اختلال بیش فعالی کودکان، چرا چالش برانگیزه؟

اختلال نقص توجه – بیش فعالی که با عنوان نقص توجه – بیش فعالی شناخته می شود، ممکن است کودکان کم سن به سختی شناسایی شود.

گفتن تفاوت بین رفتار طبیعی و علائم نقص توجه – بیش فعالی در کودکان کم سن دشوار است.

ولی پس از این که کودک به مدرسه می رود، نقص توجه – بیش فعالی مشهود تر می شود. نقص توجه – بیش فعالی اغلب در اطفال سنین ۶ تا ۱۲ سال تشخیص داده می شود. در این زمان، نقص توجه – بیش فعالی بر روی بسیاری از جنبه های زندگی کودک اثر می گذارد. یادگیری،  خوابیدن همه مشکلاتی هستند که برای وی پیش می آید.

در حدود ۶۰ تا ۸۵ مورد از ۱۰۰ کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی در طی سال های نوجوانی علائم این بیماری را دارند.

نوجوانان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی ممکن است مشکلات بیشتری داشته باشند، وقتی که شروع به راندن اتومبیل می کنند. بیش از دیگران دچار حوادث شدید رانندگی می شوند، پس باید مراقب رانندگی آن ها بود.

بالغین مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی ممکن است مشکلاتی در تمرکز و توجه، سازماندهی کارها و تمام کردن کارها داشته باشند.  ولی آن ها اغلب می توانند  کارهای خود را بهتر از کودکان مبتلا تنظیم کنند.

افراد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی اغلب یک و یا موارد بیشتری از دیگر اختلالات را هم دارند.

این موارد عبارتند از:

اختلالات نافرمانی

اختلالات سلوک

اضطراب

افسردگی

اثرات خانوادگی

بزرگ شدن و رشد کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی می تواند چالش برانگیز باشد. والدین می بایبست پیوسته مواظب کودک خود باشند. آن ها می بایست مشکلات رفتاری وی به طور صحیحی برطرف کنند.

اگر سایر موارد در خانواده باعث ایجاد استرس شود ( مثلا  سوء مصرف دارو و یا الکل)، ممکن است حتی مواجهه با کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی سخت تر هم بشود.

درمان می تواند به کنترل علائم بیماران کمک شایانی کند. درمان مناسب می تواند باعث شود تا کودک به صورت طبیعی رشد کند.