درمان ناباروری، همه راه های ممکن(1)

امروزه برای درمان ناباروری از روش های نوین ابداعی استفاده می شود. این تکنیک ها که بسته به علت ناباروری در زوجه به کار گرفته می شوند. تنوع زیادی دارند.
در ادامه دکتر رویا رحیمی، متخصص زنان و زایمان به شما می گوید که هر روشی برای کدام زوج نابارور کاربرد دارد.
1- تلقیح درون رحمی (IUI)
IUI یا تلقیح درون رحمی در دو صورت به کار می رود؛
•    در مواردی که مرد مشکلاتی مانند کمی حجم مایع اسپرم، کم بودن تعداد اسپرم، کمی تحرک اسپرم یا کاهش میل جنسی دارد.
•    در مواردی که زن مشکلات ترشح گردن رحم و اختلال ایمنی منجر به ناباروری دارد یا به علت درد و شرایط خاصی مانند واژینسیموس امکان مقاربت طبیعی وجود ندارد.

این روش نسبتا ساده و بدون درد است و در مطب پزشک و بدون نیاز به بیهوشی نیز قابل انجام است. در این روش مایع اسپرم مرد تهیه می شود. در عین حال در آمیزش طبیعی حدود 10 درصد از اسپرم ها از واژن به گردن رحم می رسند اما با عمل IUI تعداد بیشتری از اسپرم های با کیفیت مناسب به داخل رحم راه می یابند و احتمال باروری افزایش می یابد.
2- میکرواینجکشن یا تزریق اسپرم داخل تخمک (ICSI)
روش میکرواینجکشن در مواردی به کار می رود که اسپرم از مرد از نظر تعداد، تحرک یا شکل کیفیت لازم را ندارد. در بعضی موارد هم که چندین مورد عمل IVF انجام شده و به نتیجه نرسیده سات از عمل میکرواینجکشن استفاده می شود. به طور کلی در این روش، یک اسپرم در محیط آزمایشگاه به داخل یک تخمک تزریق می شود که به دنبال آن لقاح و تقسیم سلولی صورت می گیرد و جنین تشکیل می شود. میکرواینجکشن نیز مانند IVF شامل چند مرحله تحریک تخمدان، تخمک گیری، تزریق اسپرم داخل تخمک و لقاح و انتقال جنین است.
3- تشخیص بیش از لانه گزینی جنین (PGD)
می دانیم افزایش سن مادر و همچنین وجود بیماری های ژنتیکی در زوج های در معرض خطر می تواند باعث افزایش خطر بروز ناهنجاری های کروموزومی در نوزاد شود. پیش از این روش های تشخیص ژنتیکی قبل از تولد موسوم به PND برای بررسی ناهنجاری های کروموزومی جنین قبل از تولد استفاده می شد، اما در صورت تشخیص ناهنجاری در جنین، تصمیم گرفتن در مورد سقط جنین برای زوج بسیار مشکل بود و صدمات جسمی و روانی را برای آنها در پی داشت. اکنون با استفاده از روش های تشخیص ژنتیکی پیش از لانه گزینی موسوم به PGD می توان از بروز این مشکلات جلوگیری کرد. در این روش 16 الی 18 ساعت بعد از انجام لقاح، تخمک ها را از نظر لقاح ارزیابی می کنند و آن دسته را که دارای دو پیش هسته هستند، کشت می دهند و سپس در روز سوم هنگامی که جنین در مرحله 6 تا 8 سلولی است.
یک یا دو بلاستومر را جدا کرده و ارزیابی می کنند و به اصطلاح داخل رحم می کارند. موفقیت درمان با استفاده از این روش به 2 دلیل افزایش می یابد:
•    جنین انتخاب شده، جنین سالمی است.
•    از شکل گیری و تولد کودکان با ناهنجاری های ژنتیکی جلوگیری می شود.
معمولا در مواردی از روش PGD استفاده می شود که فرد بیش از 3 بار عمل IVF یا میکرواینجکشن انجام داده اما منجر به حاملگی نشده است. حتی در خانم های بالای 35 سال، در خانم هایی که سقط های مکرر بی دلیل دارند و همچنین برای تشخیص جنسیت در بیماری هایی مانند هموفیلی که وابسته به جنس است و بروز آن به خصوص در پسران بیشتر از دختران است، معمولا این روش موفقیت آمیز است.
4- لقاح خارجی رحمی (IVF)
در تمام مواردی که شرایط رسیدن اسپرم به تخمک در رحم فراهم نباشد مانند انسداد لوله های رحمی، چسبندگی های حفره لگنی، تعداد کم اسپرم و تحرک پایین اسپرم از روش IVF استفاده می شود.
به این ترتیب که روز عمل، نمونه اسپرم از مرد و تخمک تحت یک بیهوشی کوتاه و موقت از زن گرفته می شود، سپس اسپرم و تخمک در آزمایشگاه جنین شناسی در محیط کشت مجاور یکدیگر قرار داده می شود تا اسپرم خودش وارد تخمک شده و آن را بارور کند. به تخمک لقاح یافته، جنین گفته می شود. جنین تک سلولی شروع به تقسیم می کند و یک جنین چندسلولی ایجاد می شود. جنین پس از 48 تا 72 ساعت به رحم زن منتقل می شود تا در آنجا لانه گزینی کند و بارداری انجام شود.
در این روش می توان مراحل انجام عمل IVF را به چهار مرحله تقسیم کرد. مرحله اول، تحریک تخمدان، مرحله دوم، تخمک گیری، مرحله سوم: لقاح اسپرم و تخمک، مرحله چهارم: انتقال جنین.
یکی از مزایای IVF این است که قبل از انتقال جنین، عمل لقاح قابل مشاهده است و در صورتی که اسپرم با تخمک لقاح پیدا نکند، می توان در نوبت های بعدی شرایط لقاح را تغییر داد. مزیت دیگر IVF این است که اگر یک بیمار فاقد لوله های رحمی باشد نیز بدون مشکل، عمل IVF انجام می شود، اما محدودیت IVF آن است که میزان بارداری در زنان بالای 40 سال به علت پایین بودن کیفیت تخمک های زن کاهش می یابد.
ادامه دارد...