ارضای نیازهای احساسی با pou دوست داشتنی

شاید اسم بازی «پو » pou را نشنیده باشید اما بدون شک در اطرافتان آدم های بسیاری را دیده اید که در تبلت یا صفحه های کوچک تلفن همراهشان در حال بازی با یک موجود کوچک مثلثی اند و گاه گاهی هم قربان صدقه آن می روند

شاید اسم بازی «پو » ( pou) را نشنیده ‌باشید اما بدون شک در اطرافتان آدم‌های بسیاری را دیده‌اید که در تبلت یا صفحه‌های کوچک تلفن‌ همراهشان در حال بازی با یک موجود کوچک مثلثی‌اند و گاه‌گاهی هم قربان صدقه آن می‌روند. بازی «پو » (pou) یک بازی فانتزی برای گوشی‌های هوشمند است که در آن با موجودی مواجه می‌شوید که رنگش قهوه‌ای است و چشم‌های بزرگی دارد. روی صفحه گوشی‌تان می‌ایستد و با آن چشم‌های درشت نگاهتان می‌کند و منتظر است تا پدر و مادرش را پیدا کند، وقتی که مادر یا پدرش شدید، دیگر همه مسئولیت‌هایش گردن شماست.

باید سر وقت به او غذا بدهید، سر وقت با او بازی کنید، او را بخوابانید، تمیزش کنید و... اگر غذای «پو » دیر شود یا فراموش کنید با او بازی و تمیزش کنید، صدای اعتراضش بلند می‌شود و با هشدارهای متفاوت مدام حضور خود را یادآوری می‌کند. از طرف دیگر، وقتی هم که مرحله‌تان بالا برود، با جمع‌آوری سکه می‌توانید برایش خرید کنید و توقعاتش را برآورده کنید؛ خلاصه هر کاری که می‌شود برای یک بچه انجام داد!

بدون مرز سنی

امروز می‌بینیم که محبوبیت این موجود کوچک و عجیب، مرز سنی و جنسیتی را شکسته و ممکن است هر کس با هر تحصیلات و سن و جنسیتی، یک بچه قهوه‌ای نیازمند به رسیدگی و توجه در گوشی یا تبلتش داشته باشد و در برابر او احساس مسئولیت ‌کند. البته نباید فراموش کرد خانم‌ها طرفداران پر و پاقرص‌تری هستند. این بازی ساده چه ویژگی‌هایی دارد و چه نیازهایی را تامین می‌کند که چنین توانسته افراد زیادی را معتاد خود کند، ‌تا جایی که بعضی‌ها حاضرند بیشتر از آنکه به فرزند خود توجه نشان ‌دهند، این ««پو »»ی کوچک را تر و خشک کنند؟

چرا بازی pou این قدر همه‌گیر شده‌ و خیلی‌ها را معتاد خود کرده‌ است؟

چرا بازی pou دوست‌داشتنی است؟

در نگاه اول بازی «پو » به نظر بازی بسیار آرام و ساکنی جلوه می‌کند. بازی‌ای که هیچ هیجانی در آن وجود ندارد و شما صرفا در آن با یک موجود کوچک و ساکن مواجه هستید اما در باطن این بازی هدف اصلی خود را ارضای نیازهای احساسی ما قرار داد‌ه‌ است، مثلا همین ظاهر دوست‌داشتنی «پو »، چشمان درشت او که ترحم هر کسی را برمی‌انگیزد و حتی احساس خوبی در فرد به وجود می‌آورد، نگاه معصوم «پو » یا حتی لبخند شادی که دارد، می‌تواند در راستای تامین نیازهای عاطفی ما باشد. یعنی نیازهای عاطفی که در روابط بین‌‌فردی ما دیده می‌شود و اگر با کسی رابطه برقرار ‌می‌کنیم، در او به دنبال این‌گونه چیزها می‌گردیم. این بازی خیلی هوشمندانه روی همین جنبه‌های شخصیتی آدم‌ها دست گذاشته‌ و در ظاهر هم خوب از پس آنها برآمده ‌است و حداقل به صورت کاذب توانسته این نیازهای عاطفی را ارضا کند.

از حیوانات مکانیکی تا «پو » دیجیتال

اینکه در واقعیت زندگی مدرن آدم‌ها دچار کمبود عاطفی هستند، چیز جدیدی نیست و شاید ما بارها آن را شنیده و خودمان هم با گوشت و «پو »ستمان آن را درک کرده‌ایم. زندگی مدرن خیلی ایزوله است و در آن روابط بین‌فردی خیلی کمتر شده‌ و اینترنت و فراورده‌های الکتریکی و دیجیتال همه جا را گرفته‌اند. تبادل احساسات کمتری بین افراد وجود دارد و همین باعث شده ‌است که نیازهای عاطفی و احساسی آدم‌ها دیگر آنقدر که باید ارضا نشود، آوردن حیوانات خانگی مثل سگ و گربه و... همه نشان از تمایل به ارضای این نیاز‌های احساسی، عاطفی است. حتی در روزگاری نه‌چندان دور در کشورهای دیگر، برخی مردم رو به حیوان مکانیکی می‌آوردند مثلا سگ دست‌آموز مکانیکی می‌خریدند تا بتوانند با او ارتباط عاطفی برقرار کنند و سرگرم شوند. حالا جای آن حیوانات مکانیکی را فراورده‌‌های دیجیتال پرکرد‌ه‌اند، مثل همین بازی ««پو » »که شخصیتش دردسرها و قیمت کمتری دارد ولی در عین حال می‌تواند تا حدی آن نیازهای مربوط به سرگرمی و عاطفی را برطرف کند. در واقع نیاز همان نیاز همیشگی است که در انسان‌ها از روزگاران گذشته وجود داشته اما شکل ارضای آن با توجه به شرایط زمان تغییر کرده ‌است.

