نگاه پدران و پسران فوتبال

نوابغ بزرگ جهان را كدام دسته از انسانها تشكیل می دهند
از سقراط, انیشتین تا چاپلین وهیچكاك و از لئونیداس تا مارادونا آیا مسائل ژنتیك در این موارد خاص تأثیر داشته است

آیا به صرف آنكه انیشتین یك نابغه تاریخی بوده است، فرزند او نیز باید یك نابغه شود. پس فرزند هیچكاك باید بزرگترین كارگردان جهان می شد؟ فرزندان فردوسی و حافظ هم شاعر نشدند و هرگز پسر تختی، قهرمان جهان نشد و فرزند پله نتوانست بازیكن بزرگی در فوتبال شود. پس پی ببریم كه مسأله ژن در فوتبال و ورزش لااقل مصداق كاملی ندارد. در تاریخ فوتبال جهان پدران نامداری بودند كه فرزندان آنها توانستند تا حدودی راه پدر را ادامه دهند كه تعدادشان از انگشتان دست هم تجاوز نمی كند. ساندرو مازولا در تیم ملی ایتالیا جای پدر را گرفت و محبوبیت او از پدر نیز فراتر رفت.

نایجل كلاف فرزند برایان. یوردی فرزند یوهان كرایف، دانكن فرگوسن پسر آلگس فرگوسن، رویی آگاس فرزند خوآن آگاس پرتغالی، جیمی رونپ فرزند هری و در سطوح پایین تر كه در سطح ملی چندان مطرح نشدند. از این میان شاید، پائولو مالدینی تنها فرزند خلفی باشد كه چون پدرش چزاره و شاید فراتر از او در جهان فوتبال مطرح شد، او امروزه به ركوردهایی دست یافته كه چزاره هرگز به آن نرسید.

مالدینی محبوب ایتالیایی ها و جهان است، بازیكن ۳۷ ساله میلان هنوز برای باشگاهش یك ستون جوان است با معیارهای امروزی كه پس از ۲۰ سال بازی در تیم ملی فوتبال ایتالیا و باشگاه میلان، همچنان چون یكی از ستونهای جوان میلانی ها باقی بماند. در میان دروازه بانان می توان چنین ركوردهایی را به ثبت رساند، اما در میدان بازی، در دفاع و در حساسترین نقطه و رهبری تیم تداوم و استمرار در فوتبال كاری بس دشوار و گاه نشدنی است.

خوزه آلتافینی آرژانتینی در فوتبال ایتالیا تا چهل سالگی دوام آورد و چون یك شیر پیر غران كرد و رفت و امروز پائولو می خواهد در بین تمام پسران و بزرگان فوتبال ایتالیا یك استثنا باشد. چه رویایی كه به حقیقت پیوست و چزاره ملی پوش افتخار پسر را شاهد است. جالب آنكه زمانی كه چزاره سرمربی تیم ملی ایتالیا شد، پسر بازوبند كاپیتانی بر بازو داشت، این خانواده مالدینی را در تیم ملی شكل دادند. پائولو هنوز محبوب جوانان ایتالیا و جهان است.