شور

این دستگاه ریشه بسیار قدیمی دارد و مبنای بیشتر موسیقی های محلی و موسیقی معمول در ایلات به شمار می رود نغمه های این دستگاه عبارتند از:
۱) نغمه ابوعطا که گوشه های آن؛ در آمد، حجاز …

این دستگاه ریشه بسیار قدیمی دارد و مبنای بیشتر موسیقی های محلی و موسیقی معمول در ایلات به شمار می رود نغمه های این دستگاه عبارتند از:

۱) نغمه ابوعطا که گوشه های آن؛ در آمد، حجاز و چهار باغ است ( چهار باغ قطعه ای است ضربی، که با اشعار با قافیه مخصوص همراهی می شود).

۲) نغمه بیات ترک با گوشه های؛ درآمد، قطار و فیلی. قطار در ایلات کرد بسیار معمول است و اغلب با اشعار بابا طاهر همراهی می شود.

۳) نغمه افشار که گوشه های مهم آن؛ درآمد، جامه دران، مثنوی پیچ، قرایی، شاه ختایی است.

۴) نغمه دشتی که خود استقلال نیمه کاملی دارد. پایه موسیقی محلی بخصوص در شمال ایران است گوشه های مهم این نغمه؛ درآمد، دوبیتی، گیلکی، گبری، بیات کرد است.

علاوه بر گوشه هایی که در چهار نغمه بالا ذکر شد، گوشه های دیگری نیز در این دستگاه نواخته می شود مانند: سیخی و سملی در ابوعطا، دوگاه و روح الارواح در بیات ترک، نهیب در افشاری بیدکانی، چوپانی، غم انگیز، سرنج و کوچه باغی در دشتی، شهناز، گریلی، ملانازی، بزرگ، رهاب در شور. گوشه های دیگر دستگاه شور از این قرارند: زیرکش، سلمک، گلریز، صفا،‌خارا، قجر، حزین، قراچه، رهاوی، دستان عرب، تبه نگار، بغدادی، چهار پاره، برگردان مسیحی، حسینی، عراق، نهفت شکسته، اوج، غم انگیزم، عقده گشا، کوچه باغی، نشابورک، ضرب اصول، نیشاپور، حاجیانی، دشتستانی، آذربایجانی، خسروانی، مهربانی.