از(۳)

	از بى‌آبى مردن بهتر تا از قورباغه اجازه گرفتن!
		نظير:
		در آب مردن بِهْ که از غوک زنهار خواستن (قابوس‌نامه)
		- از سرما مردن بِهْ که پالان خر پوشيدن
	از بى‌ادبى کسى به‌جائى نرسيد٭
		مقایسه شود با بى‌ادب محروم ماند از لطف حق
			٭ ................................	حقا که ادب تاج سرِ مردان است(صادق لاهورى)
	از بيد بوى عود نيايد
		رک: گل کاغذين بوى ندهد
	از بى‌عرضگى تازى است که روباه پشت تاپو بچه مى‌گذارد
		نظير:
		از بى‌عرضگى سگمان است که شغال توى کاهدان بچه مى‌زايد
		- پُر چشمى غربال از بُزدلى آسياست
		- از سستى آدمى‌زاد است که گرگ آدميخوار پيدا مى‌شود
		- رخنه کاندر قصر يابى از قصور قيصر است (جامى)
	از بى‌عرضگى سگمان است که شغال توى کاهدان بچه مى‌زايد
		رک: از بى‌عرضگى تازى است که روباه پشت تاپوبچه مى‌گذرد.
	از بى‌کفنى زنده‌ايم!
		نظير: گورم کجا بود که کفنم باشد
	از بيم مار به دهان اژدها رفته است
		رک: از نيش عقرب به دهان افعى پناه برده است.
	از پا پس مى‌زند با دست پيش مى‌کشد
		رک: از بام مى‌خواند و از در مى‌راند
	از پادشاه اگر چه دور باشى ايمن باش (مرزبان‌نامه)
	از پا راه بروى کفش پاره مى‌شود از سر کلاه.
		در هر دو صورت نتيجه يکسان و زيان‌بار است
	از پاى شکسته چه سَير و از دست بسته چه خبر؟ (سعدى)
		نظير:
		از معدهٔ خالى چه قوّت آيد و از دست تهى چه مروّت (سعدى)
		- تهيدست را نيست زور و هنر (فردوسى)
		- تنگدستان را دست دليرى بسته است و پنجهٔ شيرى شکسته (سعدى)
	از پُر دويدن با افزار پاره مى‌شود
		رک: از زياد دويدن کفش پاره مى‌شود
	از پَرى آدمى گرى مَطَلَب (فيضى)
		نظير: از زحل کار مشترى مطلب
	از پس مرده بد نيايد گفت٭
		رک: پشت سرِ مرده بد نبايد گفت
			٭ گر بدى کرد چون به نيکى خفت	........................ (نظامى)
	از پس هر مبارکى شومى است
		رک: اندر پس هر خنده دو صد گريه مهيّاست
	از پشتِ مسافر نفرستند سياهي٭
			٭ در اين مَثَل مقصود از کلمهٔ 'سياهي' نامه است. مَثَل از معتقدات عامه سرچشمه مى‌گيرد که مى‌گويند پشتِ سر مسافر نامه نبايد فرستاد.
	از پلو پلو گفتن شکم سير نمى‌شود
		رک: از حلوا حلوا گفتن دهان شيرين نمى‌شود
	از پى دشمن گريخته نبايد رفت
		نظير:
		- چون دشمن به عجز اندر آمد ز در	نبايد که پرخاش جوئى دگر
		- چو زنهار خواهد کرم پيشه کن	ببخشاى و از مکرش انديشه کن (سعدى)
		- گربه که به تنگنا افتاد چشم آدمى را برآرد
	از پى ردّ و قبول عامه خود را خو مساز	زآنکه نَبْوَد کار عامه جز خرى يا خرخرى (سنائى)
		رک: قبول حق بود رد خلایق
	از پيش قاضى دو خصم راضى نيايند
		نظير: از پيش قاضى دو کس نيابند راضى (از مجمع‌الامثال)
	از پيش قاضى دو کس نيايند راضى (از مجمع‌الامثال)
		نظير: از پيش قاضى دو خصم راضى نيايند
	از پيشه بخور، هميشه بخور
		از پيِ کاروان تهيدستان	شاد و ايمن روند چون مستان (اوحدى)
		رک: دارنده مباش از بلاها رستى
	از پيِ هر شبى بود روزي٭
		رک: از پى هر گريه آخر خنده‌اى است
			٭ مکتبى صبر کن به هر سوزى	ک................... (مکتبى)
	از پى هر گريه آخر خنده‌اى است٭
		نظير:
		شادى آيد ز پى غصه و خير از پى شرّ (قاآنى)
		- از پى هر شبى بوَد روزى (مکتبى)
		- پس از دشوارى آسانى است ناچار (سعدى)
		- روزهاى سپيد است در شبان سياه (سعدى)
		- هر نشيبى را فرازى در پى است
		- هر سرازيرى يک سربالائى هم دارد
		- همه دردى رسد آخر به درمان (باباطاهر)
		- راحت پسِ اندُه است و شادى پس غم
		- پايان شب سيه سپيد است (نظامى)
		- روز روشن پس از شب تار است (نثارى)
		- چلّهٔ کوچک پشتش به بهار بند است
		- هر خزان را ز پى البته بهارى باشد (محمود ميرزا قاجار)
		- پيش دانا زمان شدت دى	قصهٔ راحت بهار کند.
