن متصور نیست.
در روز سرباز یعنی روز یادمان پایان جنگ‌های جهانی اول و دوم، معمولاً به گذشته باز می‌گردیم وبه تجلیل از خدمات و فداکاری‌های گذشتگان می‌پردازیم. پس بیاییم با عذرخواهی از نسل جنگ عراق شروع کنیم و به آنها بگوییم که ما شما را از دست داده‌ایم و برای شما متأسفیم و وظیفه کنونی ما آن است که شما را به خانه بازگردانیم.

نویسنده:جیمز لاروکا

منبع : خبرگزاری فارس