شعر برای کودکان، پروانه در باد

تبیان: 

زیر درخت سیب بودم

چشمم پی پروانه‏‌ها بود

پروانه‏ای می‏رفت در باد

انگار، شعری در هوا بود

من، دست‏هایم بوی گل داشت

پروانه آمد روی دستم

من بی‏صدا، آرام ماندم

سنگی شدم، آنجا نشستم.

لب‏های خود را پیش بردم

پروانه بالش را تکان داد

من خواستم او را ببوسم

او بال‏هایش را نشان داد.

زیر درخت سیب بودم

پروانه از دستم جدا شد

او رفت بالا، پیش خورشید

یک ذره از نور خدا شد