بیش فعالی در کودکان، ارثی است؟

نکات مهم در مورد بیش فعالی
بیش فعالی، شایع ترین اختلال روانپزشکی کودکان است ودر پسران دو تا سه برابر بیشتر از دختران دیده می شود و تا جوانی و بزرگسالی تداوم می یابد. چنانچه کمبود توجه - بیش فعالی درمان نشود به احتمال زیاد مشکلاتی در مدرسه در پی خواهد داشت.
بیش فعالی می تواند به گونه ای اختلال ارثی باشد و اغلب همراه با دیگر اختلالات روی می دهد. رایج ترین آنها اختلال یادگیری و اختلال رفتاری است مانند اختلال نافرمانی تقابلی و اختلال سلوک.
به دو علت تشخیص و درمان سریع این اختلال مهم است. نخست، درمان به کسی که اکنون در سن کودکی است کمک بیشتری می کند. اگر کودک دروس خود را هر چه آسان تر در مدرسه فرا گیرد، به او کمک می شود از ناراحتی واضطراب وفشارهای روحی ناشی از مشکلات آموزشی دور بوده واز مورد تنفر بودن دیگر کودکان و درگیری با پدر ومادر در امان باشد.
دوم، درمان زودتر می تواند خطر مشکلات رفتاری بیش فعالی کودکان را که به احتمال زیاد تا بزرگسالی تداوم دارد، کاهش دهد.
تشخیص بیش فعالی در کودکان با مصاحبه از مادر وپدر یا دیگر افرادی که در پرورش کودک سهیم هستند، آموزگار و مقیاس های سنجش ( که در توصیف وجود وشدت نشانه ها به کار می رود) صورت می گیرد.
هیچ گونه آزمایش ویژه روان شناسی یا آزمایشگاهی برای تعیین این مشکل وجود ندارد.
علت اصلی این اختلال هنوز به طور قطع مشخص نیست اما در هر حال عواملی همچون آسیب‌های جزئی وارده به مغز و سیستم عصبی، ضربات وارده به مغز کودک در دوران بارداری و مراحل اولیه رشد عفونت در سیستم عصبی، مسمومیت‌های شیمیایی و غذایی، اضطراب‌ها و فشارهای روانی و سختگیری‌های مفرط والدین و تنبیه‌های بدنی ممکن است زمینه‌ساز پدید آمدن فزون‌کنشی باشد.
برای درمان این اختلال باید کوشید علت اصلی تا آنجا که ممکن است روشن شود. دارودرمانی، رفتاردرمانی و روان‌درمانی از راه‌های درمان است که باید زیر نظر متخصص انجام شود.
در ضمن مهارت در رفتار با کودک نیز می‌تواند کمک کند. والدین باید برای رفتار کودک حد و مرزی قائل شوند که کاملا بی‌ابهام باشد و در رعایت این حد و مرز ثابت‌قدم و جدی باشند.
محدودیت‌های کودک باید مشخص و روشن باشد و همراه با آن کودک تشویق شود. بالا بردن دامنه تمرکز و توجه کودک به وسیله سرنخ‌ها، با صدای بلند با کودک حرف زدن و چند بار تکرار کردن و برنامه‌ریزی روزانه نیز کمک‌کننده هستند.