خاطراتی از شهید خلیل نعیمی

ترور ناجوانمردانه خلیل نعیمی دیپلمات برجسته ایرانی در عراق، یادآور جنایات گروه ددمنش طالبان و وابستگان آنها در مزار شریف در به شهادت رساندن دیپلماتها و خبرنگار ایرانی در افغانستان است.

شهید خلیل نعیمی، دبیر اول سفارت جمهوری اسلامی ایران دربغداد، از جمله دیپلماتهای متعهد و كاردان وپرتلاشی بود كه طی دوران ماموریت پربار خود درعراق خدمات ارزنده ای به كشور ایران انجام داده بود.

در اسفند ماه ۱۳۸۲ (۱۸ اسفند تا ۲۶ اسفند ) یك هیئت ۱۳ نفره ازخبرنگاران ایرانی (از جمله این حقیر) به عراق سفر كردند.

اكنون كه این سطوررا می نویسم خاطره ۸ روز همراهی با خلیل نعیمی پیش چشمانم است. از همان روز اول یعنی وقتی كه پس از یك سفر زمینی خسته كننده به مرز خسروی رسیدیم و در آنجا نیز به خاطر بسته بودن مرز با مشكل مواجه شدیم. نام «نعیمی» به عنوان فردی كه از سفارت برای همراهی با ما می آمد، در ذهنمان جای گرفت، وقتی او را دیدیم كه با ابهت خاصی با خودرو دیپلماتیك از نقطه صفر عبور كرد و به محوطه ساختمان گمرك خسروی رسید، انگار پشت و پناهی پیدا كرده بودیم. او به میان ما آمد و گفت ساعتها است در انتظار شما هستم و حتی تا قصرشیرین آمده ام تا سراغی از شما بگیرم.

او بلافاصله هماهنگیهای لازم با مامورین ایرانی وعراقی را انجام داد و در معیت او به بغداد رفتیم. درطول این سفر، چه در زیارت حرم امام موسی كاظم(ع) و امام جواد(ع) و چه در زیارت حرم امام حسین(ع)، من شخصا در كنار اوبودم و به خاطر تسلط بی چون و چرایش به زبان عربی و تسلط به آداب و دعاهای زیارت، دراین دو زیارت كنار او می ایستادم و دعاها را تكرار می كردم.

او بسیار مذهبی و متعهد بود، اشراف او براوضاع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و به خصوص رسانه ای عراق بسیار زیاد بود، در هماهنگی وهمراهی برای مصاحبه مطبوعاتی تیم ایرانی با احمد چلبی رئیس كنگره ملی عراق و محمد بحرالعلوم رئیس شورای حكومتی عراق، به نفوذ وتسلط او بر مسایل عراق پی بردیم. با او تا نجف همراه بودیم و پس از آن، سه روز آخر سفررا در شمال عراق (كردستان) فرد دیگری از سفارت، خبرنگاران را همراهی می كرد.

روز آخری كه به بغدادآمدیم تا به ایران برگردیم، غروب بود و ما قصد داشتیم با خودرو به مرز بیاییم تا صبح با پرواز چارتری كه بحرالعلوم را به كرمانشاه می آورد، به تهران برگردیم. اما شهید خلیل نعیمی كه قرار بود همراه ما تا مرز بیاید، با درایت و دوراندیشی خاصی، بخاطر جلوگیری از هرگونه خطرات احتمالی، بازگشت ما را به فردا صبح موكول كرد.

وقتی داخل خاك ایران شدیم، پیش از سوار شدن برخودروهای سواری، نعیمی را در آغوش كشیدیم و از او حلالیت طلبیدیم و از او بخاطر همه زحماتی كه متقبل شده است تشكر كردیم. او با لبخند و طمانینه خاصی از ما خداحافظی كرد وابراز امیدواری نمود كه باز هم همدیگر را درتهران ببینیم.

من دركربلا، همان صبحی كه می خواستیم از هتل عازم نجف بشویم، درمقابل درب هتل، و در پشت زمینه حرم اباعبدا... حسین(ع) عكسی تكی از او به یادگارگرفتم. نمی دانم چرا همان موقع هم كه از درون عدسی دوربین به چهره اونگاه می كردم احساس خاصی داشتم و یك نوع دلهره و نگرانی به سراغم آمد.

درمدائن و زیارت سلمان فارسی با او بودیم، در بازدید از كاخ كسری در تیسفون، او با خبرنگاران ایرانی بسیار صمیمی و همچون یك برادر بود. در همه مكانها، برای ما توضیح می داد، هر جا پلیس عراقی می خواست هیئت را بازرسی كند یا پاسپورتهای ما را ببیند او پیشگام می شد و با چند جمله عربی، به ماجرا فیصله می داد.

شهید خلیل نعیمی بدون شك برجسته ترین دیپلمات ایرانی و مسلط ترین فرد به اوضاع عراق بود.

احساس من این است كه كسانی كه توطئه قتل او را طراحی كرده اند، كاملا با شناخت و آگاهی این كار را انجام داده اند، آنها خواسته اند با شهادت موثرترین فرد در مجموعه دیپلماتیك ایران در عراق، نفوذ و تاثیرگذاری ایران در عراق را كاهش داده و در روابط دو كشور بحران ایجاد كنند، به عقیده من گروههای تندرو و افراطی اعم از القاعده ایها و وابستگان رژیم بعثی متهمین ردیف اول هستند، احتمال دست داشتن گروهك تروریستی منافقین هم منتفی نیست، اما این حادثه یكبار دیگر نشان داد كه برخلاف هیاهوهای آمریكا و برخی اعراب، ایران خود قربانی اعمال تروریستی القاعده است.من باور دارم كه شهادت سرخ شهید خلیل نعیمی در سرزمین عراق، ادامه همان شهادت‌هایی است كه در صحرای كربلا اتفاق افتاد.