درمان دروغگویی کودکان، نقش والدین

یکی از انحرافاتی است که راستگویی را تحت الشعاع قرار می دهد. موجب شکایت فراوان والدین از کودکان است و بدون هیچ تردیدی انحراف از فطرت، وجدان اخلاقی و انسانی بوده و در نظر کلیه انسان ها ناپسند و محکوم است. این انحراف خطرناک بسیاری از کودکان را آلوده کرده است. کودک وقتی به دروغگویی می پردازد، گاهی چنان به این انحراف عادت می کند که از چنین عملی لذت می برد و از اینکه دیگران را با دروغ های خود تحت تاثیر قرار می دهد شادمان می شود. اما چرا کودک باید به دروغ متوسل شود؟ "ژان پیاژه” روانشناس معروف این چنین می گوید:” دروغ برای کودک یک نوع گریز و فرار از واقعیت است، اگر او خود را در اجتماع خانوادگی فرد باارزشی بداند و آزاد باشد، برای چه با دروغگویی به خانواده اش خیانت کند. کودک با سخت گیری های زیاد و با تنبیه شدن، از اعضای خانواده فاصله می گیرد و خود را از آنان جدا می بیند زیرا می بیند اگر راست بگوید کتک می خورد و تنبیه می شود، عواطف و احساسات مادر دوستی او لگدمال می شود و گاه ممکن است برای تامین غذای روزانه خود، به دزدی متوسل شود. محدود کردن و سلب آزادی از کودکان رفتار آنها را به تباهی و فساد می کشاند.”

والدین و مربیان کودک باید بدانند دروغگویی کودک عادت خطرناکی است که ممکن است تا آخر عمر با فرد مبتلا همراه باشد و به خاطر همین تاثیر بدی که در زندگی کودک می گذارد. باید برای جلوگیری از بروز یا رفع آن فکر اساسی و ریشه ای کرد و نباید این ناراحتی را کوچک شمرد. تا حدود ۴ سالگی، دروغ به مفهومی که برای بزرگسالان مطرح است برای کودک وجود ندارد. اما از این سن به بعد بر اثر تعامل با محیط و همینطور تربیت نابجا، دروغگویی در کودک شکل گرفته و گاه آنقدر گسترش می یابد که به صورت مرضی در می آید. دروغگویی در کودک برخی مواقع قبل از اینکه جنبه فریب و یا تظاهر داشته باشد نوعی مکانیسم دفاعی برای فرار از حقیقت است. یعنی کودک از ترس والدین و از ترس تنبیه یا توبیخ حقیقت ماجرا را کتمان می کند و چیزی می گوید که از تنبیه و خشونت والدین نجات یابد.