بازی؛ دریچه ای برای شناخت روح کودک

تبیان: بازی یکی از مهمترین بخش های زندگی هر کودک است. اهمیت بازی در کودکان به حدی مهم است که می تواند در شکل گیری شخصیت کودکان موثر باشد.

 

 

بازی برای کودکان می تواند بازتابی از جامعه ای باشد که قرار است کودک در آینده به آن وارد شود و بسیاری از ارزش ها و الگوهای رفتاری را می توان از طریق بازی به کودکان منتقل کرد. بازی می تواند عاملی مهم در جهت رشد و شکوفایی خلاقیتها و رشد عاطفی و اجتماعی کودکان باشد.

 

دختران در سن ۸ یا ۹ سالگی، ۱۳% از وقت خود را به بازی اختصاص می دهند و این در حالی است که پسرها در همین حدود سنی، حدود ۴۰% از وقت خود را به بازی می گذرانند.

 

کودکان انواع مهارتها را در حین بازی می آموزند. مهارتهایی که برای ورود به دنیای اجتماعی بزرگتر، برای آنها ضروری به نظر می رسد.

 

یکی از ارزش های اساسی بازی، این است که اجازه می دهد تا مقتضیات زندگی روزانه وارونه شود، کودک در بازی این امکان را می یابد که خودش را مسلط بر شرایط بیرونی قرار دهد، نه این که تابع آنها باشد.

 

آنچه مسلم است اینکه تمامی کودکان به بازی نیاز دارند. کودکان از همان ماههای ابتدای زندگی، از اینکه عروسک نرمی را در دست بگیرند و یا جغجغه ای را به صدا در آورند، لذت می برند.

 

برای یک کودک دو ساله، بازی نقش بسیار مهمی دارد و بخش زیادی از زندگی او را تشکیل می دهد. اما در این سنین، نکته مهم دیگری هم وجود دارد و آن همراهی والدین با کودکان است در بازیهایی که انجام می دهند. والدین باید اوقاتی را با دقت و حوصله در کنار کودکان بنشینند و نحوه استفاده از برخی اسباب بازیها را به کودکان بیاموزند.

 

بهتر است که همه پدرها و مادرها، در برنامه روزمره خود، ساعاتی را برای بازی با کودکان اختصاص دهند که این اقدام در رشد شخصیت و استحکام روابط عاطفی والدین و فرزندان، نقش مهمی دارد.

 

این به آن معنا نیست که والدین همه کارها و امور شخصی خود را رها کنند و کنار کودک بنشینند، بلکه یک مادر می تواند، حتی در حین انجام کارهای منزل، کودک خود را زیر نظر داشته باشد و درباره بازی کردن او سخن بگوید و همواره در حال برقراری ارتباط با کودک خویش باشد. مهم این است که کودک شما بفهمد که شما از وقت گذرانی با او لذت می برید.

برخی از والدین، کودکان خود را از بازی منع می کنند و این اقدام، بیشتر در زمانهایی رخ می دهد که در جمعی از دوستان و اقوام و یا برای مهمانی به منزل دیگران آمده اند. این والدین باید بدانند که این کار موجب می شود تا خللی جبران ناپذیر در روند رشد کودک شان، ایجاد کنند.

 

این واقعیتی مهم و انکار ناپذیر است که کودک عاشق بازی است و حتی در اوج خستگی هم دوست دارد بازی کند و شدت علاقه مندی او به بازی تا حدی است که خستگی و حتی بیماری را فراموش می کند.

 

پس نسبت به بازی کودکان توجه ویژه داشته باشید و برای نحوه بازی کردن کودکان، برنامه ریزی کنید و بدانید که انجام بازیهای هدفمند و مناسب، می تواند تاثیر مثبتی را بر کودکان داشته باشد.

 

بازی کردن موجب می شود تا کودکان از کارهای خطرناک و مضر دور باشند و کمتر غر بزنند و والدین را خسته کنند. بازی وسیله ای است تا به کودک بیاموزد که در برابر دشواریها و مشکلات گوناگون، خوددار باشد. از طرف دیگر بازی فرصتی خوب مناسب را برای آموزش نکات اخلاقی و رفتاری به کودکان، فراهم می کند و می تواند کلاس و درسی عملی برای یاد دادن پیروزی و شکست، به کودکان باشد.

 

به خاطر داشته باشید که ممانعت از بازی کودک موجب رکود و عدم رشد او در تمامی زمینه ها خواهد شد.

 

بازی کردن برای کودکان عامل مهمی در جهت شناخت دنیای اطرافشان است. شناختی همه جانبه که از طریق آن، می توان به وضعیت جسمانی و تواناییهای بدن یک کودک نیز، پی برد. از جهت دیگر می توان از این طریق به وضعیت روحی و روانی کودک هم آگاه شد.

 

بنابراین باید توجه داشته باشیم که نسبت به شناخت شخصیت کودکان در حین بازی، اهمیت دهیم و بدانیم که بازی، می تواند دریچه ای برای شناخت روح وسیع کودکان باشد.