بی تفاوتی به چه قیمتی؟!

بعضی ها بی تفاوتی را به حساب خونسردی، نداشتن استرس و اضطراب و خلاصه اعصاب راحت می گذارند اما به راستی این بی تفاوتی ها تا چه حد می تواند به این معانی باشد؟!
تصور کنید فردی را که …

بعضی ها بی تفاوتی را به حساب خونسردی، نداشتن استرس و اضطراب و خلاصه اعصاب راحت می گذارند اما به راستی این بی تفاوتی ها تا چه حد می تواند به این معانی باشد؟!

تصور کنید فردی را که مایحتاج خود و دیگران را از یک اغذیه فروش تهیه می کند، بدون این که تاریخ تولید و مصرف ماده غذایی را کنترل کند یا از سلامت آن مطمئن شود.

در نظر بگیرید افرادی را که هنگام بیماری خود را به دست تقدیر می سپارند و بی خیال از بیماری و علت آن لحظات را هر چند با سختی سپری می کنند با افرادی که با خود تجویزی یا مصرف خودسرانه دارو خود را درمان می کنند بدون این که وقتی را برای مراجعه به پزشک در نظر بگیرند.

یا آن دسته از انسان هایی که معتقدند خود و فرزندانشان باید سرد وگرم روزگار را به اجبار تجربه کنند تا برای فردای خود درس بگیرند...

درست است که مدام اخباری مبنی بر آثار سوء استرس و اضطراب منتشر می شود و حتی عمده ترین عامل سکته های قلبی و مغزی استرس عنوان می شود، اما بر خلاف تصور عموم استرس در حد طبیعی، خود نشانه سلامتی و بی تفاوتی بیش از حد، نشانه بیماری است، چرا که انسانی که عواقب سوء کاری یا اقدامی مطلع است اما با بی تفاوتی باعث می شود نتایج سوء اعمالش یکی پس از دیگری او و گاه دیگران را متضرر کند، سالم نیست مگر نه آن که اولین حس انسان، دوست داشتن خود و دیگران است؟

گاهی این بی تفاوتی ها پا را فراتر نهاده و دیگران را متضرر می کند که نمونه ای از این بی تفاوتی را می توان در افراد سیگاری مشاهده کرد، افرادی که برای لذت آنی خود هزاران هزار بیماری را علاوه بر خود به دیگران نیز منتقل می کنند؟!

یا افرادی که برای حفظ منافع خود اقداماتی انجام می دهند که فقط سلامت دیگران را به خطر می اندازد که نمونه این گروه نیز کم نیستند مثل فروش مواد غذایی تاریخ گذشته، تهیه و توزیع غیر بهداشتی مواد غذایی فراموش نکنیم همه ما در برابر سلامت خود و دیگران مسئولیم و با کوچک ترین سهل انگاری در این زمینه باید پاسخگو باشیم.هر چند اجرای طرح های مختلف توسط متولیان از جمله طرح سلامت، بهداشت نیز تا حدودی راهگشا بوده است اما این طرح ها زمانی نتیجه صد در صد خواهد داشت که همه خود را مسئول بدانیم و با این مسئولیت پذیری اعتماد یکدیگر را طوری جلب کنیم که هیچ کدام نیازی به کنترل بهداشت و سلامت مایحتاج زندگی خود نداشته باشیم و مطمئن باشیم آن چه به عنوان ماده غذایی از جانب تولید کنندگان و توزیع کنندگان به دست ما می رسد، سالم ترین و مغذی ترین است نه این که این مواد را با شک و تردید و استرس مصرف کنیم ضمن این که باید با بسترسازی مناسب انتقادپذیری را در یکدیگر تقویت کنیم تا اشتباهات خود را پذیرفته و در صدد رفع برآییم.