تشخیص اوتیسم در نوزادان، ممکنه؟

محققان با بررسی مغز نوزادانی که خواهر و برادر بزرگتر آنها مبتلا به اوتیسم بودند، قادر به شناسایی 80 درصد از نوزادانی شدند که بعدها و در سن دو سالگی به اوتیسم مبتلا می‌شدند.
این تحقیقات توسط دانشگاه کارولینای شمالی و با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی(MRI) انجام شده است.
محققان در این پژوهش نوزادانی که سابقه فامیلی اوتیسم داشته و نوزادانی که در خانواده آنها هیچکس به اوتیسم مبتلا نبوده را مورد بررسی قرار دادند که به گروه اول نوزادان high-risk و به گروه دوم low-risk می‌گویند.
آنها سپس از یک الگوریتم کامپیوتری برای پیش‌بینی اوتیسم قبل از اینکه رفتارهای بالینی قابل تشخیص بروز کند استفاده کردند.
این پژوهش برای اولین بار نشان می‌دهد که می‌توان از نشانگرهای زیستی مغز برای شناسایی نوزادان پر خطر، یعنی کسانی که خواهر و برادر بزرگتر مبتلا به اوتیسم داشته و در 24 ماهگی به این مشکل دچار می‌شوند استفاده کرد.
این پروژه شامل صدها نفر از کودکان در سراسر کشور بوده و محققان در چهار کلینیک بالینی در ایالات متحده این پژوهش را انجام دادند.
محققان در سن 6، 12 و 24 ماهگی از کودکان در حالت خواب اسکن ام‌آرآی گرفته و رفتار نوزادان و توانایی‌های فکری آنها را در هر بار مراجعه ارزیابی کردند.
آنها دریافتند کودکانی که به اوتیسم مبتلا شدند در مقایسه با کودکانی که خواهر و برادر بزرگتر مبتلا به اوتیسم نداشتند، در 6 و 12 ماهگی سطح مغز آنها بیش از حد رشد یافته است.
میزان افزایش رشد سطح مغز در سال اول زندگی با افزایش حجم مغز در سال دوم زندگی این نوزادان در ارتباط بود و در نهایت رشد بیش از حد مغز با ابتلا به اوتیسم در سال دوم زندگی این نوزادان در ارتباط است.
محققان با وارد کردن این داده‌ها از جمله محاسبات MRI از حجم مغز، مساحت سطح و ضخامت قشر مغز در 6 و 12 ماهگی، به یک برنامه کامپیوتری، به دنبال طبقه بندی نوزادانی بودند که احتمال ابتلای آنها به اوتیسم در ماه 24 زندگی بسیار بالا بود.
محققان این پژوهش معتقدند که قدرت پیش بینی این یافته‌ها می‌تواند به توسعه یک ابزار تشخیصی برای شناسایی اوتیسم در سال اول زندگی منجر شود.