دروغگویی بچه ها، انقد شاخ دار!

همه افرادی که صاحب فرزند بوده‌اند، می‌دانند که فعالیت قوه تخیل کودکان در حدود ۴ یا ۵ سالگی به وضعیت اوج خودش می‌رسد. کودکان در این سنین شدیدا به بازی‌های تخیلی و خلاقانه روی می‌آورند و با توجه به این‌که روابط علت و معلولی را در جهان درک می‌کنند، توانایی‌های حل مسائل در ذهن آن‌ها گسترش می‌یابد.

 

در چنین شرایطی، برخلاف میل والدین، ممکن است که کودکان به دروغ گفتن تمایل پیدا کنند. این تمایل در مراحل اولیه فقط به دروغ‌های ساده و واضح منجر می‌شود. مثلا برای انکار کردن کارهایی که کودکان را به دردسر می‌اندازد. اما هرچه قوه تخیل کودکان بیشتر رشد می‌کند و توانایی درک دیدگاه‌های افرد دیگر بیشتر در آنان تکامل می‌یابد، تمایل آنان هم به دروغ‌های پیچیده‌تر و دقیق‌تر بیشتر می‌شود.

 

کودکان در این حالت می‌دانند که دیگران دارای دانش، باورها و امیال متفاوتی هستند و همواره مثل خود آن‌ها فکر نمی‌کنند. بیشتر والدین به‌طور طبیعی این وضعیت را نگران‌کننده می‌دانند، اما متخصصان معتقدند که این مرحله واقعا یکی از بخش‌های طبیعی در رشد و تکامل ذهنی کودکان است و پیش‌روی رشد شناختی کودکان را نشان می‌دهد. البته منظور متخصصان، این نیست که والدین باید کودکان را به دروغ‌گویی تشویق کنند. آنان فقط به پدرها و مادرها یادآوری می‌کنند که این حالت طبیعی در کودکان را نباید به نوعی جامعه‌ستیزی تعبیر کرد.