قسمت دوازدهم (۲)

من سیر نیم ولی ز سیران سیرم

بر خاک درت ز آب حیوان سیرم

ایمان به تو دادم وز جان برگشتم

سیرم از این چو ملحد از آن سیرم

٭٭٭

من عادت و خوی آن صنم میدانم

او آتش و من چو روغنم میدانم

از نور لطیف او است جان می‌بیند

آن دود به گرد او منم میدانم

٭٭٭

من عاشق روی تو نگارم چکنم

وز چشم خوش تو شرمسارم چکنم

هر لحظه یکی شور برآرم چکنم

والله به خدا خبر ندارم چکنم

٭٭٭

من عاشقی از کمال تو آموزم

بیت و غزل از جمال تو آموزم

در پرده‌ی دل خیال تو رقص کند

من رقص خوش از خیال تو آموزم

٭٭٭

من عشق ترا به جای ایمان دارم

جان نشکیبد ز عشق تا جان دارم

گفتم دو سه روز زحمت از تو ببرم

نتوانستم از تو چه پنهان دارم

٭٭٭

من عهد شکسته بر شکستی بزنم

وز عشوه ره عشوه پرستی بزنم

امروز که ارواح به رقص آمده‌اند

ناموس فرود آرم و دستی بزنم

٭٭٭

من غیر ترا گزین ندارم چکنم

درمان دل حزین ندارم چکنم

گوئیکه ز چرخ تا بکی چرخ زنیم

من کار دگر جزین ندارم چکنم

٭٭٭

من قاعده‌ی درد و دوا می‌شکنم

من قاعده‌ی مهر و جفا میشکنم

دیدی که به صدق توبه‌ها میکردم

بنگر که چگونه توبه‌ها میشکنم

٭٭٭

من کاسته‌ی وفای آن مه‌رویم

گر خواهد و گر نخواهد آنمه رویم

زو آب حیات ابدی میجویم

او آب حیات آمده و من جویم

٭٭٭

من گردانم مطرب گردان خواهم

من زهره‌ی گردنده چو کیوان خواهم

جانم جانم ز صورت جان خواهم

من جغد نیم که شهر ویران خواهم

٭٭٭

من گرسنه‌ام نشاط سیری دارم

روباهم و نام و ننگ شیری دارم

نفسی است مرا که از خیالی برمد

آنرا منگر جان دلیری دارم

٭٭٭

من مالک ملک لامکانی شده‌ام

من عارف گنج زرکانی شده‌ام

تا از صدف تن گهر دل سوزد

در عالم جان بحر معانی شده‌ام

٭٭٭

من مهر تو بر تارک افلاک نهم

دست ستمت بر دل غمناک نهم

هر جا که تو بر روی زمین پای نهی

پنهان بروم دیده بر آن خاک نهم

٭٭٭

من نای توام از لب تو می‌نوشم

تا نخروشی هر آینه نخروشم

این لحظه که خامشم از آن خاموشم

تا نیشکرت بهر خسی نفروشم

٭٭٭

من نیز چو تو عاقل و هشیار بدم

بر جمله‌ی عاشقان به انکار بدم

دیوانه و مست و لاابالی گشتم

گوئیکه همه عمر در این کار بدم

٭٭٭

من همچو کسی نشسته بر اسب خام

در وادی هولناک بگسسته لگام

تازد چون مرغ تا که بجهد از دام

تا منزل این اسب کدام است کدام

٭٭٭

من یک جانم که صد هزار است تنم

چه جان و چه تن که هر دو هم خویشتنم

خود را به تکلف دگری ساخته‌ام

تا خوش باشد آن دیگری را که منم

٭٭٭

مهتاب بلند گشت و ما پست شدیم

معشوق به هوش آمد و ما مست شدیم

ای جان جهان هرچه از این پس شمری

بر دست مگیر زانکه از دست شدیم

٭٭٭

می‌پنداری که از غمانت رستم

یا بی‌تو صبور گشتم و بنشستم

یارب مرسان به هیچ شادی دستم

گر یک نفس از غم تو خالی هستم

٭٭٭

می‌پنداری که من به فرمان خودم

یا یک نفس و نیم نفس آن خودم

مانند قلم پیش قلمران خودم

چون گوی اسیر خم چوگان خودم

٭٭٭

می‌گوید دف که هان بزن بر رویم

چندانکه زنی حدیث دیگر گویم

من عاشقم و چو عاشقان خوشخویم

ور رحم کنی زخم زنی این گویم

٭٭٭

ناساز از آنیم که سازی داریم

بد خوی از آنیم که نازی داریم

در صورت جغد شاهبازی داریم

در عین فنا عمر درازی داریم

٭٭٭

نی از پی کسب سوی بازار شویم

نی چون دهقان خوشه‌ی گندم درویم

نی از پی وقف بنده‌ی وقف شویم

ما وقف تو ما وقف تو ما وقف توایم

٭٭٭

نی دست که در مصاف خونریز کنم

نی پای که در صبر قدم تیز کنم

نی رحم ترا که با رهی در سازی

نی عقل مرا که از تو پرهیز کنم

٭٭٭

نی سخره‌ی آسمان پیروزه شوم

نی شیفته‌ی شاهد ده روزه شوم

در روزه چو روزی ده بیواسطه‌ای

پس حلقه بگوش و بنده‌ی روزه شوم

٭٭٭

هر گه که دل از خلق جدا می‌بینم

احوال وجود با نوا می‌بینم

وان لحظه که بیخود نفسی بنشینم

عالم همه سر به سر ترا می‌بینم

٭٭٭

همچون سر زلف تو پریشان توایم

آنداری و آنداری و ما آن توایم

هر جا باشیم حاضر خوان توایم

مهمان تو مهمان تو مهمان توایم

٭٭٭

هم خوان توایم و نیز مهمان توایم

هم جمع توایم و هم پریشان توایم

در شیشه‌ی دل تخت نه حکم بکن

ای رشک پری چونکه پری خوان توایم

٭٭٭

هم مستم و هم باده‌ی مستان توام

هم آفت جان زیر دستان توام

چون نیست شدم کنون ز هستان توام

گفتی که الست از الست آن توام