گوش

گوش به‌طور متناسب به سه قسمت تقسيم شده است:

۱. گوش خارجى قسمتى است که قابل رؤيت است و شامل مجراى گوش است که به پرده صماخ ختم مى‌شود.

۲. گوش ميانى شامل پردهٔ صماخ، سه ستخوان کوچک گوش و حفره‌هاى هوائى اطراف است (حفره‌هاى زايده پستانى استخوان گيجگاهى).

۳. گوش داخلى شامل عضو شنوائى است که حلزون خوانده مى‌شود زيرا تا حدودى شبيه پوستهٔ خارجى حلزون است. عصب شنوائى نيز در اين قسمت قرار دارد.

صدا را مى‌توان هواى در حال ارتعاش در نظر گرفت که دو خاصيت اصلى آن شدت و بسامد (فرکانس) است. اين دو مفهوم به‌ترتيب به‌شکل بلندى و زير و بمى صدا توسط ما درک مى‌شود. امواج صوتى از مجراى گوش مى‌گذرد و به پرده صماخ برخورد و آن را مرتعش مى‌کند. ارتعاشات توسط استخوانچه‌هاى گوش به بخش حلزونى منتقل مى‌شود. در بخش حلزونى ارتعاشات به محرک‌هاى عصبى تبديل مى‌شود و به‌وسيلهٔ عصب شنوائى به مغز هدايت مى‌گردد.

گوش نوجوانان مى‌تواند بسامدهاى صوتى را از حدود ۲۰ سيکل در ثانيه 'هرتز' (صوتى که توسط بزرگ‌ترين و بم‌ترين لولهٔ ارگ ايجاد مى‌شود) تا حدود ۲۰ هزار سيکل در ثانيه (صوتى که بسامد آن نزديک بسامد صداى زيرِ سوت مخصوص سگ‌ها است) بشنود. هيچ‌کدام از اين دو حد توسط اکثر بالغان شنيده نمى‌شود.