چه زمانی کودک به کمک گفتار درمانگر نیاز دارد؟

عصر ایران: یک گفتار درمان سعی می‌کند که به شیوه‌های غیرپزشکی و بدون استفاده از دارو آسیب ایجاد شده را درمان کند اما طول درمان و نحوه درمان متفاوت خواهد بود.

 

 

چه زمانی کودک به کمک گفتار درمانگر نیاز دارد؟

 

در موارد زیر مراجعه به یک گفتار درمانگر الزامی است: 

۱- تاخیر در شروع گفتار در کودکان

۲- اشکال در تلفظ اصوات گفتاری

۳-عدم برقراری ارتباط کلامی یا غیر کلامی از سوی کودک

۴-کم شنوایی یا ناشنوایی 

۵-اشکال در درک کلام

۶-اختلال در بلع

۷-در صورت تشخیص بروز هر یک از اختلالات فلج مغزی، اوتیسم، اختلال یادگیری

 

آسیب شناس گفتار و زبان (گفتاردرمانگر) باید در آغاز از ماهیت گفتار و زبان و رشد طبیعی آن آگاه گشته و سپس با انواع اختلالات مربوط به آن آشنا شود و نحوه ارزیابی و درمان آنها را فرا بگیرد.

 

در یک عبارت کوتاه می توان گفت هرگاه شیوه صحبت کردن گوینده بیش از محتوای سخن او، توجه شنونده را به خود جلب کند و یا محتوای کلام دچار نابسامانی شود وی مشکوک به نوعی اختلال گفتاری یا زبانی است.

 

آسیب‌های گفتار و زبان متنوع بوده و از کودکی تا بزرگسالی مشاهده می‌شود از میان آنها می‌توان به لکنت، اختلالات تلفظی، اختلالات گفتار و زبان در کودکان دارای مشکل یادگیری زبان و کودکان کم شنوا، عقب‌مانده ذهنی، اتیستیک، بیماران سکته مغزی و اختلالات گفتاری ناشی از فقدان حنجره و آسیب‌های آن اشاره نمود.

 

زبان از دو بخش درکی comprehensive و بیانی expressive تشکیل شده و گفتار دارای چهار قسمت می‌باشد که عبارتند از:

تولید articulation

روانی fluency

صوت voice 

تشدید resonance.

 

هرگونه اشکال در نحوه گفتار و یا ناتوانی در درک گفته‌های دیگران می‌تواند موجب اختلال در روابط اجتماعی شخص مبتلا گشته و مانعی در راه پیشرفت تحصیلی فرد و در جامعه و شکوفائی کامل توانائی‌ها و استعدادهای بالقوه وی شود. این مساله به نوبه خود می‌تواند صدمات روحی و عاطفی و رفتارهایی نظیرگوشه گیری، پرخاشگری و … و در نهایت تزلزل بهداشت روانی فرد و خانواده او را در پی خواهد داشت. 

 

نقش آسیب شناس گفتار و زبان در مرحله اول، پیشگیری از بروز اینگونه اختلالات از طریق آموزش‎های انفرادی و گروهی است و در مراحل بعدی، وظیفه او ارزیابی و تشخیص اختلال‌های گفتار و زبان و تلاش در درمان و اصلاح و جلوگیری از شدت آن‌ها می باشد .

 

امکان دارد به علت سکته مغزی، تصادف و یا اصابت ترکش، اختلالی در حوزه زبان فرد ایجاد شود که این اختلال می‌تواند به صورت بی‌ربط صحبت کردن و یا ناتوانی در سخن گفتن بروز پیدا کند. یا این که امکان دارد مشکل در حوزه گفتار باشد یعنی در تولید گفتار و یا روانی گفتار اختلالی به وجود بیاید.

 

برای مثال کودکی که صدای «ر» را «ل» تلفظ می‌کند دارای اختلال در تولید گفتار است و همچنین فردی که در طول یک دقیقه به جای ۴ جمله (به طور متوسط) یک جمله را گفته و یا برعکس ۱۰ جمله را بیان می‌کند، دچار اختلال در روانی گفتار می‌باید. و بالاخره امکان دارد تارهای صوتی به دلایل مختلف آسیب ببینند که موجب خراب شدن کیفیت صوت می‌شود.

 

در تمام موارد فوق یک گفتار درمان سعی می‌کند که به شیوه‌های غیرپزشکی و بدون استفاده از دارو، آسیب ایجاد شده را درمان کند اما طول درمان و نحوه درمان متفاوت خواهد بود یعنی آسیب‌های حوزه زبان چون به سیستم عصب مرکزی در مغز برمی‌گردد، طولانی‌تر و دشوارتر بوده اما درمان اختلالات حوزه گفتار آسان‌تر و سریعتر می‌باشد.

 

رشته گفتار درمانی یکی از زیرمجموعه‌های علوم توانبخشی است و هدف آن یاری رساندن به افرادی است که دچار اختلالات گفتاری و زبانی هستند که این کمک شامل موارد زیر می‌شود:

 

الف) کمک به افرادی که اختلالات تلفظی دارند. به گونه‌ای که بتوانند بدرستی تولید صداهای گفتاری را بیاموزند.

 

ب) کمک به بیمارانی که اختلال در صوت دارند و یا به علل مختلف حنجره آنها جراحی شده و فاقد صورت طبیعی هستند.

 

ج) کمک به بیمارانی که به دلیل آسیب‌های مغزی زبان پریش‌ شده‌اند (این دسته از بیماران قدرت سخن گفتن نداشته و یا بی‌ربط سخن می‌گویند.)

 

د) یاری کردن ناشنوایان برای برقراری ارتباط کلامی.

 

هـ) کمک به طیف گسترده‌ای از عقب‌ماندگان ذهنی برای برقراری ارتباط کلامی.