این فاجعه ملی ما نیست

از آنجا که ظاهراً فوتبال، یکی از عناصر بسیار مهم برای نشان دادن تمامی ویژگی های فرهنگی ماست، فراز و نشیب های موجود در آن نیز، همچون موجی سراسر جامعه را می پیماید و آن را یک شبه …

از آنجا که ظاهراً فوتبال، یکی از عناصر بسیار مهم برای نشان دادن تمامی ویژگی های فرهنگی ماست، فراز و نشیب های موجود در آن نیز، همچون موجی سراسر جامعه را می پیماید و آن را یک شبه به اوج سرور یا به حضیض اندوه می کشاند. این پدیده نه آن چیزی است که افراط گرایان می گویند و اعتراض می کنند که: «یعنی چه؟ این چه بازی و هیاهویی است که هر چند وقت یک بار راه می اندازند؟ تعطیلش کنید آقا!» و نه آن چیزی که تفریط گرایان فریاد می زنند که: «آهای! حیثیت بین المللی مان به باد رفت، تیم ملی از دست رفت و...»

واقعیت این است که ورزش ما، همچون بسیاری از عرصه های فرهنگی مان، بشدت از اعمال سلیقه و کمبود آگاهی های علمی منصفانه رنج می برد، همچنان که موسیقی و همچنان که نقاشی و سینما و مجسمه سازی و... هنوز پس از ۳۰ سال تکلیف ما معلوم نیست که آیا حقیقتاً مردم باید ورزش کنند یا نه؟ سخنرانی های فراوانی درباره ضرورت تحرک و نشاط ایراد می شوند، اما در مقام عمل، اقدام مؤثری برای ترویج و تقویت این امر صورت نمی گیرد.

فوتبال به دلیل ماهیت دراماتیک خود، پیوسته از جذابیت بالایی برخوردار است، ولی به جای آنکه در خدمت تعالی جامعه و بالا بردن روحیه تحرک و نشاط قرار گیرد، به دعواهای نه چندان شادمانه آبی و قرمز و سبز و زرد تبدیل می شوند تا عده ای جوان امیدوار و بانشاط به میدان بیایند و زمین بخورند و زخمی بشوند و از این زمین خوردن ها و زخمی شدن ها، توشه ای برای بلوغ عاطفی خویش بر نگیرند و فقط در خدمت پر کردن جیب مادی یا تبلیغاتی دیگران باشند.

از همین روست که انتخاب سرمربی تیم ملی، نه یک راهکار علمی و عالمانه و در جهت منافع و نشاط و تحرک جوانان که وسیله ای برای تسویه حساب های شخصی و سیاسی می شود و آنچه «البته به جایی نرسد فریاد است.» کسانی که به ضرس قاطع، الگوی تاثیرگذار برای جوانان هستند و تک تک گفتار و اعمال آنها، توسط نوجوانان و جوانان و حتی کودکان خردسال، رصد می شوند، به اتکای محبوبیتی کاذب که به هیچ وجه شایسته آن نیستند، گاه تماشاچی و خبرنگار را کتک می زنند و گاه با صدور بیانیه هایی سرشار! ! از تعابیر لمپنی، سخیف ترین الگوها را در منظر نگاه مشتاق هزاران جوان و نوجوانی می نشانند که متاسفانه به دلیل هیجان متناسب با سن و تجربه خود، این نوع برخوردها را اگر نگوییم درست، دست کم قابل قبول و توجیه پذیر می پندارند و دردناک تر اینکه برخی از اینها، کلام زشت و مهوع خود را در کنار نام مطهر خداوند و ائمه اطهار می نشانند.

فاجعه ملی، ورود یا عدم ورود تیم ملی به بازی های جهانی نیست، بلکه با این ادبیات غیرمؤدبانه و ضد دینی، اگر جام جهانی را هم تصاحب می کردیم، راه به جایی نمی بردیم و در بهترین شکلش تبدیل به قیصرها و گلادیاتورهایی می شدیم که هیاکل!! و شمایل!! ظاهراً باشکوه دارند، اما در مقابل زیبایی و شکوه حقیقی انسان های مؤمن، به آنی

فرو می ریزند. در چنین فضای آلوده ای، نه فرهنگ معنا دارد، نه ورزش، نه رقابت انتخاباتی و نه هیچ موضوع ارزشمند دیگری و تنها داس دادن و تیشه گرفتن به شیوه قبایل بدوی معنا پیدا می کند و تنها کسانی امکان جولان می یابند که قداره بلندتر و صدای کلفت تری داشته باشند و بدیهی است کسانی که از آبرویشان می ترسند، یا سکوت اختیار می کنند یا به فرض ماندن در میدان، سکته را!

تهمینه مهربانی