صدمات زايماني و افزایش احتمال بيماري اسکيزوفرنيا

 ايرنا:يک روانشناس باليني گفت: صدمات هنگام زايمان به سيستم اعصاب مرکزي همچون فشار بر جمجمه، طولاني شدن مدت زايمان، کم خوني مغز نوزاد و اختلالات تنفسي بعد از زايمان که مغز نوزاد را با کمبود اکسيژن مواجه مي کند، در بروز بيماري اسکيزوفرنيا موثر است. دکتر ژاله افشار منفرد افزود: عفونت هاي دوران حاملگي و ابتلاي زن باردار به برخي از عفونت هاي ويروسي مي تواند جنين وي را مستعد ابتلا به اين بيماري کند.

وي اظهار داشت: فشارهاي رواني، سو تغذيه در ماه هاي اول بارداري و مسايل ارثي نيز از ديگر عوامل موثر در بروز اين بيماري است.
وي با بيان اينکه بيماري اسکيزوفرنيا به دنبال اختلال در عملکرد سيستم اعصاب آغاز مي شود اما تاکنون علت اين تغييرات مشخص نشده است، توضيح داد: ساختمان مغز اين بيماران طبيعي است اما برخي از مواد شيمياي آن عملکرد طبيعي ندارد، به گونه اي که افزايش و يا کاهش ترشح اين مواد اختلالاتي را در رفتار، تفکر و هيجانات بيمار ايجاد مي کند که مجموعه اين علائم بيماري اسکيزوفرنيا را بوجود مي آورند.
عضو انجمن روانشناسان ايران گفت: اسکيزوفرنيا از جمله بيماري هاي عصبي رواني است و يک درصد جمعيت جهان را شامل مي شود.
افشار منفرد افزود: امکان ابتلا به اين بيماري تقريبا در تمام طول عمر وجود دارد اما شايع ترين سن ابتلا به آن 15 تا 30 سالگي است.
وي اظهار داشت: در فرد مبتلا به اسکيزوفرنيا فعاليت ذهني و رواني دستخوش تغيير شده و در مرحله حاد بيماري فعاليت هاي هيجاني، رفتاري و فکري عملکرد طبيعي خود را از دست مي دهد که البته درمان به موقع همراه با حمايت هاي خانوادگي عملکردهاي رواني بيمار را حفظ کرده و در بازگشت توانايي هاي رواني وي موثر مي باشد.
وي تاکيد کرد: فقدان انگيزه يا کم شدن آن، عدم رسيدگي به بهداشت فردي، کناره گيري از محيط و انزوا طلبي، کندي عواطف و احساسات، کم صحبت کردن و کاهش تمرکز از علائم اصلي ابتلا به بيماري اسکيزوفرنيا هستند.
افشار منفرد، با بيان اينکه درمان اين بيماران معمولا از طريق درمان دارويي انجام مي شود، گفت: داروهايي که براي درمان بيماري اسکيزوفرنيا بکار مي روند در واقع مقدار مواد شيميايي مغز همچون "دوپامين"، "سرتونين" و "گلوتامات" را تنظيم مي کنند که به دنبال آن اختلالات رفتاري و هيجاني بيمار نيز کاهش مي يابد.
وي با اشاره به اثرات درمان خاطر نشان کرد: کنترل هذيان و توهم، پيشگيري از عود بيماري، کاهش انزوا و گوشه گيري، کنترل رفتار پرخاشگرانه، کاهش يا قطع دفعات بستري، افزايش توان بيمار در برابر فشارهاي رواني زندگي و توانايي فرد در انجام فعاليت هاي روزمره زندگي از اثرات درمان به موقع بيمار است.