حس مادری و پدری را بیدار می‌کند

در بازی «پو » قرار است شما یک موجود کوچک را پرورش دهید، غذا دهید، تمیزش کنید و... همه اینها می‌تواند حس مادر یا پدر بودن را در شما بیدار کند. در این دوره‌ای که آدم‌ها مثل قبل درگیر بچه‌دار شدن و بچه‌داری نیستند، پرداختن به این نیاز کمی کمرنگ‌تر شده ‌است و در نتیجه این موجود کوچک شاید بتواند این احساسات را بیدار و به‌طور کاذب تا حدی این خلاهای وجودی را پر کند.

علاقه‌مندان «پو » از نوجوان‌ها تا مسن‌ها

اینکه انسان به ازدواج نیاز دارد تا بتواند خانواده تشکیل دهد و در راستای همین خانواده فرزندآوری داشته ‌باشد، بحثی است که بارها متخصصان مختلف در مورد آن صحبت و نظرهای خود را اعلام کرده‌اند. اینکه اینها نیازهای اولیه انسان‌هاست که حس والد بودن را تجربه و احساسات مادری و پدری را در خود پیدا کنند حتی می‌توان گفت این نیاز به مادری یا پدری مربوط به سن خاصی هم نیست و احتمالا از همان دوران بچگی در روابط با پدر و مادر خیلی از این احساسات شکل می‌گیرد. مثلا از همان سنین کودکی دخترها دوست دارند در قبال عروسک‌هایشان نقش مادری را ایفا کنند. همین را می‌توان در تمایل گروه‌های مختلف سنی به بازی «پو » مشاهده کرد؛ تنها افرادی که در سن ازدواج هستند یا سن ازدواج آنها گذشته‌ است، از علاقه‌مندان این بازی نیستند بلکه مثلا نوجوانان ۱۴ یا ۱۵ ساله یا کوچک‌تر هم از بازی با این موجود بامزه لذت می‌برند. افراد متاهل یا مسن‌تر هم از بازی با آن لذت می‌برند و ساعتی از روز خود را به مراقبت از این «پو »ی کوچک اختصاص می‌دهند چون این نیاز به احساس مادر یا پدر بودن وجود دارد و وقتی طبیعی ارضا نشود، فرد راه جایگزین را در پیش می‌گیرد که راه دیجیتال و الکترونیک یکی از اینهاست.

چرا بچه‌دارها هم pou را دوست دارند؟

همان‌طور که وقتی روابط بین‌فردی کم می‌شود، آدم‌ها به سمت وایبر، واتس‌آپ، وی‌چت و... تمایل پیدا می‌کنند تا بتوانند نیاز به برقراری ارتباط را به‌نوعی در خود ارضا کنند و از این جنبه احساس کمبود نکنند، وقتی نیازهای احساسی در روابط بین‌فردی تامین نشد، خواه‌ناخواه به سمت بازی‌های دیجیتالی چون «پو » روی می‌آورند که می‌تواند به آنها در ارضای نیازهایشان کمک کند. همین است که می‌بینیم حتی یک خانم بچه‌دار هم جذب این موجود کوچک می‌شود.

نیاز به بچه‌دار شدن غریزی است یا محیطی؟

به‌طور حتم می‌توان گفت نیاز به بچه‌دارشدن غریزی است و مهم‌ترین چیزی که باعث بقای موجودات طی تمام دوران‌ها شده، همین غریزه است بنابراین نمی‌توان گفت چیزی است که محیط به ما یاد داده‌است. البته محیط می‌تواند تا حدی در تقویت یا تضعیف آن موثر باشد ولی صددرصد نیاز به مادر یا پدر بودن در غریزه بشر وجود دارد.

شاید با تئوری بتوان گفت آدم‌هایی که بچه‌دار نمی‌شوند، احتمال دارد بیشتر دچار مشکلات روانی شوند، البته تاکنون هیچ مطالعه تجربی در این مورد وجود نداشته ‌است و نمی‌توان در مورد آن به‌طور قطع نظر داد اما می‌توان گفت اگر این نیاز ارضا نشود، خواه‌ناخواه فرد به راه‌هایی کشیده ‌می‌شود که بتواند این نیاز را تامین کند. حالا اینکه آن راه جایگزین چقدر بیمارگونه یا سالم است نمی‌توان نظر قطعی داد اما نباید فراموش کرد وقتی تامین نیازی راه طبیعی خودش را طی نکند ممکن است عوارض و مشکلاتی را به دنبال بیاورد.