مادری بچه‌اش را کتک می‌زند، واکنش شما چیست؟

نی نی بان: سایت نی نی بان یک نظرسنجی دیگر را ترتیب داد. عنوان این نظرسنجی «اگر ببینم در خیابان مادری فرزندش را بزند:» بود و عکس العمل مخاطبان نی نی بان را در مقابل کتک خوردن یک کودک نشان داد. 

بر اساس نتایج این نظرسنجی گزینه «لازم شود جلویش را می‌گیرم» با بیشترین درصد در رتبه نخست قرار گرفت.

در مجموع این نظرسنجی، 210 نفر شرکت کردند که واکنش حدود 45 درصد آنها در مقابل کتک خوردن یک کودک، این است که در صورت لزوم جلوی مادر را می گیرند. پس از آن حدود 28 درصد گزینه «بی‌تفاوت می‌گذرم» را انتخاب کردند. حدود 24 درصد افراد در صورت مواجه با چنین صحنه ای، تذکر می‌دهند و رد می‌شوند و در آخر، کمترین درصد گزینه «تا دست برندارد ولش نمی‌کنم» اشاره کردند که حدود 5 درصد از آمار را به خود اختصاص داده است.

نتایج حاصل از این نظرسنجی نشان می‌دهد درصد بالایی از افراد تحمل دیدن کتک خوردن کودکان را ندارند و اگر لازم بدانند جلوی فردی که کودک را کتک میزند، می گیرند حتی اگر آن فرد مادر کودک باشد. پس از آن بیشتر افراد گفتند که از کنار این صحنه بی تفاوت عبور می کنند هرچند بطور قطع از دیدن این صحنه متأثر می شوند، ولی شاید توجیه آنان این است که هر چه باشد مادرش است و نمی توان دخالت کرد. 

اما گروه بعد طور دیگری فکر می کنند آنها معتقدند که باید به مادر تذکر داد و تا حد امکان مانع کتک خوردن کودک شد. لذا آنها وظیفه خود را که همان تذکر است انجام می دهند و عبور می کنند. گروه آخر که اقلیت این دسته بندی را تشکیل می دهند پا را از تذکر زبانی فراتر گذاشته و وارد عمل می شوند و می خواهند به هر نحو جلو مادر را بگیرند. 

تنبیه بدنی آخرین چاره است؟ 

بعضي از والدين آخرين راه چاره را در تربيت فرزندان، تنبيه بدني مي دانند؛ اما همواره به جاي تنبيه و اعمال خشونت راه بهتري هم مي توان پيدا كرد. چون تنبيه بدني عوارض متعددي در رفتار و روحيه فرزند شما به جاي خواهد گذاشت.

اكثر والدين حداقل يك بار فرزندشان را تنبيه بدني كرده اند يا احساس كرده اند او يك كتك مفصل لازم دارد. اما به راستي چرا اين تعداد از پدر و مادرها از تنبيه بدني استفاده مي كنند؟ شايد بگوييد: چون مؤثر است. ولي واقعيت اين است كه اگر تنبيه بدني مؤثر باشد فقط و فقط در كوتاه مدت تأثيرگذار است.

پس چه بايد كرد؟

 آيا جايگزين مناسبي به جاي تنبيه بدني وجود دارد؟ رفتارهايي كه در ذيل آورده شده با اين اعتقاد فهرست شده كه يك كودك سزاوار احترام است، حتي وقتي رفتارش آنگونه كه بايد نيست.

  

سعي كنيد در رفتارتان ملايم و مهربان باشيد. وقتي صدايتان عادي و طبيعي باشد كودك بهتر حرفتان را مي شنود.  

كمي تأمل كنيد و به او بياموزيد. به جاي مجازات او به خاطر كار نادرستش، كار درست را به او ياد بدهيد.  

 مثبت باشيد و به جاي تهديد، توضیح دهید. مي توانيد با يك توضيح مختصر، علت زشتي رفتار او را روشن كنيد تا در ذهنش دليلي براي تغيير رفتار داشته باشد.  

از عصبانيت دوري كنيد. به جاي تمركز روي اشتباه يا رفتار نادرست كودك، كه شما را براي هيجان و عكس العمل احساسي آماده مي كند، از هر يك از موارد خطاي فرزندتان به عنوان موقعيت خوبي جهت راهنمايي او و فراگيري استفاده كنيد.  

انگيزه بدهيد. به او با جملات خاصي انگيزه بدهيد و صحبت هاي تشويق كننده داشته باشيد.  

 انعطاف پذير و منطقي باشيد و از لجبازي و زورآزمايي بپرهيزيد. او را به همكاري كردن تشويق كنيد. وقتي مشكل را با كودك در ميان بگذاريد احتمالاً بيشتر علاقه مند مي شود كه در حل آن كمك كند و با شما همكاري كند.  

اگر عملكرد فعلي شما اثر ندارد، راه ديگري پيدا كنيد. تغيير خط مشي شما آسان تر است تا اين كه هميشه بخواهيد اول او تغيير كند. از خودتان بپرسيد: چه كار ديگري مي توانم بكنم تا او را به عكس العمل بهتري ترغيب كند؟