			٭ .......................	مرد آخر بين مبارک بنده‌اى است (مولوى)
	از تخم خار خاسک خار خاسک سبز مى‌شود
		نظير:
		نيارد شاخ بد جز تخم بد بار (اسعد گرگانى)
		- از مار نزايد جز مار بچه
		- نباشد مار را بچه جز مار (اسعد گرگانى)
		- از مار، بچه مار آيد (سمک عيّار)
		- آب شيرين نزايد از گل شور (مکتبى)
		- از خار بُن کسى چه ثمر چيده غيره خار؟ (پروين اعتصامى)
		- از خار هيچ ميوه نچيدند غير خار (پروين اعتصامى)
		- مار پيسه مار پيسه زايد (امير خسرو دهلوى)
	از تخم گِلين جوجه نزايد
		رک: از ترب روغن برنيايد
	از ترب روغن برنيايد
		نظير:
		- از سنگ چربى برنيايد
		- روغن از ريگ نمى‌توان کشيد
		- از روغن پنبه‌دانه حلوا درست نمى‌شود
		- چربو از پولاد نيايد
		- از تخم گِلين جوجه نزايد
	از تشنگى بسوز و مريز آبروى خويش٭
		رک: آبرو آبِ جو نيايد کرد
			٭ آبى است آبرو که نيايد به جوى باز	........................... (صائب)
	از تفنگ پُر يک نفر مى‌ترسد، از تفنگ خالى دو نفر!
	از تفنگ خالى دو نفر مى‌ترسند
		نظير:
		از کمان شکسته دو تن ترسند
		- دو تن ترسد ز بشکسته کمانى (اسعد گرگانى)
	از تکبّر ذليل و خوار شوي٭
		نظير:
		- تکبّر عزازيل را خوار کرد (سعدى)
		- تواضع سرِ رفعت افرازدت	تکبّر به خاک اندر اندازدت (سعدى)
			٭ تحريفى است از مصراع دوم اين بيت سعدى با تبديل 'و' به 'ا'
			از تواضع بزرگوار شوى	وز تکبّر ذليل و خوار شوى
	از تنگيِ چشم فيل معلومم شد	کانان که غنى‌ترند محتاج‌ترند
		رک: آنان که غنى‌ترند محتاج‌ترند
	از تنگيِّ قافيه خورشيد 'خَور' (خر) شود!
	از تنور سرد نان درنمى‌آيد
		نظير:
		تا تنور گرم است نان بايد پخت
		- در تنور چوبين نان نمى‌توان پخت
	از تواضع بزرگوار شوي٭
		نظير:
		تواضع کن که يابى ارجمندى	فروتن شو که يابى سربلندى
		- تواضع سر رفعت افرازدت	تکبّر به خاک اندر اندازدت (سعدى)
		- افتادگى‌ آموز اگر طالب فيضى	هرگز نخورد آب زمينى که بلند است (پورياى ولى)
		- گر همى خواهى که بر بالاى چشمتجا دهند	در تواضع همچو ابروى بتان پيوستهباش
		- خاک شو تا گُل برويد در وجودت رنگ رنگ
		- خاکِ پايِ همه شو تا که بيائى مقصود (نظامى)
		- تا تو خاکسارى بدان که سرورى
		- خودپسند پسندِ خلق نيست
		- خودپسندى جان من برهان نادانى بوَد (حافظ)
		- فروتن باشيد تا بسيار دوست باشيد (قابوس‌نامه)
		- فروتن بوَد هر که دارد خرد (فردوسى)
			٭ ..........................	وز تکبّر ذليل و خوار شوى (سعدى)
	از توبه يک اشارت، از ما به‌سر دويدن!
		رک: از دوست يک اشارت...